مدرسه فمینیستی: وقتی مقاله «بد و بدترهای انتخاباتی» نوشته سمیه پورقاسمی (در پاسخ به مقاله «پایان دادن میان بد و بدتر» به قلم مهدی الماسیان) را مطالعه کردم به این باور رسیدم که پیش از هرچیز، نوشته هایی این دست، عاری از ویژگی های متنی انتقادی برای ارائه به خوانندگان است چرا که این قبیل نوشته های جدلی، بیشتر درقالب پاسخی شخصی خطاب به آقای الماسیان و به راه انداختن پیکاری تن به تن با وی و نیز پافشاری برعقاید ـ با تکرار نقطه نظرات نویسنده ـ نمود یافته است.

نویسنده در نوشتن مقاله انتقادی بایستی توجه داشته باشد که نقد بعنوان شیوه ای از مواجهه و بازکاوی معناهای نهفته در متن مورد انتقاد، با تکرار جملات پیشتر گفته شده، متفاوت است. بخصوص اگر تکرار حرفها، با چاشنی حدس و گمان در مورد شخص نویسنده مقاله مورد نقد، همراه باشد. چنین نوشته ای طبعا نمیتواند مطلبی درخور و راهگشا، به خواننده ارائه کند (توضیح: آقای الماسیان نه استاد محافظه کار دانشگاه است و نه حامی صددرصد شرکت در انتخابات؛ بلکه فقط دانشجویی است با برگه سفید شناسنامه اش که بیانگر عدم شرکت وی تا کنون در انتخابات است.)

ضمن احترام به عقاید مخالفان «همگرایی جنبش زنان با طرح مطالبات در انتخابات» اما توضیحات فوق را به امید خواندن مقاله های پخته و شیواتری از دوست عزیز دانشجویمان ذکر نمودم و بحث اصلی ام که در واقع بیان عقیده یک موافق رویکرد مطالبه محوری و عضو همگرایی جنبش زنان است را آغاز میکنم:

بیان مطالبات، بجای مشارکت یا عدم مشارکت

جهت شناخت همگرایی زنان در انتخابات بایستی اصل مطالبه محوری را بهتر بشناسیم و به نظر من انتقاداتی که از هر دو سو ـ موافقان و مخالفان حاکمیت ـ بر آن وارد میشود تا حدودی میتواند ناشی از عدم فهم و شناخت کافی نسبت به این شیوه ی نوین باشد.

تاکنون در برخورد با موضوع سرنوشت ساز انتخابات شیوه سنتی و بی قید و شرطی، حاکم بر فضای سیاسی و روشنفکری جامعه بوده است. نتایج ناخوشایند آن نیز گریبانگیر ابعادی از زندگی لایه های مختلف اجتماعی شده است. بدین ترتیب چه با سکوت و تحریم، و چه نادیده گرفتن ایرادهای وارد بر عملکرد حاکمیت و در نتیجه، مشارکت بی قید و شرط بر اساس «فردمحوری»، سر انجام موجبات ترویج «عدم گفتگو» در جامعه و مسکوت ماندن خواسته های اقشار مختلف را فراهم آورده است. چنانکه هنوز اندر خم یک کوچه ایم و عدم رشد اجتماعی و محدودیت هرچه بیشتر فضای سیاسی و بطور کلی هرچه بیشتر رویا شدن دموکراسی، دستآمد این شیوه سنتی و راههای رفته، می باشد.

اما اکنون جمعی از فعالان مدنی (اعم از زنان – دانشجویان – کارگران - معلمان و ...) از منظر مطالبه محوری و اعلام قید و شرط و خواسته های شان، به فضای غیر آزاد انتخابات می نگرند و سعی در ترویج این رویکرد تازه و نو دارند. رویکرد سومی که پیشتر، طی بیانیه ای تحت عنوان «انتخابات و گفتمان مطالبه محور» سعی درجایگزینی این رویکرد بجای روش مشارکت (بی قید و شرط) یا عدم مشارکت در انتخابات غیر آزاد نمودند.
آنچه مسلم است اینکه این شیوه بعنوان شیوه مدنی که در دراز مدت به ثمر می نشیند، برای طیف انقلابی و مخالف با کلیت نظام حاکم (که حامی طرح تحریم انتخابات اند) طبیعتاَ خوشایند نیست. بخش دیگر منتقدان این رویه را همراهمان بی چون و چرای حاکمیت تشکیل می