مدرسه فمینیستی: «فاطمه سیاح» در آذرماه سال 1325 در مجله بانو در مقاله ای تحت عنوان «خانم اگر به مجلس شورای ملی رفتید برای خانمها چه می کنید؟» اولین زن ایرانی بود که قلمی روزنامه نگارانه درباره حضور زنان در مجلس زد. او نوشت: «باید دانست که در نخستین انتخابات، زنان اقلیت بسیار کوچکی را تشکیل خواهند داد. حتی در کشورهایی که زنان سالهاست حقوق خود را به دست آورده اند تعداد نمایندگانشان قابل ملاحظه نیست و برای آنکه قلت تعداد خود را در قبال مردان جبران کنند باید اتحادشان بیش از آنان باشد. حتی اگر متعلق به احزاب مختلفی باشند باید در مجلس فرقه‌ی (فراکسیون) زنان واحدی برای اشتغال به مسائلی که صرفا مربوط به منافع زنان و کودکان است، تشکیل دهند.»
هرچند فاطمه سیاح امیدوارانه برای حضور زنان در مجلس تلاش کرد اما نمایندگان مجلس، همچنان زنان را از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن محروم داشتند. مرگ زودهنگام فاطمه سیاح، نوبت را به زنانی چون مهرانگیز منوچهریان و صفیه فیروز داد تا در سال 1330 با تلاشهای متعدی چون نوشتن کتاب در انتقاد از قوانین ضدزن، زمینه را برای به رسمیت شناختن حق رای زنان فراهم کنند و فعالیت گسترده ای را برای اولین حضور رسمی توده زنان در عرصه سیاست تدارک ببینند.
بدرالملوک بامداد و مهرانگیز دولتشاهی از دیگر زنانی بودند که هر یک در نشریات و سازمانهای خود برای شرکت زنان در پارلمان تلاش کردند. فعالیتهای زنانی که دریافته بودند باید برای حضور سیاسی زنان در عرصه عمومی بیشتر تلاش کرد، تا سال 1341 ادامه یافت و این بار حق انتخاب شدن و انتخاب کردن از بالا به زنان اعطاء شد. اتحادیه زنان حقوق دان ایران، شورای عالی جمعیت های زنان، انجمن دوشیزگان و بانوان و… نیز از جمله گروههایی بودند که برای تثبیت حق رای زنان تلاش می کردند. بسیاری بر این باورند که حق رای زنان ایران، حقی اعطایی بود که در روند توسعه سیاسی پهلوی به آنان رسید. اما نباید فراموش کرد که زمینه سازی ها و تلاش های زنان ایرانی هم در این اعطاء سهم داشت و در واقع این حق هرچند در نهایت به شکل عمودی و حکومتی اعطا شد، اما ثمره ای از مبارزات زنان دگراندیش ایران آن زمان نیز بود.
زنان نامبرده و گروههایشان در تمام این سالها بذرهای بهره مندی از حضور زنان در عرصه سیاست را کاشته بودند و حالا وقت آن رسیده بود که جوانه این بذرها، زنان را از خانه به عرصه عمومی بیاورد و قبل از هر چیز به خود آنان بقبولاند که گذر از سالهای صفر سیاست ممکن است و اولین راه آن انتخاب کردن برای مجلس و انتخاب شدن در مجلس است.
حالا حدود نیم قرن از همه آن تلاشهای تاریخی و قابل تحسین می گذرد و زنان ایران راه پر فراز و نشیبی را در دو عرصه انتخاب کردن و انتخاب شدن پیموده اند. روزهای سختی بر زنان ایران گذشته و تجربه حضور نمایندگان زن ستیز در دوره اخیر، که کار زنان را چیزی جز بچه داری و خانه داری نمی دانند، جملگی سبب شده که اکنون زنان ایران، گامی متفاوت از گذشته بردارند. گامی که کمترین نتیجه اش ترس زن ستیزان از حذف لیست انتخابی زنان است. زنان ایران شاید به زعم خیلی ها زور چندانی نداشته باشند اما حتما با حضور خود خواهند توانست خواب خوش زن ستیزی را که مدتیست توسط زنان نماینده مجلس دیده می شود، تعبیری ناخوش کنند.
«کمپین تغییر چهره مردانه مجلس» به عنوان یک پویش اجتماعی، از منظری، واکنشی است آگاهانه به نحوه دیدگاه و عمل زنان نماینده مجلس. زنان ایران با پیوستن به این پویش خواهند توانست از حضور تعیین کننده خود در انتخابات به گونه ای استفاده کنند که دیگر کسی به خود حق ندهد تا آنان را نادیده بگیرد.
با درود به روان پاک «فاطمه سیاح» اولین زن ایرانی که پویش اجتماعی خود برای پیوند زنان و مجلس را با نوشتن مقاله آغاز کرد و با احترام به همه زنانی که امروز چرخ های «کمپین تغییر چهره مردانه مجلس» را می چرخانند، تاریخ اثبات کرده که واکنش های آگاهانه همیشه منجر به نتایج اجتماعی قابل احترام هستند.
پانوشت:
برای اطلاع بیشتر درباره کمپین تغییر چهره مردانه مجلس به لینک زیر مراجعه کنید:
http://feministschool.com/spip.php?article7813
+ There are no comments
Add yours