کارگران خانگی مهاجر در سنگاپور

راشل جونز/ترجمه فخری شادفر-22 مهر 1387

مدرسه فمینیسیتی: طی بررسی که صورت گرفته است 160000 کارگر خانگی به سنگاپور مهاجرت کرده اند، که متاسفانه بیشتر آنها زنان هستند. با این حال، «قوانین کار» در سنگاپور شامل کارگران خانگی نمی شود و به این ترتیب آنها از حمایت های کلیدی که قانون کار برای کارگران دیگر در نظر گرفته و متعهد به آن شده است، محروم هستند. درنتیجه استثمار کارگران خانگی بسیار شایع است.

کارگران عمدتا از کشورهای اندونزی، فیلیپین و سری لانکا، به سنگاپور مهاجرت می کنند، آنها به دلیل کسب درآمد بیشتر و اقتصاد بهتر، خانه و خانواده خود را ترک کرده اند. در سنگاپور کار خانگی خواهان بسیاری دارد به طوری که از هر 6 خانوار یک خانواده، کارگر خانگی استخدام می کند. بسیاری از آژانس های کاریابی که تحت نظارت ضعیفی هستند بخشی از حقوق کارگران خانگی را تصاحب می کنند.

کارگران مهاجر در سراسر جهان استثمار می شوند. اما واقعیت تلخ تر این است که کار خانگی که در عرصه خصوصی اتفاق می افتد کارگران خانگی را به ویژه آسیب پذیرتر می کند و آنها تحت آزار و اذیت و آسیب های بیشتری قرار می گیرند. نتایج یک پژوهش انجام شده توسط «اتحادیه کارگران خانگی در هندوستان »، نشان می دهد که 70 درصد کارگران خانگی به این دلیل استخدام می شوند که کارفرماهای آنها زمانی را که باید صرف کارهای خانگی کنند ترجیح می دهند تا صرف کسب درآمد بیشتر کنند و به جای آن یک کارگر خانگی استخدام کنند. «به عبارت دیگر آنها در یک وضعیت وخیم در چرخه اقتصادی ای که به بسیاری از خانوارها اجازه کسب درآمد افزوده را می دهد، گرفتار شده اند. اما، حقوق بسیار کمی که به این کارگران خانگی تعلق می گیرد آنها را با تبعیض های مضاعفی مواجه می کند. » در این میان کار کودکان و استثمار دختر بچه ها سود بیشتری را برای کارفرماها فراهم می کند.

در گزارش مفصلی که «دیده بان حقوق بشر» در سال 2005 منتشر کرد، شرایط کار برای کارگران خانگی در سنگاپور به صورت اجمالی مطرح شد: «در فاصله سال های 1999 و 2005، حداقل 147 کارگر خانگی در اثر حوادث کاری و یا خودکشی (اغلب از طریق پرت شدن یا افتادن از ساختمان های مسکونی) جان خود را از دست داده اند. هیچ دلیلی مبنی بر اینکه چرا آنها دست به خودکشی می زنند، وجود ندارد. اما در گزارش دیده بان حقوق بشر به این مساله اشاره شده که بسیاری از زنان در اثر شرایط دشوار کاری، اضطراب و نگرانی از باز پس دهی وام هایی که به آژانس های کاریابی بدهکارند، انزوای اجتماعی، و محبوس بودن طولانی در خانه گاهی برای هفته ها… دلسرد و ناامید می شوند.

در بسیاری از موارد، کارگران خانگی در سنگاپور، 13 تا 19 ساعت در روز، و در هفت روز هفته، بدون تعطیلی و ترک محل کار و کاملا تحت کنترل کارفرما کار می کنند، اما دستمزدی که دریافت می کنند کمتر از نصف دستمزد کارگرانی است که کار مشابه آن ها را انجام می دهند، کارهایی مثل باغبانی و نظافت. آنها گاهی مجبور می شوند که چهار تا ده ماه اولین حقوق شان را به عنوان دستمزد به آژانس کاریابی بازپس دهند. در بدترین موارد، کارگران خانگی مهاجر، توسط کار فرمایان، آژانس های کاریابی و یا هر دو، ستم بسیاری را تحت شرایط “کار اجباری” متحمل می شوند.»

آگاهی نسبت به استثمار و سوء استفاده از کارگران خانگی رشد کرده است، اما «خود کارگران خانگی از ترس خشونت های حقوقی در طول مدت استخدام – استخدام نشدن و یا اخراج شدن- مانع گزارش این آزار و اذیت ها می شوند.» موضوع تحقیق و پژوهش چند جانبه است و فقط مربوط به امر تدوین قانون یا پیگرد قانونی نیست. طبق گزارش دیده بان حقوق بشر بعضی از این عوامل در پیچیدگی موضوع سهیم هستند: «فقدان مکانیزم های گزارش دهی، طبیعت خصوصی کار، نبود حمایت های قانونی، و محدودیت آزادی حرکت کارگران خانگی (آنها گاهی مدت ها در خانه حبس می مانند).» یکی از بزرگترین دغدغه های حکومت ها این است که به مجموعه عواملی که منجر به آزار و اذیت و تجاوز به حقوق کارگران خانگی می شود یک مرتبه و به صورت کلی پاسخ دهند نه به صورت تدریجی و گام به گام.

سنگاپور در واقع به دلیل کمپین «روز تعطیلی » که خواستار روزهای تعطیل منظم برای کارگران خانگی است، در مرکز توجه قرار گرفته است. این کمپین توسط «کمیته ملی UNIFEM»، «سازمان بشر دوستی برای اقتصاد مهاجرت » و «کارگران موقت را هم به حساب آورید (TWC2 )» ایجاد شد. این کمپین، که در واقع یک کارزار آموزش همگانی است، کار فرماها را در سنگاپور تشویق می کند که به صورت داوطلبانه به کارگران خانگی خود «یک روز تعطیل در هفته» اهدا کنند. در قانون استخدام سنگاپور همه کارگران به استثنای کارگران خانگی یک روز در هفته تعطیل هستند.

این کمپین مشکلات و دشواری های زندگی کارگران خانگی در سنگاپور را برجسته می کند. به دلیل محرومیت های کارگران از حمایت های قانونی، سونوشت آنها به طور موثری در دست کارفرمایان آنها است یعنی بسته به میل و نیت آنها متغیر است. بنابراین، همچنان که کارفرمایانی هستند که با کارگران شان رفتار خوب و مناسبی دارند، بسیاری از کارگران خانگی گزارش می دهند که چگونه ساعت ها کار مفرط و شکننده بدون مهلت استراحت معین داشته اند، از آزادی رفت و آمد محروم بوده اند، دستمزد شان پرداخته نشده، و در برخی موارد، مورد آزار و اذیت فیزیکی قرار گرفته اند.

دولت سنگاپور، برخی از کارفرمایانی را که به کارگران خانگی خود، آزار فیزیکی رسانده اند و به حقوق آنها تجاوز کرده اند تحت پیگرد قانونی قرار داده است و همچنین آژانس های کاریابی را برای اعمال غیر اخلاقی شان جریمه کرده است. هرچند، دولت سنگاپور در تنظیم اتهام های «استخدام و کار استثماری» نا موفق بوده است. بسیاری از کارگران خانگی باید ماه ها کار کنند تا بدهی آژانس های کاریابی را تسویه کنند، همین امر موجب می شود که آنها نتوانند کارفرمایان زورگو و متجاوز خود را ترک کنند. طبق گزارش گروه TWC2: «در سال 2000، یک کارگر خانگی در مدت 6 ماه می توانست با پرداخت کل حقوق خود به کارفرمای اش بدهی خود را صاف کند. اما امروزه زمان پرداخت بدهی یا وام طولانی تر شده و به 8 تا 10 ماه رسیده است. ممکن است قسمت اعظم در آمد کارگر خانگی، در طول دوسال اول دوره قرارداد او به پرداخت بدهی اختصاص یابد: در این صورت او حداقل یک سوم از حقوق خود را قبل از آن که حتا یک سنت از آن را خانواده اش ببیند، از دست می دهد.»

اخیرا وزارت کار برنامه ای در مورد شرایط مجاز کار ارائه داده است، تا از تحمیل هزینه های مختلف به کارگران خانگی شان توسط کارفرمایان جلوگیری کند. برنامه وزیر کار در ماه جولای 2008 موثر واقع شد. چنین گام هایی در مسیر درست، گرچه دلگرم کننده است اما برای امنیت حقوقی کارگران خانگی کافی نیستند. زمانی که این پرسش مطرح شد، که آیا این برنامه به تغییر قانونی منجر خواهد شد، وزیر کار سنگاپور اعلام کرد که «احتیاجی نیست که در این مورد قانونی وضع شود که در آن یک روز تعطیلی در هفته به صورت اجباری باشد… اما در هر حال وزارت کار، کارفرمایان را تشویق می کند تا به صورت مرتب و هر وقتی که امکانش هست به کارگران خانگی شان روزهای تعطیلی را اهدا کنند.»

سازمان دیده بان حقوق بشر در رابطه با بهبود وضعیت کارگران خانگی پیشنهادهای زیر را ارائه می دهد:

◀️  آموزش افسران پلیس که چگونه به نحو شایسته ای به شکایت کارگران رسیدگی و برخورد کنند.

هم اکنون کمپین «روز تعطیلی» به ترویج و حمایت اساسی و ضروریِ حقوق کارگران خانگی در سنگاپور می پردازد.

پانوشت ها:

1 – Domestic Workers Union in India

2- توضیح مترجم: درواقع به قدری درآمد کارخانگی کم است که استخدام کارگران خانگی برای کارفرمایان شان به صرفه است و موجب کسب درآمد اضافی برای آنها می شود.

3 – day-off
این کمپین برای ایجاد قانونی برای کارگران خانگی که تعطیلات منظمی را برای آنها در نظر بگیرد، راه اندازی شده است و اعتقاد دارد که روز تعطیلی از جمله حقوق اولیه هر کارگری است.

4 – Humanitarian Organisation for Migration Economics

5 – Transient Workers Count Too

منبع:

Jones, Rochelle. “Migrant Domestic Workers in Singapore”, AWID