به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان: تاثیر روانی خشونت بر قربانیان

گفتگوی سالومه رحیمی با دکتر آزاد مرادیان-1 آذر 1392

مدرسه فمینیستی: چهارم آذر ماه 1392، مصادف با 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» است. به همین مناسبت، به سنت سال های گذشته در مدرسه فمینیستی، تلاش کردیم با تهیه ویژه نامه ای، همراه با خواهرمان در سراسر جهان، اعتراض مان را به خشونت علیه زنان نشان دهیم، تا شاید صداهای پراکنده در سراسر جهان، در این روز به هم پیوسته و هرچه بیشتر جامعه را به این موضوع مهم حساس سازد. سال گذشته بنا به شرایط آن زمان و از آن جایی که جامعه ایرانی نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی همچون جنگ بود، تلاش کردیم بحث های خود را عمدتا برمسئله «جنگ» و پیامدهای آن برای زنان، و نیز به انتقال تجربه های زنان و شیوه های متنوع برخورد کنشگران جنبش های زنان در دیگر کشورها نسبت به پدیدۀ ویرانگر جنگ بپردازیم که حاصل کار را می توانید در لینک زیر مشاهده کنید:

http://feministschool.com/spip.php?…

اما امسال درصدد برآمدیم که تمرکز بیشتری بر خشونت های خانگی علیه زنان داشته باشیم. از این رو در ادامه، مصاحبه سالومه رحیمی با دکتر آزاد مرادیان را در رابطه با تاثیر خشونت بر قربانیان می خوانید:

ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻴﺮﻭ ﻭ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺟﻬﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ، ﺳﺮﮐﻮﺏ، ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آسیب های ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺯ ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻃﺒﻖ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ «ﺭﻓﻊ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻥ»، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻥ، ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺷﻮﺩ، ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ: ﺍﻟﻒ﴾ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﺴﻤﻰ، ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﺸﻦ ﺟﻨﺴﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎﻯ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪ، ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺷﻮﻫﺮ، ﺧﺘﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻨﺖ ﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﻥ ﺑﺨﺶ ﺭﺍﻳﺞ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻫﻤﺴﺮﻯ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻛﺸﻰ. ﺏ﴾ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﺴﻤﻰ، ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ، ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﺸﻦ ﺟﻨﺴﻰ، ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺍﺭﻋﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎﺭ، ﺩﺭ ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﺁﻣﻮﺯﺷﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ، ﻗّﻮﺍﺩﻯ ﻭ ﻭﺍﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺤﺸﺎ. ﺝ﴾ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﺴﻤﻰ، ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﻭﻟﺖ ﺻﻮﺭﺕ می گیرد ﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻥ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ (ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ) ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.

ﻟﺰﻭﻡ ﺷﻨﺎﺧﺖ منطقی و دقیق از ﺍﻧﻮﺍﻉ این گونه ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎ، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﻭﺯ، ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﺤﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﭘﻮﻳﺎﺳﺖ. ﺁﻣﺎﺭ تکان دهنده ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﻳﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﯽ در ﻣﻴﺎﻥ سایر ﺍﺷﮑﺎﻝ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻭ آسیب هایی ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻓﻌﺎلان ﺯﻧﺎﻥ، فعالان ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬﺍﺭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺩﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﯽ ﺑﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺍﺩﻳﺎﻥ، ﺭﻭﺍن دﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻭ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﻀﻮ ﺭﺳﻤﻰ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ سؤال های ﺭﺍﻳﺞ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺠﺎﻭﺯ، ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﯽ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﯽ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ، ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ می کند؟

ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎﺱ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻯ ﺑﺪﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺎﺱ ﻭ ﻳﺎ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻯ ﺑﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﻯ ﺳﺮ، ﺻﻮﺭﺕ، ﺍﻧﺪﺍﻣﻬﺎﻯ ﺑﺪﻥ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺒﺎﺱ، ﺗﻤﺎﺱ ﺳﻴﻨﻪ، ﺑﻮﺳﻴﺪﻥ، ﺑﻮﺋﻴﺪﻥ ﺑﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ، ﺗﻤﺎﺱ ﺁﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﻰ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﻭﻯ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﻯ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺟﻨﺴﻰ، به کار بردن الفاظ ﻭ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ: ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺷﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻯ ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ و محیط خانوادگی ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﺎﻃﻔﻰ، ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻪ ﺍﻋﻀﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻣﺎﺭ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ 34 ﺩﺭﺻﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﻭ ﺁﻣﻴﺰﺵ ﺟﻨﺴﻰ ﺗﻮﺳﻂ ﻳﻚ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻓﺮﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﻨﺎﺳﻠﻰ (ﺩﺭ ﺯﻧﺎﻥ)، ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻘﻌﺪ (ﺩﺭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ) ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ روش های ﺳﻮءﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻗﻠﺒﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻟﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺴﺎﻡ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻨﺴﻰ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ.

ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ؟

ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺁﻣﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ 6 ﺯﻥ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ 1 ﻧﻔﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ طول ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ 17 ﺩﺭ ﺻﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ زندگی شان ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺍﻳﻦ آسیب ها ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ 3 ﺩﺭﺻﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ تأیید ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ 85 ﺩﺭﺻﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻻﻯ 12 ﺳﺎﻝ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ 15 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ شمار قربانیان تجاوز، ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺯﻳﺮ 12 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻰ ﻭ ﺁﻣﺎﺭﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻰ ﺁﻣﺎﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ 4 ﺩﺧﺘﺮ 1 ﻧﻔﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ 6 ﻧﻔﺮ ﭘﺴﺮ 1 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻦ 18 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. 73 ﺩﺭﺻﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﯼ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ، ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. 34 و دو دهم ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﻳﻦ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ 58 و هفتم دهم ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ 7 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺯ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﻳﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻭ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ 33 ﻣﺮﺩ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ یک نفر ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ کردن ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻓﺮﺩﻯ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻗﻠﻴﺘﻬﺎﻯ ﻣﻠﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﻄﺢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻛﻤﺘﺮﻯ ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ کردن ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻪ بیان ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ 85 ﺩﺭ ﺻﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺘﺎﻥ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﭘﻮﺳﺘﺎﻥ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﻨﻬﺎ 15 ﺩﺭﺻﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ.

ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻋﻤﺪتاَ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ، ﺗﺤﺖ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ؟

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺤﺚ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻓﺮﺩ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻖ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﻢ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻓﺮﺩ ﺑﻪ ﻭﻱ، ﺗﻬﺪﻳﺪ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﺮﺱ، ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﻴﻴﺖ ﺧﻮﺩ، ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﻰ، ﺩﺭﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ، ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻤﭙﻬﺎﻯ ﺁﻭﺍﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻫﻬﺎﻯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﻰ ﻭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﺭﺗﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻯ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻯ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﻯ ﺩﻫﺪ. ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﺗﻰ ﺷﺒﺎﻧﻪ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﻃﺒﻴﻌﻰ، ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﻯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻴﻠﻪ، ﺑﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﺸﻮﺭ.

ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟

ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺑﺎﻟﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ، ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻫﻤﮕﻰ ﻣﻮﻳﺪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺎﻃﻰ ﻛﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺨﻮﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻪ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ، ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﻧﺤﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﻓﺮﺩ، ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻞ ﻛﻴﻔﻴﻴﺖ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. ﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺯﻧﺎﺷﻮﻳﻰ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻭ ﻻﺯﻣﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻃﻮﻻﻧﻰ، ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻜﻞ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺳﻴﺐ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻋﻤﻴﻖ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ، ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺟﻨﺴﻰ، ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺟﻨﺴﻰ، ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺎﻣﻠﮕﻰ ﻭ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ، ﺑﺰﺭﮒ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻞ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﺴﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻃﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺎﺩﻩ، ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺟﺮﺍ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ، (ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﺍﺗﻜﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ) ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻛﺎﻣﻠﻰ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻧﻤﻲ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺑﺎﻟﻴﻨﻰ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮﺩ.

ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺮﻳﻠﻮﻛﺲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻮﻧﻴﻮﻥ ﻛﺎﻟﺞ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﻙ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﮊﻭﺋﻦ 2013 ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ 140 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ (ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺟﻨﺴﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻧﭙﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ) ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ 13ﺷﺎﺧﺺ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﺳﻴﺐ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭﻝ (ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺷﺪﻩ) ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﮔﺰﺍﺭﺷﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ 2013 ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ 38 ﺩﺭﺻﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻯ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺳﺎﻟﻢ، ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺩﺭﺍﺯﻣﺪﺕ ﻣﻨﺠﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻰ ﺁﻣﺎﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺑﺘﻼﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺭﻭﺣﻰ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻧﺮﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮﺡ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺟﻨﺴﻰ 3 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺮﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺒﺘﻼﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺎﻥ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻰ، ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻃﺒﻴﻌﻰ، ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ، ﺟﻨﮕﻬﺎ، ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ 6 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺎ 13 ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺭﻭ، ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﺨﺪﺭ ﺗﺎ26 ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺮﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ 4 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻧﺎﻣﻼﻳﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻟﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.

آیا ﻟﺰﻭﻣﯽ ﺑﺮ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺸﺎﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﻫﻨﺪ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻣﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟

ﺍﺳﺎﺳﺎَ ﻋﻼﺋﻢ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻧﺎﺷﻰ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﺷﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻤﻚ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺘﻰ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﺎﺩﻯ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ، ﭘﻴﮕﻴﺮﻯ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺷﻐﻠﻰ، ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪ، ﻳﻚ ﻣﺎﺩﺭ، ﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﻛﺎﺩﺭ ﺭﻭﺍن دﺭﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﭘﺰﺷﻜﻰ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﻄﻊ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﺎﺻﻰ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻧﺮﺍ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻓﻼﺵ ﺑﻜﻬﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺫﻫﻨﻰ ﺁﻥ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ، ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﺑﺎ ﻣﺤﻞ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺩ ﻭﻳﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺳﺎﺯﻯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻬﺎ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺗﻌﻤﻴﻢ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺟﺴﻤﻰ، ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﻰ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞﺗﺮﻣﻴﻢ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻯ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﻭ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﻯ ﻓﻴﺰﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ، ﻣﺪﺍﻭﺍﻯ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﻨﺎﺳﻠﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ، ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﻋﻔﻮﻧﻰ ﻭ ﻣﻘﺎﺭﺑﺘﻰ، ﺳﻔﻠﻴﺲ، ﺳﻮﺯﺍﻙ، ﻫﭙﺎﺗﻴﺖ، ﺍﻳﺪﺯ، ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺣﺎﻣﻠﮕﻰ ﻭ ﭘﻴﮕﻴﺮﻳﻬﺎﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺭﻭ ﻭ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻜﺮﺭ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻣﻴﺴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﺴﻤﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻭﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﻋﻼﺋﻢ ﻭ ﺳﻴﻤﭙﺘﻮﻣﻬﺎﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻬﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻃﻴﻒ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﺕ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻰ، ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻰ، ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺁﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ، ﺗﺎ ﺍﻋﺘﻴﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ ﻭ ﺍﻟﻜﻞ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻮﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﻭ ﻳﺎ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺁﻥ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺜﻤﺮ ﺛﻤﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﮐﻨﺪ؟ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﻣﺨﻔﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺧﻮﺩﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻤﻚﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﻭﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺭﻯ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﻛﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻔﻰ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﻭ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻲ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺨﻔﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺳﻦ ﻓﺮﺩ، ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻓﺮﺩ، ﺳﻄﺢ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻓﺮﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﭘﺨﺘﮕﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻳﺎﻓﺘﮕﻲ ﻭ ﻳﺎ ﻋﺪﻡ ﺭﺷﺪ ﻳﺎﻓﺘﮕﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺑﺮ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺨﺮﺏ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺑﻬﺒﻮﺩﻯ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺪﻝ ﻣﺸﺨﺼﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺤﻮﻩ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻓﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻓﺮﺩ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﻳﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻗﻀﺎﺋﻰ ﻭ ﺣﺘﻰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﻭ ﻳﺎ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﻨﻔﺬﻯ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ. ﻳﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻴﻜﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻧﻘﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎ ﻣﺮﮒ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺑﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﺑﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻫﺎﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻜﻬﻠﻢ ﺳﻨﺪﺭﻡ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺭﺷﺘﻪ ﻧﺎﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﻩ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺪﺭﻡ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺣﺘﻰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻠﻬﺎﻯ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺎﻣﻼ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻲ ﮔﻨﺠﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺻﻞ ﻓﻮﻕ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻼﺵ ﺑﻚ ﻳﺎ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺗﺒﻌﻴﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻓﺮﺩ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺮﻭﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺣﺴﻰ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺣﺴﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺎﺯ ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ. ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﺑﻮﻯ ﺑﺪﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﻳﺎ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻳﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻟﺤﻈﺎﺗﻰ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﺍﺭﺿﺎ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﺮﺽ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺠﺪﺩ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺬﻳﺮﺩ. ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻓﻜﺮﻯ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﺣﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻛﺎﺭﻯ ﺷﻐﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕﻰ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻓﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺒﻊ ﻟﺬﺕ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﮔﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ. ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻴﻞ ﺟﻨﺴﻰ، ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻰ ﺑﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ. ﻃﺒﻌﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ، ﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻓﺮﺩﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﻓﺮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺎﻣﻰ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ.

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻮﻻ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟

ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﻪ، ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻓﻮﺭﻳﺘﻬﺎﻯ ﭘﺰﺷﻜﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﻓﻮﻕ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ، ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ، ﻋﺎﻃﻔﻰ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻓﺮﺩ ﺁﺳﻴﺐ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﺵ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺒﺨﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺪﺕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺍﺭﻭﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻬﺎﻱ ﺣﻤﺎﻳﺘﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﺁﺳﻴﺐ ﺩﻳﺪﮔﻰ ﻓﺮﺩﻯ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻭ ﭘﺨﺘﮕﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻓﺮﺩ، ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻼﺕ، ﺳﻦ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺳﻦ ﺗﻘﻮﻳﻤﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ، ﻧﺤﻮﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻓﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ، ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ، ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺧﻄﺮ ﺁﺳﻴﺐ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻓﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻰ ﭘﺎﺭﺍﻣﺘﺮﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.

ﺍﺧﺘﻼلات ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻰ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻰ، ﻭ ﺍﺧﺘﻼﺕ ﺧﻠﻘﻰ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻛﻤﺎﻛﺎﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮﻯ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ، ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﺣﻤﺎﻳﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﻻﺗﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ به صورت ﺛﺎﻧﻮﻳﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻛﺴﺎنی که ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻳﺎ ﻣﻬﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ. ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺭﺍ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺎﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮﺍﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ:

ﺍﻭﻝ. ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﮔﺰﺍﺭﺷﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ، ﭘﺰﺷﻚ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺎﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ارائه می کند. ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎ، ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻄﻰ ﺍﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺍﺭﻭﭘﺎﺋﻲ ﻭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻰ ﺣﻔﻆ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﻮﺳﻂ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺘﻰ، ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﻟﻌﻤﻠﻬﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺗﻴﻚ ﺑﻴﻦ ﻛﺎﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺘﺨﻠﻔﻴﻦ به شدت ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﺋﻰ ﺍﻣﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻛﻨﺪ.

ﺩﻭﻡ. ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺭﺟﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻳﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺟﻨﺴﻰ، ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻼﺵ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺟﺎﻥ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﻴﻢ ﭘﺰﺷﻜﻰ ﺍﺳﺖ اما ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻌﺪﻯ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ، مددکاران اجتماعی، ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ، ﻭ… ﻫﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺗﻴﻢ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ.

ﺳﻮﻡ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮﻯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﻜﻞ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻴﻄﻪ ﻫﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺩﻯ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺿﻤﻦ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻓﺎﺯﻱ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻮﻙ ﻛﺎﻣﻞ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺟﺴﻤﻰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺷﺪﺕ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ حتی ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ ﺳﻮﻕ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﺮﺣﻠﺔ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮﻯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻓﺮﺩ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺁﺳﻴﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺷﺮﻡ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﻯ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺯﻧﺎﻧﮕﻰ ﺧﻮﺩﺵ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺗﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ به عنوان ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺷﻮﻙ ﺑﻜﺎﻫﺪ.

ﭼﻬﺎﺭﻡ. ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺯﻧﺎﻧﮕﻰ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﺳﻴﺐ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﺩﻫﺪ. ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺎﻛﺮﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ طبعاَ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺟﻨﺴﻰ، ﺟﺴﻤﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺟﻨﺴﻰ، ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺸﺪﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﺮﺩ ﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺷﻮﻙ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺍﺯ 5 ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﻯ است. ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﻫﺪ، ﺧﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯﮔﺮ، ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﮕﺮ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﺧﺎﻟﻰ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﻯ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻬﺎﻯ ﺑﻴﻮ ﻓﻴﺪﺑﻚ، ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺑﺨﺸﻬﺎیی ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ.

ﭘﻨﺠﻢ. ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺍﺭﻭﭘﺎﺋﻲ ﻭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻯ ﺷﻤﺎﻟﻰ ﺟﺪﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﻳﻦ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﻓﺮﺩﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﻯ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. ﻣﺘﺠﺎﻭﺯﻳﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺟﺮﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ، ﻧﺎﻡ ﻭ ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻞ ﻗﺒﻠﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻞ ﺯﻧﺪﮔﻴﺸﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻋﻤﻮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺣﻤﻞ ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﻰ ﺭﺍﺩﻳﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﭻ ﭘﺎﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﻔﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻠﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺩﺭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﺤﻮﻩ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺘﻬﺎﻯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻰ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺸﺘﻦ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎَ ﻣﻨﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.

ﺷﺸﻢ. ﻧﺤﻮﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﭘﺮﻭﺳﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ مؤثر است. ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﺗﻼﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻤﻚ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺩﺭﻣﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻭ ﺩﻭﺭﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻋﻀﻮﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﺎﻭﺭﺍﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺿﻤﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ، ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻗﺒﻠﻰ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، به عنوان ﻣﺜﺎﻝ ﺑﻮﺩﺍﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺗﻰ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺎ آدابی به درون ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ، ﺩﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ تغییر ﻧﮕﺮﺵ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻋﻀﺎ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻫﺎیی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ به صورت ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺍﻧﻔﺎﻝ ﻭ ﺟﻨﻴﻮ ﺳﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩﻫﺎ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺮﺍﻕ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﻭﻟﺖ ﺻﺪﺍﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﻋﺮﺑﻰ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ 1989 ﺗﺎ 2005 ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻮءﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ اند ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺗﻼﺵ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ، ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻯ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺗﻼﺵ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﻗﺒﻠﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﻰ اغلب ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﮕﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻠﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.

ﻧﺤﻮﻩ ﻧﮕﺮﺵ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﻧﺤﻮﻩ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﺍﻋﻀﺎ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺁﻣﺎﺭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ 1 ﺯﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ 6 ﺯﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺎﺗﻴﻮ ﺍﻣﺮﻳﻜﻦ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺭﺍﻳﺞ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺳﺘﺎﻥ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ 1 ﺯﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﮔﺰﺍﺭﺷﺎﺕ ﺭﺳﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻣﻠﻰ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺳﺖ. ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻧﺤﻮﻩ ﻧﮕﺮﺵ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻗﻀﺎﻳﻰ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﭘﻠﻴﺲ ﻭ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﻛﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﻧﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﻢ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻰ، ﺳﻮ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﻮﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺮﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﺳﺖ. ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﻴﻦ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ، ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺍﺧﺘﻼﻟﺖ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻰ ﺑﺎ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻣﻮﺯﺷﻬﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ­ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻭﺭﻳﻦ ﻣﺠﺮﺏ ﺍﻣﻮﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻛﻤﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﺣﻤﺎﻳﺘﻰ ﻳﺎ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺮ ﻣﺠﺮﺏ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﺶ ﺁﺳﻴﺒﻬﺎﻯ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻛﻤﻚ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺣﻤﺎﻳﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺳﺴﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺘﻔﺎﻋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺪﺭﻣﺎﻧﻰ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﮔﺎﻡ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﭘﺮﻭﺭﻯ ﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻯ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﻔﻴﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﻧﺪ.

ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟

ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﻣﺘﺮﻗﻰ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻻﻯ 20 ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺭﺍ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺟﻨﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ.

ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﻯ ﺳﻜﺴﻰ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ، ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺑﺰﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺖ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻋﻜﺲ ﺳﻜﺴﻰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺛﻴﺮﺍﺕ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻮﺩﻙ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻼﻳﻤﻰ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺸﺪﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻳﻚ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺟﻨﺴﻰ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﺎ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻋﻼﺋﻢ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:

1. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻛﻮﺩﻙ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻲ ﭘﺮﺩ.

2. ﺍﺷﺘﻬﺎ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻏﺬﺍﺋﻰ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻛﺎﻣﻼ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻛﻮﺩﻙ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ

3. ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻋﺎﻃﻔﻪ، ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺍﻣﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺧﺎﺹ، ﻭ ﻳﺎ ﻣﺤﻠﻰ ﺧﺎﺹ

4. ﻋﺪﻡ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻓﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻥ ﻭ ﺭﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ

5. ﺩﺭ ﮔﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻯ، ﺭﺳﻢ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ سکسوﺍﻟﻴﺘﻰ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻤﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ

6. ﺗﻔﻜﺮ ﺑﻲ ﺍﺭﺯﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﻓﻜﺮ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎﺕ ﺟﻨﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﻄﺎﺑﻘﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻼﺋﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻨﺴﻰ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ: ﻋﻼﺋﻢ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺭﻯ (ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺮﻳﺪﻥ بخش هایی ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﺟﺴﺎﻡ ﺗﻴﺰ، ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺳﻮﺯﻯ) ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺏ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭ، ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ ﻋﻼﺋﻢ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺩﻭستی هایی ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻛﺸﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ.

ﭼﺮﺍ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎ ﻋﻠﻞ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟

ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺸﻮﻧ