مدرسه فمینیستی: مقاله ای که در پی می آید توسط آقای محمد غزنویان به نگارش درآمده و نقدی است بر مقاله دکتر محمد برقعی با نام «سخنی با منقدان صیغه».. پیش از آن نیز در مورد صیغه مطالبی سلسله وار در مدرسه فمینیستی منتشر شده است، از جمله: «صیغه، سنتی مفید و ارزنده» (بخش اول و بخش دوم) به قلم دکتر محمد برقعی، «صیغه و عقوبت رابطه جنسی» نوشته نوشین احمدی خراسانی، «صیغه، امتداد منطقی ‌نهاد ازدواج در ایران» به قلم دکتر حسین باقرزاده، «صیغه، از نگاه سنت گرایان متجدد» به قلم محمد غزنویان، «صیغه: سنتی غیرانسانی، محصول حاکمیت مردسالار» نوشته دکتر ناهید توسلی، «صیغه و عفونت رابطه اخلاقی» به قلم فرهاد شرفی.

مواجهه با سنت، ابزارهای خاصي را طلب مي كند، كه از اهم آن لوازم يكي اشراف بر تاريخ است و ديگري داشتن روش تحليل. اين هر دو زماني مقرون به نتيجه اند كه بر آمده از واقعيات ساري و جاري جامعه باشند. يعني بايد در عين حال كه نگاه عميقي به پيرامونمان داريم درك درستي نيز از منطق حاكم بر روابط به دست آوريم. انديشه هاي افراد در زايش سنتها كمترين اثر را داشته اند، و عمل انسانها در هر دوره تاريخي در تقدم بر خردورزي آنها بوده است. چنانكه «رُزا لوگزامبورگ» همواره مي گفت: ابتدا كردار بود.

پرداختن به ماهيت سنت و رو در رو كردنش با تجدد، وظيفه اين سطور نيست اما به اشاره بگويم كه سنتهايي كه در طول زمان به كار فرادستان مي آمده اند بقاي بيشتري يافته اند. با اين حال ضخامت آنها ابداً دال بر نقض بديهيات نيست. برابري زنان با مردان از جمله بديهي ترين و اولي ترين اين مسائل است، اگر چه سنت چيزي خلاف آن بگويد. براي بيرون كشيدن آن جوهر ناب از زير لايه هاي ستبر سنت نيازي به طرحهاي فيلسوف مآبانه نيست. طرحي مانند مهندسي اجتماعي تدريجي كه کارل پوپر پرچمدارش بود و جناب دكتر محمد برقعي مدافع اش ـ كه بقول برنارشار هر يك از ما كوته قامتان بر شانه يكی از اين غولان تكيه زده ايم ـ وقتي زنان در ايران به قدر تاريخ اين سرزمين مورد تعدي و ظلم واقع بوده اند و روز به روز اين تاريخ را به زيستن با برخي زنجيريان مردار خوار سپري كرده اند ديگر جايي براي مهندسي نمي ماند. چرا كه آنها بهتر از هر كسي اين تاريخ را بند به بند و رچ به رچ مهندسي كرده اند. اگر چه بدون دريافت مزد!

سنت به مثابه عارضه واقعاًموجود تاريخ، از خود نشانه هايي نمايش مي دهد. زبان، حقوق، حكومت،...شناخت آن نيز موقوف است بر گزينش يكي از گزينه هاي شناخت. البته براي كساني كه فرصت مطالعه و پژوهشهاي عميق را دارند. روش فلسفي، انديشگي، ايدئولوژيك و... چنانكه اشتراوس توضيح داده است روش تحليل انديشه ها بيشترين امكانات را به پژوهشگر مي دهد. تحليل سياسي يا بازخواني انديشه هاي سياسي تنها به زوال و استمرار حكومت داري و آئين شهرياري مي پردازد، و روش فلسفي كه معلوم است قصد در بازخواني پس ذهن اين و آن حكيم را دارد. اما روش جامعه شناختي آنهم نه بر اساس الگوي اگوست كنت بلكه بر اساس روش کارل ماركس، تاريخ و سنت را از طريق كشف عيني رابطه نيروهاي متضاد و متناقض به شناخت مي آورد.

اين روش بر خلاف روش صرفاً سياسي بخشي از چپ ماركسيستي كه هر خر بنده اي را به محك استثمار شونده و هر خر چراني را به محك استثمار كننده مي زند، روشي مقرون