مدرسه فمینیستی: فضل الرحمان (1988-1919) یکی از تاثیرگذارترین اصلاح طلبان مسلمان در قرن بیستم بود. او پیش از جدایی پاکستان از هند به دنیا آمد و به وسیله پدرش که اندیشمند اسلامی مشهوری بود علوم اسلامی سنتی را فراگرفت؛ سپس در دانشگاه پنجاب در لاهور عربی و مطالعات اسلامی را آموخت و در دانشگاه آکسفورد فلسفه اسلامی را. بعد از فارغ التحصیلی در 1958 در دانشگاه های انگلستان و کانادا به تدریس مشغول شد. در 1961 به وسیله ژنرال ایوب خان دعوت شد تا در اصلاحات آموزش مذهبی در پاکستان مشارکت نماید. او مسئول موسسه مطالعات اسلامی شد که اخیرا تاسیس شده بود تا زمینه های فکری لازم را برای پشتیبانی از پروژه مدرنیزاسیون ایوب خان فراهم کند و مسیر اصلاحات را به گونه ای پیش ببرد که سازکاروکارهای مذهبی صدمه نبینند. او با سیاستهای مدرنیزاسیون و اصلاحات در پاکستان درگیر شد و نقطه نظرات اسلاحگرایانه و رویکرد وی به سنت اسلامی از زاویه ای انتقادی او را درتیررس مخالفت مخالفان مذهبی و سیاسی ایوب خان قرار داد. تندترین مخالفت ها از سوی محافظه کاران مذهبی بوجود آمد و متمرکز بود بر مسئله حقوق زنان و اصلاحات قانون خانواده. وی تهدید به مرگ می شد و بنابراین تصمیم گرفت دوباره به فعالیت آکادمیک خود در غرب بازگردد. در 1968 به سمت استاد تفکر اسلامی در دانشگاه شیکاگو منصوب شد، او تا 1988 یعنی تا زمان مرگش را در همین سمت طی کرد، درحالیکه میراث تحقیقاتی ارزشمندی را به جا گذاشته بود. آثار او موضوع تحقیقات مختلف قرارگرفته اند و نقش مهمی را در توسعه مطالعات اسلامی در ایالات متحده ایفا کرده اند. اما این دست آوردهای عظیم، که همه به زبان انگلیسی هستند، تقریبا در جهان عرب و در حلقه های مذهبی سنتی مغفول مانده اند، و حتی تاثیر وی در کشور خود پاکستان هم محدود مانده است.

رحمان در رویکرد خود به متون مقدس اسلامی قائل به روند تاریخی و تدریجی بودن وحی و قانونگذاری است. قران "پاسخی الهی است که به واسطه ذهن پیامبرجاری می شود و نسبت به شرایط اخلاقی و اجتماعی عرب عصر پیامبر، خصوصا به مسایل اقتصادی جامعه مکه در آن روزگار قابل بررسی است". تمام این راه حل ها برای همه زمانها و همه بسترها کاربردی نیستند. آنچه غیرقابل تغییر و معتبر است اصول اخلاقی پشت این راه حل هاست. این اصول اخلاقی به ما راه یا "شریعت" را نشان می دهند و برای این پدید آمده اند که به ما کمک کنند تا جامعه ای را بناکنیم که در آن همه انسانها برابر باشند، همانگونه که در مقابل خدا برابراند. چنین چیزی هم چالش است و هم هدف از پدید آمدن انسان یعنی همان امانتی که بر دوش انسان قرار داده شد و انسان آنرا پذیرفت.

برای زنده نمودن پیام برابری خواهانه قران، رحمان معتقد است مسلمانان به دو چیز نیازمندند. اول درگیر شدن با قران است و بازبینی انتقادی کلیت سنت فکری اسلامی اعم از الهیات، اخلاق، فلسفه و فقه. دوم ارزیابی و درک واقع بینانه بستر اجتماعی- سیاسی معاصر است. فرایند تفسیری که رحمان دراین خصوص پیشنهاد می کند یک "جنبش دوگانه" است که مستلزم حرکتی "از دوران حاضر به عصر عرب زمان قران و دوباره حرکتی به زمان حال است". در حرکت اول "اصول عام، ارزشها و اهداف بلند مدت" قران اخذ می شوند و از بستر اجتماعی – تاریخی خود در زمان وحی جدا می شوند. در حرکت دوم باتوجه به بستر متاخر و ملزوم