“هر چه از فروغ خواهر دور می شوم به فروغ شاعر نزدیکترم”
( شعری از پوران فرخزاد به همراه گزارشی از مراسم سالگرد فروغ)
از نسل باغ بود
از سلاله دختان
ازتبار گل
و…. از تش آتش
درشعله های باد
از نور بود
از تیغه های افتاب درخشان
و روح رود خروشان
در ابرهای غمگین گریه
در قطره های روشن باران
وقتی که می وزید دربادهای مهاجم
و می بارید بر میوه های نقره یی کاج
شاید…
اما…. از هیچ یک نبود
ازهیچ یک
شاید هم از چاگان طبیعت بود
از آب و آتش و باد و خاک
از ریشه های اصالت یک زن
یک زن که با تمامی قلبش
به عشق عاشق بود
و….. از ” دیار پری های ترس و تنهایی”
به سوی ” هسته های شیشه یی نور”
پیش می آمد
و…. جز به “ماه بزرگ” ساکت تنها
و حرف تازه
یا سخنی در شعر
به هیچ چیزدگر
هرگز کاری نداشت.
و فکر نمی کرد!…
و…. او
◀️ فروغ را می گویم-
چه پرمایه زندگانی کرد.
در “سرزمین عجایب”!
و…. این جهان که
به لانه های ماران می ماند.
چه پاک
چه معصوم
در کوچه های کهنه خاکی
“در خانه های خالی دلگیر…”
زندگانی کرد
و دست خالی.
و پای پیاده. از هفت سالگی.
از ” سال های رشد حروف پریده، رنگ الفبا…”
” در پشت میزهای مدرسه ی مسلول”
به پیش راند.
و…. پیش رفت
…
سالهاست که بیست و چهار بهمن را بر سر مزار فروغ فرخزاد ” پریشادخت ” شعر فارس در گنجینه گورستان ظهیرالدوله جمع می شویم و سرمای سخت بهمن را به آتش روح جاودانه اش تاخت می زنیم. سال گذشته از ساعت دو بعدازظهر به بعد نیروی انتظامی به خیل شرکت کنندگان پیوست و با بستن در وروی گورستان ظهیر الدوله برگزاری مراسم را به خیابان کشاند. جوانان علاقه مندی که در آن سرما پشت در با دسته های گل و دانه های شمع گردآمده بودند در همان خیابان به خواندن اشعارش پرداختند و پس ازساعتی به تدریج متفرق شدند.
سالهاست که بیست وچهارم بهمن “پوران فرخزاد” در خانه ای بدون فروغ، سالمرگ خواهری که جهیزیه شعر فارسی بود را در جمعی کوچک به پامی دارد.
امسال دوستداران شعر فروغ به طور پراکنده و نه مانند هرسال جسته و گریخته بر مزارش گرد آمده بودند و پوران نیز در خانه اش جمعی بزرگتر را میزبانی کرد.
آقای سالمی که خود مجری و سخنران نیز بود فروغ را به سرجهیزیه بخشی از ادبیات ایران معرفی کرد.
سپس پوران فرخ زاد چنین آغاز کرد: چهلمین سال فروغ را با یاد عمران صلاحی و ژازه طباطبایی، به قلب خود که کم کم به یک گورستان از عزیزانم میشود تسلیت می گویم هر چند که هر چه قدر از فروغ خواهر دور می شوم به فروغ شاعر نزدیکترشده ام. پوران سپس قسمت هایی از منظومه ای بلند را که خود به یاد فروغ سروده بود خواند و یادآور شد که بر اساس این منظومه نمایش نامه ای در امریکا نمایش داده شده است.
سخنران بعدی خانم دکتر نرگس روانی پور بود که به مقایسه دیدگاه عشق زمینی در اشعار مولانا و فروغ پرداخت.
سپس سیدعلی صالحی با شعر “دشمنان زن” یکبار دیگر مشتاقان شعر خویش را بر جا میخ کوب ساخت.
پس از او عنایت سمیعی شاعر و محقق مطلب بسیار پرباری درباره زمان در شعر “ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد” را ارائه داد.
سپس جواد مجابی با شعر زیبا و سرشار ازتصویر “مردگان عمر شصت و هشت سالگی ام آمده اند عروسی امشب ” فضای مراسم را دگرگون ساخت.
سوسن ضیایی مسافری از پاریس بود که به عنوان مسئول مکتب هنری نکیسا در پاریس اشاره به “واریاسیون رقص روی تم های ایرانی” کرد که از سوی این مکتب و با اجرای شاهرخ مشکین قلم بر روی شعر آیه های زمینی فروغ انجام شده است.
سخنران بعدی روح انگیز کراچی محقق و ادیب حوزه ادبیات زنان بود که سالمرگ فروغ و توقیف مجله زنان را با هم تسلیت گفت ویکی اززیباترین سروده های خویش را درباره القاب و عناوین به زن ارائه داد.
سارا سعیدی یکی از دانشجویان ادبیات فارسی نیز که اشعار فروغ را به فرانسه ترجمه کرده است یکی از اشعار فروغ را به فرانسه خواند.
دکتر اوحدی روانپزشک از فروغ نه تنها به عنوان یک شاعر که به عنوان یک روشنگر اجتماعی و کوشش گر فرهنگی آگاه به روزگار خویش یاد کرد.
جمیله دختر جوانی از دوستان خانوادگی فرخزادها شعر زیبایی تحت عنوان “جمیله نی لبک چوبین شعر فروغ” را با احساسی پر مهر خواند.
حسن ختام سخنرانی ها حضور سیمین بانوی شعر ایران بود که شعر “هشتاد سالگی و عشق” را به شیرینی و صحت برای جمع خواند.
پایان بخش برنامه اجرای زنده موسیقی خانم ها فریبا داوودی، یلدا مهرنیا، ماریا بیابانگر با همراهی ساز مهران مهر نیا بود.
حضور همکاران کافه مونث به لطف پوران فرخ زاد در این جمع سبب شد که گنجینه ای از مطالب ارائه شده دراین جمع در اختیار کافه قرار گیرد که به ترتیب در شماره های بعدی ارائه خواهد شد.
+ There are no comments
Add yours