مدرسه فمينيستي: گزارش شكاف جنسيتي سال 2006 كه مجمع جهاني اقتصاد آن را تدوين كرده نشان از وضعيت تبعيض آمیز بين زن و مرد در 115 كشور جهان است. [1] داده هاي اين گزارش حاكي از آن است كه هيچ كشوري در جهان وجود ندارد كه درآن شكاف طبقاتي بين دو جنس كاملاً ازميان رفته باشد. در اين ميان كشورهاي اروپايي از جمله سوئد به موفقیت حدود 80% دست يافته است.

ده كشوري كه در رده آخر جدول قرار گرفته اند عبارتند از موريتاني، مراكش، ايران، مصر، بنين، نپال، پاكستان، چاد، عربستان سعودي و يمن. دولت ما كه همواره خود را مدافع حقوق زنان !!!! مي داند علاوه بر حمایت از قوانين تبعيض آميز موجود، از فرهنگ هاي غلط و تبغیض آمیز نیز حمايت مي كند كه هيچ پشتوانه قانوني براي آن وجود ندارد و تنها از آن به عنوان ابزاري براي محدود كردن بیشتر زنان استفاده مي شود. حضور زنان در دنياي ورزش را مي توان به عنوان مثالي از اين محدوديت ها به حساب آورد كه از جمله در بازي هاي آسيايي دوحه در سال 85، ورزشکاران زن ایران تنها با شش رشته تحميلي و با پوشش خاص عازم مسابقات شدند. در حالیکه، طبق اعلاميه جهانی حقوق بشر هر انساني در انتخاب نوع پوشش خود آزاد است و دولت جمهوری اسلامی ایران نیز این اعلامیه را پذیرفته و مفاد آن در حکم قوانین داخلی ایران به شمار می روند.

تجربه ای از تبعیض جنسیتی

من و دوستانم طبق عادت هر سال تابستان امسال نیز براي دوچرخه سواري به باغ خانواده واقع در جهانشهر كرج رفتيم. در آنجا با هشدار مأمور پارك رو به رو شديم كه مي گفت: «امسال طبق بخشنامه نيروي انتظامي هيچ زني حق ورود به پارك با دوچرخه را ندارد.» در حالي كه در ساليان پيش اكثر دوچرخه سواران اين پيست را زنان تشكيل مي دادند زيرا مردان نيازي به پيست مخصوص و جاي محصور برای ورزش ندارند! اين مكان که تنها اميد براي زنان كرج براي دوچرخه سواري بود، اینگونه با یک بخشنامه یا دستور سلیقه ای و خلاف قانون تعطیل شد.

بحث فوتبال و حضور زنان تماشاگر در استاديوم ها نیز از جمله بحث هايي است كه برخی از مدافعان حقوق زنان در سال های پيش به آن پرداخته اند. بري ريچاردز [2] روانكاو انگليسي، فوتبال را از نظر جنسيت چنين بيان مي كند: «به صراحت مي توان گفت در ميان طرفداران تيم هاي فوتبال همواره زنان و دختران نقش بزرگي داشته اند.»

بر این اساس فيلم آفسايد جعفر پناهي نیز داستان علاقه مندی دختران ایران را به حضور در مسابقات فوتبال به تصویر می کشد که متاسفانه اجازه اكران نيافت. وي ايده ساخت اين فيلم را ورود ايران به جام جهاني و جشن و شور و شوق مردم بعد از بازيها و حضور زنان بسياري - كه به تشويق تيم ملي رفته بودند - می داند كه با درهاي بسته استاديوم آزادي و مأموران انتظامی مواجه شدند.

در مهرماه 1387 بازي بين دو تيم ادوار تحكيم و انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه تهران از سری مسابقات فوتسال بین احزاب، برگزار شد. طبق هماهنگي های انجام شده با مسولان مسابقات و سایر گروه های شرکت کننده و با توجه به اینکه تماشاگران مرد هم عموماً از اعضاء و طرفداران احزاب سياسي به شمار مي رفتند، حضور زنان در جایگاه بلامانع اعلام شده بود. از این رو ما هم با شور و شوق فراوان به خاطر حضور در استادیوم و ب