مدرسه فمینیستی: پنجاه و نهمین اجلاس کمیسیون مقام زن در سازمان ملل بیست سال پس از «اجلاس پکن» (که در سال ۱۹۹۵ در شهر پکن برگزار شده بود)،‌ درماه مارس ۲۰۱۵ با نام (پکن+۲۰) به مدت دو هفته با شرکت نماینده های بخش دولتی و غیردولتی ۱۹۰ کشور جهان در نیویورک برگزار شد.

در این اجلاس دستاورد‌ها و چالش‌های عملی و نظری کشورهای مختلف بر اساس ۱۲ محور نگران کننده حوزه زنان که پانزده سال پیش در اجلاس پکن طرح شده بود، مورد پیگیری و بررسی قرار گرفت. از ایران نیز هیئتی به ریاست شهیندخت مولاوردی معاون ریاست جمهوری در امور زنان و خانواده در این کنفرانس شرکت داشت. همزمانی این کنفرانس با مذاکرات اتمی ایران و کشورهای ۵+۱ در لوزان، صورتی دیگر از نمایندگی رسمی زنان در کنفرانس های جهانی را به نمایش گذاشت.

نحوه حضور هیئت ایرانی در کنفرانس زنان در دو بخش دولتی و غیردولتی، مشارکت سیاسی زنان در مقابله با موانع سیاسی، مشکلات حضور نمایندگان تشکل های مستقل زنان در این کنفرانس، سیاستهای کلان دولتی بر نحوه طرح مشکلات و تاثیرمسائل زنان در کنفرانس های بین المللی در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد.

کنفرانس جهانی زن از گذشته تا امروز

اولین کنفرانس جهانی زنان از سوی کمیسیون مقام زن، که یکی از ارکان شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان مل با تاکید بر موضوع تساوی کامل جنسیتی، مشارکت زنان در توسعه و افزایش مشارکت زنان در موضوع صلح، در سال ۱۹۷۵ در مکزیکو سیتی برگزار شد.

کنفرانس‌های دوم و سوم به ترتیب در سالهای ۱۹۸۰ و ۱۹۸۵ در کپنهاک و نایروبی تشکیل شد. کنفرانس چهارم مقام زن که یکی از مهم‌ترین کنفرانس های این برنامه است بعد از یک وقفه ده ساله در سال ۱۹۹۵ و در شهر پکن برگزار شد. در این کنفرانس برنامه‌ای با ۱۲ محور مورد تصویب ۱۸۹ کشور قرار گرفت. این دوازده محور شامل زنان و فقر، تحصیل و آموزش زنان، زنان و بهداشت، خشونت علیه زنان، زنان و درگیری‌های مسلحانه، زنان و اقتصاد، زنان در قدرت و تصمیم‌گیری، سازوکارهای نهادی برای پیشرفت زنان، حقوق بشر و زنان، زنان و رسانه، زنان و محیط زیست، و دختر بچه‌ها بودند. در واقع برنامه عمل این کنفرانس نگاهی دقیق تر و جزئی نگر به مسائل زنان داشت و امضای توافق نامه و برنامه عمل تعیین شده دولت های شرکت کننده را ملزم به پاسخگویی می کرد.

از جمله دلایل اهمیت این کنفرانس طرح مباحث مربوط به فمینیسم جهانی با نگاه ویژه به فمینیسم شرقی،‌ توجه به‌ چندگونه گي‌ زنان‌ و نقش‌ها و شرايط‌ آنان‌ ، توجه به فمینیسم درکشورهای مسلمان به ویژه خاورمیانه بود. اما آنچه به این کنفرانس اهمیتی تاریخی داده است به نمایش گذاشتن جهانی شدن فمینیسم و تحول در آگاهی ها و مطالبات زنان بود: «فرآیندهای فراملی و جهانی هم در صف بندی های نظری و هم در عملکرد سازمان های زنان کشورهای مختلف دگرگونی های بسیاری بوجود آورده بود. اگر در کنفرانس نایروبی هنوز زنان فمینیست نیز مانند سایر مبارزین به صفوف ایدئولوژیک، از جمله سمت گیری به طرف "بلوک شرق" و "بلوک غرب" تقسیم شده بودند و هنوز بسیاری از تنش ها مربوط به صف بندی های نظری و سیاسی بین المللی بود که از دید برخی ارتباط مستقیم با مسایل جنسیتی نداشت، در کنفرانس پکن اما تکیه اصلی برسر مسایل عملی زنان، پیدا کردن راه حل های عمل