مدرسه فمینیستی: رایحه مظفری در آستانه روز جهانی زن، موضوعی را دستمایه مقاله خود قرار داده که در حوزۀ پژوهش های مربوط به مسایل زنان، به ندرت به آن پرداخته شده است. خانم مظفری مقاله خود را با این پرسش آغاز می کند: آیا درخواست زنان ایرانی برای حضور در میدان های رقابت ورزش های باستانی، پاسخی خواهد گرفت؟[1] متن کامل مقاله را در زیر می خوانید:
قدیمی ترین زورخانه (دلیرستان) در ارگ بم از حدود 900 سال پیش بر جا مانده بود. روز 17 شوال (سالروز نبرد حضرت علی با عمروبن عبدود در جنگ خندق) به عنوان روز فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه ای در تقویم رسمی کشور گنجانده شد. رشته ی دانشگاهی ورزش پهلوانی و زورخانه ای در دانشگاه جامع علمی کاربردی (ترمیک و پودمانی) افزوده شد. تعداد زورخانه های کشور از 300 باب در سال 1385 به 726 باب در سال 1391 افزایش یافت (کتابچه ی نگاهی به دستاوردهای 6 ساله ی ورزش پهلوانی و زورخانه ای از خرداد 1385 تا خرداد 1391). فدراسیون ورزش های باستانی ایران فعالیت های بی شمار دیگری نیز در جهت ارتقاء رونق ورزش باستانی کشور انجام داده است اما سوال در این جاست که در قرن 21 و پس از پشت سر نهادن تجربه های موفق زنان در آزمون های متعدد در طول تاریخ ایران، آیا زمان آن نرسیده است که زنان در دلیرستان ها برای آموختن فنون پهلوانی حضور داشته باشند؟ بارها درخواست این “رخصت” برای زنان از راه های گوناگون به مسئولین ابلاغ شده است ولی هنوز “فرصتی” داده نشده است.
ورزش باستانی ایران و زورخانه نماد تمدن ایرانیان است و ریشه در تاریخ کهن و فرهنگ غنی ایران دارد. بسیاری از پژوهش گران معتقدند که قدمت آیین پهلوانی به دوره ی ایران باستان برمی گردد. این ورزش در قرن هشتم ه.ق در هندوستان، پاکستان، عراق و آسیای میانه گسترش یافت و اکنون در بیش از 60 کشور جهان مورد استقبال قرار گرفته است. در این کشورها زنان نیز به عنوان بخشی از جامعه که داوطلب آموختن صفات و مهارت های پهلوانی هستند در این زمینه فعالیت می کنند اما چرا در ایران که نقطه ی شروع این ورزش بوده است هنوز زنان حق شرکت در آن را ندارند.
“امیر حسینی، دبیر کل فدراسیون بین المللی ورزش های زورخانه ای گفت: “ناچاریم به زنان خارجی ورزش های زورخانه ای و پهلوانی را آموزش بدهیم”. این در حالی است که او تأکید می کند که آموزش ورزش باستانی به زنان ایرانی هنوز در دست بررسی است. این تبعیض جنسیتی در مورد این ورزش که اصالت ایرانی دارد آیا می تواند با آموزش زنان خارجی و فشار کمیته بین المللی بر طرف شود؟ لیلا خرسند، روزنامه نگار ورزشی در ایران علت این محرومیت را نه در شرع بلکه در عرف می داند. او می افزاید وقتی مشکل شرعی وجود نداشته باشد، مشکل سنتی را به راحتی می توان حل کرد. با این حال او می گوید وقتی یاسمن مؤیدی، متخصص آیروبیک، خواسته بود این ورزش را با ریتم های موسیقی زورخانه ای آموزش دهد با موضع گیری های دشمنانه روبرو شد[2]” (رستمی؛ 2008).
مبحث حضور زنان در دلیرستان ها را از دو جنبه می توان دید:
◀️ طلوع کیان، فرهاد (1389)؛ آموزش ورزش زورخانه ای؛ تهران: سفیر اردهال.
توضیح: فایل پی. دی. اف مقاله حاضر را می توانید در اینجا دانلود کنید:
- به مناسبت هشتم مارس: رزم گردآفرینان با سهرابیان
+ There are no comments
Add yours