رادیو زمانه (گفت‌و گو حسین نوش‌آذر با علی عصمتی زمانی، کارگردان فیلم «اوریون» ): «اوریون» دومین فیلم علی زمانی عصمتی است. نخستین فیلم او با عنوان «کوچه‌های باریک» توقیف شد و به نمایش درنیامد. اوریون ، سرگذشت دختر دانشجویی را روایت می‌کند که با استادش رابطه‌ی عاشقانه دارد و وقتی که گمان می‌برد باردار شده است، از روی سرگشتگی و درماندگی به دوستان دوران دبیرستانش مراجعه می‌کند. در این میان اما مأموران نیروی انتظامی سر می‌رسند و از آن پس وقایعی در زندگی این دختر دانشجو اتفاق می‌افتد که نه تنها عاشقیت را در متن زندگی انسان ایرانی به چالش می‌کشد، بلکه سنت‌ها را در تقابل با تجدد قرار می‌دهد. درباره‌ی اوریون، جشنواره‌های سینمایی و محیط سینمایی ایران با علی عصمتی زمانی گفت و گویی کرده‌ایم که اکنون می‌خوانید:
فرهنگ زمانه

آقای زمانی عصمتی من کارهای شما را دنبال کرده‌ام و برایم جالب است سه تا از عجیب‌ترین اتفاقات در سینمای پس از انقلاب اولین بار توسط شما رقم خورده است: بوسیدن یک بازیگر زن در مراسم رسمی اختتامیه‌ی یک جشنواره در حضور هزاران نفر و تعدادی از مسئولین برای اولین بار پس از انقلاب، ساخت فیلم سینمایی که خط قرمز‌ها را کاملاً نادیده گرفته و درباره‌ی مسائلی صحبت می‌کند که تابه‌حال در سینمای ایران سابقه نداشته و حتی یک دختر و پسر در این فیلم یکدیگر را در آغوش می‌گیرند، و سرانجام: توقیف و ضبط فیلم اوریون ساخته‌ی شما برای اولین بار در تاریخ سینمای ایران توسط نیروی امنیتی و پلیس.

ببینید: فکر می‌کنم این نقطه‌ی عزیمت خوبی برای شروع صحبت ما نیست و من مایل نیستم در مورد آن صحبت کنم. من کاملًا به قوانین کشوری که در آن زندگی می‌کنم مقیدم و هرگز قصد دهن‌کجی به هیچ ارزش و هنجاری را نداشته‌ام. اما اعتقادی که دارم این است که قوانین برای این به وجود آمده‌اند که شکسته شوند. اگر انسان‌ها کار غیر قانونی نمی‌کردند که تولید قانون ضرورتی نداشت. در حقیقت وقوع جرم در جوامع به قانون‌گذاری مشروعیت می‌دهد و جرم‌های کوچک نمک زندگی هنرمندانه است. من اگر جرمی مرتکب شده‌ام طبق قانون مجازات آن را دریافت کرده‌ام. در واقع تا هنگامی که مجازات با جرم تناسب داشته باشد، شرافت مجرم، قانون‌گذار و مجری قانون حفظ می‌شود و در مورد من تاکنون برخورد قانون شرافتمندانه بوده است. بهتر است در مورد فیلم سؤال کنید و البته یادآوری می‌کنم که از نقد سینما و سینماگران و مسئولین سینمایی ایران ابایی ندارم.

پیش از اوریون شما فیلم دیگری هم با نام «کوچه‌های باریک» ساختید که در ایران تاکنون به نمایش درنیامده است.

کوچه‌های باریک در سال ۱۳۸۳ ساخته شد و پس از شرکت در چندین فستیوال خارجی وقتی نوبت به نمایش در جشنواره‌ی لوس‌آنجلس رسید، توقیف و برای همیشه بایگانی شد. فیلم با اینکه در «فجر» نمایش داده شده بود همچنان جزو فیلم‌های توقیفی باقی ماند. آنچه اداره‌ی نظارت و ارزش‌یابی آن زمان به‌عنوان علت عدم صدور پروانه‌ی نمایش گفت این بود که فیلم سیاه‌نمایی کرده است، در حالی‌که فیلمی که در بخش بین‌المللی جشنواره‌ی کودک و نوجوان نمایش داده می‌شود و جایزه‌ی جشنواره رشد را در ایران می‌گیرد، طبعاً نمی‌تواند سیاه‌نما باشد.

برای «اوریون» شما پروانه ساخت نداشتید و ب