مدرسه فمینیستی: چهارم آذر ماه 1392، مصادف با 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» است. به همین مناسبت، به سنت سال های گذشته در مدرسه فمینیستی، تلاش کردیم با تهیه ویژه نامه ای، همراه با خواهران مان در سراسر جهان، اعتراض مان را به خشونت علیه زنان نشان دهیم، تا شاید صداهای پراکنده در سراسر جهان، در این روز به هم پیوسته و هرچه بیشتر جامعه را به این موضوع مهم حساس سازد. از این رو در ادامه، مقاله منصوره شجاعی را که به مناسبت این روز جهانی به نگارش درآمده، می خوانید:

بیست و پنجم نوامبر هر سال روز جهانی مبارزه با خشونت بر زنان که می رسد اکثر گروه ها و سازمان های خاص زنان به برگزاری مراسمی در این موضوع می پردازند.

سازمان ایکاوی یکی از این سازمانهاست که با هدف مبارزه با خشونت علیه زنان فعالیت می کند. این سازمان به مناسبت

روز جهانی مبارزه با خشونت بر زنان کنفرانسی در شهر کلن با عنوان «مشارکت سیاسی زنان موانع و راهبردها» برگزار کرد. مدیر اجرایی این سازمان در ارتباط با خشونت بر زنان و موضوع مشارکت سیاسی، عدم حضور زنان در سطح کلان سیاسی را یکی از موارد تبعیض و خشونت علیه زنان دانست.

ارتباط این موضوع با روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان نه تنها حکایت از گستردگی مفهوم خشونت بر زنان دارد بلکه

پرداختن به موضوع خشونت از این منظر نشانه بلوغ جنبش زنان در نگاهی گسترده تر به مصادیق خشونت علیه زنان است.

این پرسش که مشارکت سیاسی در ساختار کدام دولت و از سوی کدام گروه از زنان می تواند به عنوان حق شناخته هر چند برخی از مدافعان حقوق برابر زنان، برخورداری از این حق را منوط بر ارزیابی خود از ساختار دولت می کنند اما به نظر می رسد تایید مشارکت سیاسی زنان در ساختار دولت های دموکراتیک و عدم تایید آن در ساختار دولت های غیردموکراتیک از اهمیت این حق برای زنان نمی کاهد. محروم کردن زنان از این حق در سطوح مختلف یکی دیگر از مصداق های خشونت بر زنان است.

ورود به این مبحث مستلزم بیان سه رویکرد مرتبط با این موضوع در میان طیف های مختلف زنان کنشگر است.

رویکرد اول مشارکت زنان در ساختار سیاسی دولت را از منظر الگوسازی در جامعه بررسی می کند و عدم برخورداری از این حق را نیز از موارد تبعیض و خشونت بر زنان می داند. مطابق این رویکرد، حضور زنان در حوزه های زمامداری و سیاست گذاری حتی اگر به پیشبرد اهداف برابری خواهانه جنبش زنان کمکی نکند اما از منظر ساختن الگوی زن توانمند، خواه ناخواه در تغییر نگاه بخش سنتی جامعه نسبت به حضور زنان مؤثر خواهد بود. این الگو همچنین می تواند در ایجاد اتکا به نفس به زنان و دختران جامعه برای رسیدن به موقعیت های برتر اجتماعی و سیاسی مؤثر باشد.

رویکرد دوم هر چند از حق مشارکت سیاسی زنان دفاع می کند اما این مشارکت را امکانی برای بهبود وضعیت زنان در جوامعی مانند ایران نمی داند، و آن را مشروط به ارزیابی خود از دموکراتیک بودن یا نبودن ساختار حکومتی می داند. بر اساس این رویکرد، مشارکت سیاسی زنان در دولت های غیر دموکراتیک گام برداشتن علیه دموکراسی خواهد بود.

رویکرد سوم، با استناد به گفتمان مدنی و حقوقی جنبش زنان، عدم برخورداری از حق مشارکت سیاسی برای زنان را مصداقی از تبعیض و خشونت می