مدرسه فمینیستی: روز جمعه 14 تیرماه 1392، مانند بقیه جمعه ها نبود، جمعه هایی که در وصف اش گفته اند «جمعه ها خون جای بارون می چکه...»، زیرا این جمعه با جمعه های پیش فرق داشت و «جمعه روز خوبی بود»، روزی بود که تیم فوتسال زنان کشورمان به مقام نایب قهرمانی آسیا رسید و مدال نقره را برایمان به ارمغان آورد. این جمعه «روز بی حوصلگی» نبود، حداقل برای زنان ایرانی که روز جمعه خود را به دنبال نگاه های مصمم شهرزاد مظفر و پاهای طلایی نسیمه غلامی و... سپری کردند.

خیلی از ایرانی ها ممکن است نام «علی پروین» را شنیده باشند ولی از «شهرزاد مظفر» چیزی ندانند، ولی شهرزاد مظفر اگر نه بیشتر از علی پروین ها و علی دایی ها برای سربلندی ایران زحمت کشیده است حداقل به همان میزان، به مطرح شدن نام پر افتخار سرزمین مان، کمک کرده است. چون او با چنگ و دندان تیم فوتسال زنان را به این موقعیت درخشان کشانده است؛ با این همه موانعی که بر سر راه ورزش بانوان گذاشته اند حتما ورزش مردان را هم دچار مشکلات فراوانی کرده است ولی چه کسی است که نداند، مشکلات زنان ورزشکار ایرانی از مرز مشکلات و موانع معمول گذشته و به یک بختک ایدئولوژیک در راه پیشرفت بانوان کشور تبدیل شده است. علیرغم همه مشکلات و محدویت های پدرسالار ، باز هم می بینیم که زنان پیش می تازند و امیدوارند؛ تا جایی که امروز فوتسال زنان کشورمان به مقامی در سطح قاره آسیا دست یافته که باعث سربلندی همه ایرانیان اعم از مردان و زنان مملکت شده است.

تیم ملی فوتسال زنان ایران در این دوره از بازی ها با پیروزی بر تیم های مالزی، تایلند، ویتنام و هنگ کنگ توانست به نیمه نهایی راه پیدا کند و در نیمه نهایی بود که از سد رقیب خود یعنی اندونزی هم عبور کرد و به مرحله نهایی رسید. به این ترتیب تیم ملی فوتسال زنان کشورمان در یک قدمی قهرمانی آسیا قرار داشت ولی در برابر تیم ملی ژاپن، شکست خورد البته فقط با یک گل ژاپن آن هم در وقت اضافه. و در نهایت نایب قهرمانی را از خود کرد و مدال نقره را برای ما زنان ایرانی هدیه آورد. در این دوره از مسابقات فهمیه زارعی، نیلوفر اردلان، فرزانه توسلی ، نسیمه غلامی، فاطمه اعتدادی، نسترن مقیمی، فرشته کریمی، پریا نوروزی، سپیده زرین‌راد و سهیلا ملمویی بازی می کردند. سرمربی‌گری تیم ملی فوتسال کشورمان هم بر عهده «شهرزاد مظفر» است که سالهاست برای این تیم، خاموشانه زحمت می کشد. در این میان لیلا اقبالی کاپیتان تیم ملی فوتسال زنان نیز متاسفانه پس از این پیروزی درخشان قصد دارد از تیم میلی خداحافظی کند. او که از سال 1383 عضو تیم ملی است و امروز در آستانه 32 سالگی است گفته: «هر بازیکنی یک روز باید از تیم ملی خداحافظی کند اما خوشحالم که با دست پر و با یک مدال تاریخی از تیم ملی کنار می روم.»

تیم ملی فوتسال زنان ایران مشقت های فراوانی را برای رسیدن به این مرحله تقبل کرده است، حال بر ما زنان ایرانی است که قدر زحمات آنان را بدانیم، و بدانیم که آنها سفیران و نمایندگان ما زنان ایرانی در جهان هستند و با تلاش و پایداری خود به مسئولان مملکتی نشان داده اند که دیگر نمی توانند آنها را نادیده بگیرند و باید بودجه های بیشتری صرف آنها کنند. آنها با عمل افتخارآمیز خود به مسئولان هشدار داده اند که اکنون وقت آن است که این همه نابرابری و تبعیض علیه ورزش