مدرسه فمینیستی: شعر زیر به قلم م. شفق است که پس از اعلام نهایی ممنوعیت زنان برای تماشای مسابقات والیبال در استادیوم آزادی سروده شده:

– سهم من چیست در این هستی بی نام و نشان
– سهم من چیست در این ورطه خاموش و نهان

– هم تو را همسر و همگام و هماغوش شوم
– هم گناه شهوانی تو بر دوش شوم

– کودک عشق به بار آرم و بالنده کنم
– نام خود پاک کنم، نام تو پاینده کنم

– بی تو در خانه و همدوش تو در جمع کسان
– رنج بی اجر کشم، کار برازنده کنم

– روی خود گیرم و رنگ از رخ دل پاک کنم
– همه شادی و هوا و هوسم پاک کنم

– و تو آسوده به هر جامه به هر جا بشوی
– هرکجا مسلخ اندیشه همانجا بشوی

– سینه را چاک کنی، داد که حاشا برود
– سهم زن نیست که راحت به تماشا برود

– غیرت آن بود که در خانه کنارم باشی
– نه به وادی ستم مجمر نارم باشی

– تو چه دانی ز عدالت که مرا سهم دهی
– تو به غرقاب جهالت ز کجا فهم دهی

– نه شریکی، نه رفیقی، نه رئیسی، نه خدا
– بانگ رسوایی ات و گوش جهان از فردا