چگونه گروه «مدرسه زنان» پدید آمد

نهال «کمپین یک میلیون امضاء برای تغییر قوانین تبعیض آمیز» در 22 خرداد 1385 کاشته شد و در 5 شهریور همان سال با اعلان عمومی فعالیت خود، اولین شکوفه های خود را نمایان کرد. این حرکت گسترش یابنده، آغازگر تغییر و تحولات مهمی در جنبش زنان ایران بوده است، به طوری که طی یک سال و نیم سبب شد نه تنها خواسته های حقوقی زنان را به شکلی وسیع و موفق، عمومی سازد، بلکه با توجه به اهمیت و رشد جنبش زنان مسبب حرکت ها، فعالیت ها و تحول ارزش ها و اندیشه های موجود در درون جنبش شده است. ارزش ها و نظریه هایی که تا پیش از آن در واقع کلیشه هایی «نیندیشیده» بودند، به ناگزیر در کوچه و خیابان و در حوزه عمومی مورد بازنگری قرار گرفتند و در نتیجه، بحث های درونی و بیرونی نسبت به موضوع زنان را در کل جامعه مدنی، یک گام بلند ارتقاء داد.

از سوی دیگر مسئله مهم و حیاتی اشکال گوناگون سازمان یابی و همکاری های شبکه ای (و دموکراتیک) را به طور جدی در جنبش زنان مطرح نمود یعنی مسائلی که تا پیش از آن بیشتر در حد حرف و نظر بودند را در عرصه ای وسیع و همگانی به محک تجربه گذارد. ما («گروه مدرسه زنان») نیز از دل همین حرکت پویا و پرظرفیت کمپین و چالش های آن متولد شدیم و مانند هر زایش دیگری بی تردید رنج خیز بود. در واقع همانطور که آغاز حرکت و بالیدن کمپین در سطح عمومی جنبش زنان با تنش هایی همراه شد، تحول در شیوه سازماندهی خود کمپین و تولد مدرسه زنان نیز همراه با تنش ها و چالش هایی بوده و همچنان هست، اما به نظر می رسد در تحلیل نهایی، مجموعه کمپین را در عمل به ساخت شبکه ای و جنبشی نزدیک تر خواهد کرد.

بروز نارسایی های اولیه

با گذشت یک سال از شروع به کار کمپین یک میلیون امضاء، به تدریج نارسایی هایی در ساختار سازماندهی کمپین به وجود آمد. این نارسایی ها، نه فقط از گسترش شتابان کمپین در سطح وسیع ناشی می شد بلکه در عین حال زاییده فشارهای امنیتی نیز بود که به ویژه از ماه هفتم فعالیت کار کمپین آغاز شد. در حقیقت، تشدید فشارهای امنیتی سبب می شد که ساختار متمرکز کمپین در تهران، مشکلات و تصلب اش چند برابر شود. از این زاویه بود که ابتدا در کمپین و در میان شهرهای مختلف سعی شد با گسترش هسته های مستقل بیرون از پایتخت، یعنی در شهرستان ها و تشویق شهرهای مختلف برای ایجاد سایت های مختص به خود و مستقل از تهران، بافت شبکه ای کمپین حفظ شود و از سوی دیگر ضربه پذیری کمپین نیز تقلیل یابد تا گسترش آن هر چند با افت و خیر، تضمین شود.

به رغم موفقیت نسبی و خودپویی ساخت کمپین در شهرستان ها و عمل مستقل آنان، اما ساختار اولیه کمپین در تهران تقریبا دست نخورده باقی ماند و در ادامه فعالیت خود به جای ارتقاء کیفی، به گسترش کمی کمیته های موجود در یک ساخت متمرکز پرداخت، به طوری که حتا به جای تشویق و کمک به ایجاد هسته های مستقل مثلا در «کرج»، متاسفانه ناخودآگاه به سمت هضم کنشگران کمپین کرج در ساخت مرکزی پیش رفت.

شاید تنها مورد استثناء و موفق در تحول کیفی در ساختار کمپین تهران، استقلال «کمیته مردان» (مردان برای برابری) بود. در واقع با گسترش فشارهای امنیتی، «کمیته مردان» که ابتدا به عنوان کمیته ای در ساخت پیشینی کمپین حرکت می کرد، از دیدگاهی به ناچار، و از دیدگاهی دیگر در یک روند دموکراتیک و منطقی در قالب هسته ای مستقل شروع به فعالیت کرد و به نهادی

بازگشت به سایت مدرسه فمینیستی