مدرسه فمینیستی: در خلال روزهای انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری و ماههای پس از اعلام نتایج آن، حرکت گروههای بزرگ شهری ـ به ویژه زنان ـ باعث شد که بحث استفاده بهینه از فضاهای شهری و رابطه شهروندان با این فضاها، مورد توجه بسیاری قرار گیرد. در عموم جوامع برای از آن خود کردن فضاهای شهری، اغلب میان نهادهای مسلط اقتصادی اجتماعی با مردم، کشاکش وجود دارد زیرا انسان در مواجه با فضای شهری، منفعل نیست و خود را صرفاً با آن منطبق نمی سازد بلکه با کلیت خود ـ که مجموعه ای از عوامل اجتماعی و فرهنگی است ـ با فضا مواجه شده و با آن وارد تعامل می شود. مردم با حضور در فضای شهری به مصرف آن می پردازند. آن ها در فضای شهری به دنبال رفع نیازهای شان و حصول توقعات خود از آن هستند. با وجود اینکه فضای شهری تحت تاثیر نیروهای مسلط اقتصادی و سیاسی قرار دارد و در بسیاری از موارد خواست این نیروها با خواست مردم در تضاد قرار گرفته و یا همسو نمی باشد، با این حال اما مردم با شیوه ی مصرف خود به یک «تولید ثانویه» دست زده و به این طریق این فضاها را از آن خود می سازند. این شکل از مصرف را مصرف فرهنگی[1] گویند. یعنی فرد با حضور فعالانه ی خود در فضا، به مصرف فرهنگی آن پرداخته به تولیدی ثانویه که معناست دست می یابد. این خلق معناست که منجر به ایجاد حس تعلق در فرد به فضای شهر خود می شود.

نمونه ایده آل رفتاری که به مصرف فرهنگی شهر منجر می شود «پرسه زنی» است. پرسه زنی رفتاری است که با ظهور مدرنیته و پیدایش مفهوم اوقات فراغت به وجود آمد. "شکل گیری مفهوم اوقات فراغت در معنای جدید آن پدیده ای متاخر است که در ارتباطی متقابل با سازمان یافتگی زمان جدید براساس کار انجام می گیرد. دنیای صنعتی با تبدیل کار به اصل محوری، تمام زمان و مکان ها را نسبت به آن سازمان می دهد. از جمله اوقات فراغت به صورت ایام مرخصی و استراحت شکل می گیرد. در جهان باستان و حتی در جهان پیشا صنعتی نمی توان به چنین تفکیک و گسستی مشخص رسید. البته تعداد بیشتری از روزهای «غیر کار» (به معنی نبود کار کشاورزی) در معنی صنعتی آن ، وجود داشتند، اما این «غیر کار» بیشتر به صورت منفعالنه تجربه می شد و نه در قالب های سازمان یافته. به همین دلیل نیز شکلگیری فضاهای اوقات فراغتی در معنی اخص کلمه را باید امری متاخر و مربوط به شهر صنعتی مدرن دانست."(فکوهی، 1383 : 394)
در این تعریف حضور یک پرسه زن در قیاس با حضور یک عابر پیاده در خیابان حضوری کاملاً متفاوت است. حضور یک عابر پیاده، حضوری واکنشی است که از عملکردهای مستقیم فضا برای رفع نیازهای خود استفاده می کند. اما یک پرسه زن به کنشی فعالانه با فضا وارد می پردازد و با تولید معناهای خود نظم تثبیت شده ی رسمی را به چالش می کشد.

تصویر ذهنی پرسه زن از خیابان راهی که نقطه ای را به نقطه ای دیگر متصل می سازد نیست، خیابان برای پرسه زن عملکردی فراتر از دسترسی دارد خیابان مکانی است برای دیدن و دیده شدن، برای ایجاد تعامل اجتماعی و گذارن اوقات فراغت. پرسه زن به خیابان زندگی می بخشد.
یک فرد می تواند در طول شبانه روز حضور متفاوتی در خیابان داشته باشد. در صبح با آغاز روز کاری، یک عابر پیاده است اما با پایان یافتن روز کاری و فرارسیدن شب همین فرد چهره ی دیگری به خود می گیرد. این تفاوت حضور افراد چهره ی خیابان را نیز دگرگون می کند. این ام