مطالبات زنان و دست های بسته رییس جمهور

سمیه پورقاسمی-4 اردیبهشت 1388

مدرسه فمینیستی: با شروع انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات مجلس شورای اسلامی در کشور همیشه بازار شایعه از همه نوعش داغ میشود. این روزها شنیده ها خبر از یک اتفاق مهمی در جنبش فمینیستی زنان میدهد و گفته میشود که قرار هست از فعالان جنبش زنان که در میانشان افراد سرشناس هم کم نیست حرکتی برای طرح درخواست های خودشان از رییس جمهور آینده تشکیل بدهند. این خبر، من را که فقط یک دانشجو هستم و فعالیتی به نفع مسایل زنان و فمینیست در سابقه ام نیست بجز فعالیت دانشجویی، وادار کرد که این چند سوال را با فعالان سرشناس جنبش زنان در میان گذاشته و انتظار داشته باشم که اگر پاسخی دارند خیلی واضح مطرح کنند.

اول آنکه وقتی موقعیت رییس جمهور را که در نظر بگیریم فکر میکنید چقدر واقعن دست آقای رییس جمهور برای تحقق خواستهای زنان باز است؟ این باز بودن دست رییس جمهور برای مسایل زنان تا چه حد است؟ به اعتراف خود آقای خاتمی موقعیت استراتژیک رییس جمهوری در بین بقیه قوا یک حالت کاملن تدارکاتچی دارد نه بیشتر. من فکر میکنم منظور خاتمی کاملن روشن هستش. کوچکترین نکات مبهمی در این جمله نیست. پس توسل جستن به ریاست جمهوری آیا میتواند از واقع بینی دور نباشد؟

سوال مشخص بعدی برای من، مسئله خود ماهیت درخواستهای جنبش زنان است. اگر که به گفته ی خانمهای سرشناس جنبش زنان که در چند سال اخیر به شکلهای گوناگون در رسانه ها مطرح شده، درخواستهای زنان ماهیتی واقعن حقوقی دارد و سیاسی هم نیست پس قوای مقننه و مسئولین قانونگذاری کشور می بایست خطاب شما باشند نه قوای مجریه و مسئولین سیاسی یا احزاب و جناحهای سیاسی.

در آن مسایلی که یکی دو سال گذشته بوجود آمد خیلی واضح و روشن شد که طرف حقوقی زنان، مجلس شورای اسلامی است نه احمدی نژاد. مصداقش پارسال بود که احمدی نژاد وقتی آن لایحه خانواده را به مجلس شورای اسلامی فرستاد مجلس آن را تصویب نکرد پس مشخص شد که حتا اگر رییس جمهور احمدی نژاد هم باشد ولی مجلس اگر نخواهد هیچ کاری از دست آقای رییس جمهور ساخته نیست.

فعالان زنان و خصوصن آقاپسرهای دانشجویی که در مورد شرکت در انتخابات بحثهای خیلی داغ و رویایی پیش ما مطرح میکنند می بایست که همین سوال را از خودشان بپرسند که آیا مجلس شورای اسلامی مهمتر و تعیین کننده هستش یا ریاست جمهوری؟ به نظرمن جواب این سوال آنقدر روشن و تکراری و خسته کننده هستش که فکر نکنم کسی اصلن حرفی در این مورد داشته باشد. حرف اینجاست که چرا به رییس جمهوری که اینطور دستش بسته هستش امید بسته اید؟ آیا این واقعن یک دلبستگی و امید معنی می دهد یا مماشات کردن؟

سوال آخر من در مورد انتخاب شدن این یا آن کاندید است. آیا فکر میکنید مهندس موسوی که گفته میشود به مسایل حقوقی زنان حساس تر از مهدی کروبی است (من که فعلن هیچ برنامه ای از کاندیدها برای جوانان یا زنان ندیدم) اصلن کوچکترین شانسی هم برای انتخاب شدن دارد؟ بنظر من محمود احمدی نژاد از بین کاندیدها، کاندید اصلی نظام هستش. این روزها هم با کارهایی که انجام میدهد خیلی تابلو شده که میخواهد خودش را حسابی مطرح کند، خصوصن با رفتاری که در اجلاس ژنو کرد. پس اگر که جنبش زنان هم با این وقت کم باقیمانده، از یکی از کاندیدهای اصلاح طلب حمایت بکند اصلن چه شانسی برای انتخاب شدن او بوجود میآید؟