مدرسه فمینیستی: مطلب زیر به قلم آزاده دواچی، به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان منتشر می شود:

در حالی به روز جهانی منع خشونت علیه زنان نزدیک می شویم که همچنان بحران جنگ و رشد نیروهای افراطی در منطقه ی خاورمیانه رو به افزایش است. قدرت گرفتن نیروهای افراطی در منطقه ی خاورمیانه، و قربانی شدن میلیونها انسان بار دیگر اهمیت گسترش فعالیت های زنان به خصوص در کشورهای در حال توسعه در منطقه ی خاورمیانه را در شکل گیری جنبش های مسالمت آمیز و صلح آمیز روشن می سازد.

از سوی دیگر در چند هفته ی گذشته، کمپینی تحت عنوان تغییر چهره ی مردانه ی مجلس در ایران راه افتاده است که هدف این کمپین، تغییر چهره های مردانه مجلس در ایران و افزایش مشارکت زنان برابری طلب به عنوان کاندای مجلس و رای ندادن به نمایندگان زن ستیز است، هدفی که می تواند به تقویت پتانسیل های مدنی جنبش زنان در ایران کمک کند.

در این مقاله به این مسئله خواهم پرداخت که چگونه شکل گیری چنین کمپین هایی برای مشارکت زنان در قوانین کشور می تواند پتانسیل فعالیت های مدنی در جامعه را افزایش دهد و از سوی دیگر تاثیری نه تنها ملی بلکه جهانی بر وضعیت عمومی زنان به خصوص در منطقه ی خاورمیانه داشته باشد و به استراژی مؤثری برای منع خشونت علیه زنان چه در قانون و چه در ساختار سیاسی جامعه منجر شود.

تصمیم گیری های سیاسی زنان، حقوق اولیه دموکراسی در جهان

مسئله ی حضور زنان در سیاست و تصمیم گیری و مشارکت در سیاست های ملی یکی از موضوعات مورد بحث سازمانهای زنان و به خصوص سازمان ملل در سال های گذشته بوده است. با وجود رشد زنان در زمینه های مختلف اجتماعی، زنان همچنان در بسیاری از کشورهای از صحنه ی سیاست غایب هستند. «تئو بن قریرب» در یکی از مقالات تحقیقی سازمان ملل در خصوص اهمیت حضور زنان در تصمیم گیری های سیاسی می نویسد: به رغم حضور پر رنگ زنان در بسیاری از زمینه های اجتماعی، حضور زنان در عرصه سیاست همچنان کمرنگ است. در کل دنیا غیبت زنان از تصمیم گیری های سیاسی و دخالت در امور دولتی همچنان چشمگیر است. در اولین کنفرانس سازمان ملل که در شهر مکزیکو در سال 1975 برگزار شد، مسئله ی تبعیض علیه زنان در سیاست همچنان یکی از مشکلات بزرگ در بسیاری از کشورها بود و با وجود آنکه از بسیاری از دولت ها خواسته شده است تا استراتژی های لازم برای شرکت برابر زنان در سیاست را فراهم کنند اما هنوز مشارکت سیاسی زنان جزو اولویت بندی بسیاری از دولت ها نبوده است. از آن زمان تاکنون با وجود آنکه تمرکز بر شرکت زنان در تصمیم گیریهای سیاسی افزایش یافته، اما این مشارکت همچنان مورد توجه جدی قرار نگرفته است. همین امر می تواند توجیه جدی برای تسلط نیروهای خشونت گرا علیه زنان به خصوص در کشورهای در حال توسعه باشد. برای مثال در سال 1975 در کل دنیا 10.9 درصد زنان در مجلس راه یافته بودند اما ده سال بعد این روند تنها 11.9 درصد افزایش داشته است..

در سالهای بعد مساله ی حیات سیاسی زنان همچنان مورد توجه سازمان های جهانی قرار گرفتو نهایتا این اهداف یعنی حضور قوی زنان در سیاست در سالهای بعد همراه با کنفرانس پکن استحکام بیشتری گرفت. در همین زمان بود که خشونت علیه زنان به عنوان یکی از موانع مهم در توسعه ی زنان مشخص شد. از بعد از طرح اجرایی کنفرانس پکن، حضور زنان در مجلس