مدرسه فمينيستي: ديوارهايي كه سال هاي سال محل نصب نقويم هاي ديواري بود ه اند ، خوب به ياد مي آورند چهره هايي را كه بعضي از روزها در مقابل اوراق ماه- نشان تقويم خيره ايستاده اند به اعدادي خاص نگريسته اند و گاه با دايره اي گاه به ضربد ر و يا بعلاوه ... محزون و يا شادمان آن را نشان كرده اند . خوب و بد خاطره ها را ديوارها به ياد دارند كه مانده اند و هرسال در انتظار و اميد روزگاري نو، قاب تقويمي ديگر از تاريخ شده اند. دراين روزهاي تابستاني نيز ، رزوهاي بسياري نقش بند تقويم تاريخ شدند. مثلا سي ام هرماه كه خاطره جاودان "ندا آقا سلطان" و ديگر جان باختگان و به بند كشيده شدگان جنبش مردمي و بومي اين سرزمين را به اموا ج آرام و مداوم مدنيت و آزاديخواهي پيوند مي زند. سي ام مرداد خاطره جاودان آنان كه به سادگي به خيابان آمدند و به سختي كشته شدند را با شعري از سعيد سلطاني طارمي گرامي مي داريم.....

1

اوگناهان بزرگي داشت

كه نمي شد بخشود:

سخت زيبا بود

و به آزادي

عشق مي ورزيد.

2

آه ،

دنيا چگونه تاب مي آرد

كه تا هميشه بسته و خامش باشد

آن چشم هاي ساده ي زيبا!

3

زلف هايش را

هوس باد

وباران بود

روي يك ساحل آرام پر از آبي.

درخيابان پرازتوفان

غرق خونش كردند

4

زيبابود

با آن دل هميشه شكوفا

در بند آن نبود كه غم هم هست

اورانخواستند ببينند

ملعون ها

5

آه ،‌

وجدان پير شهر چگونه

طاقت مي آورد

خون جوان قلب تورا

روي اسفالت

اي جان جان جان حماسه !

6

ارزوهايش

توي مشتش بود

و به آرامي نازي كه نسيم

توي موهايش مي پيچيد

درخيابان جاري بود

ازسكوتي كه پرازفرياد

ودهاني كه پرازخنديدن بود

سخت ترسيدند

7

مي گريزد ميدان

مي گريزند خيابان ، انسان

مي گريزد شهر

كوچه ها اما

اما

كوچه ها بن بست اند.

راه ها بسته است

وبراي شهر

جان پناهي نيست

8

الله اكبر

ما ندا داديم

شب و تاريكي بود

گوش آنان نشنيد

الله اكبر

ما ندا داديم

روزشفاف پر از خورشيدي بود

چشم آنان نديد

الله اكبر

ما ندا داديم

و نداي ما غرق در خون شد

ما ندا داديم

خون جوشان خيابان مي داند

كه شما را ما آورديم

كه شما را

ما.....