مدرسه فمینیستی: باز دوران انتخابات است و باز هم زنان و مردان ایران از زبان زمامداران کشور «شهروندان محترمی» معرفی می شوند که به پای صندوق های رای خواهند رفت. هرچند تجربه انتخابات دهه های اخیر نشان داده که این شهروندان محترم به فاصله کوتاهی از پایان انتخابات، از سوی همان زمامداران بسی «نامحترم» معرفی می شوند. این فاصله برای مثال در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸، به حدی کوتاه بود که بعضی از افراد در بازگشت از ستادهای اخذ رای ، پیش از آنکه به خانه خود برسند نامحترم معرفی شده و تحت تعقیب قرار گرفتند. در همین زمینه در انتخابات پیش رو برخی از کسانی که کاندید شده اند هم از سوی برخی از جناح های حاکمیت، پیش از آن که صلاحیتشان رد یا تایید شود، نه تنها نامحترم شناخته شده اند بلکه نامشان با «عناصر نفوذی» هم عجین شده است. طرفه آنکه فعالان جنبش زنان و دیگر زنان روشنفکر ایرانی نه بدان «محترم» بودن باسمه ای دل بسته اند و نه بدین «نامحترمی» سرکوبگر خانه نشسته اند. نه امر این یا آن گرایش سیاسی را گردن نهاده اند و نه نهی آنان که ویرانی اکمل را به تغییری مختصر ارجح میدانند تا شاید «بهره ای» از آن ویرانی وعده داده شده نصیبشان گردد. هرچند بخشی از استدلال ها در نهی انتخابات مورد تایید اکثر افرادی است که امر شرکت در انتخابات را تلاشی مدنی و مسالمت آمیز می دانند اما رد صلاحیت ۵۵٪ از کاندیداهای مجلس نهم، که ۹۹٪ از کاندیداهای اصلاح طلب را شامل می شود، موجب شگفتی هر دو گروه شده است.(1) این خبر هرچند بدون ذکر نام تمامی کاندیداهای رد صلاحیت شده منتشر شده است اما با توجه به نام شماری از زنان ردصلاحیت شده، بخشی از گمانه زنی های انتخاباتی را به سمت و سوی یک پرسش اصلی سوق داده است. اگر اسامی بیشتری از زنان برابری خواه در میان این فهرست باشد و اگر اعتراض آنان به رد صلاحیت شان نیز راه به جایی نبرد، رویکرد «کمپین تغییر چهره مجلس» به انتخابات چه خواهد بود؟ روشن است که رد صلاحیت ها حداقل از نظر فعالان این کمپین قابل پیش بینی بود، اما این مسئله لزوما دلیلی بر عقب نشینی از حق نخواهد شد.

بی تردید، پاسخ به این پرسش نیازمند تحلیلی عمیق و چند سویه است. اما در موضوع حق مشارکت سیاسی که از مطالبات اصلی زنان ایران از دوران مشروطه تاکنون بوده، تغییری ایجاد نخواهد کرد. هرچند این حق در رویارویی امواج استبداد و ضداستبداد، استیلای بیگانه و ملی گرایی، شبه استبداد و چپ گرایی، تمامیت خواهی و شبه دموکراسی همواره قربانی «مصالح» دیگر شده است، اما حضور سنت شکنانه زنان برابری خواه در انتخابات، برخاسته از سنت دیرینه تمسک جویی به صندوق های رای است که از صد سال پیش تاکنون سلاح زنان بی دفاع برای حضور در عرصه های تصمیم گیری های کلان در جامعه مردانه ایران بوده است. کمپین تغییر چهره مردانه مجلس نیز از جمله حرکت های فرآیند محور در جنبش زنان است که بر اساس ضرورت مداخله فمینیستی در عرصه سیاسی شکل گرفته است. این بار زنان با تکیه بر آموزه های پیشین و با آگاهی کامل از قوانینی که در به اصطلاح «خانه ملت» به ضرر ملت ایران وضع می شود، عزم جزم کرده تا عاملیت خویش را در واقعیت حضور خود برای تغییر قوانین تبعیض آمیز بیازمایند.

در این میان عده ای بر این باورند که با ایجاد انتخاباتی موازی و مبتنی بر رای واقعی مرد