ما بسته شدن دفتر کانون مدافعان حقوق بشر در تهران را شدیدا محکوم می کنیم!
گویا:
امسال مردم در سراسر گیتی شصتمین سال انتشار بیانیه جهانی حقوق بشر را به عنوان عالیترین دستاورد بشری، جشن می گیرند.
کانون مدافعان حقوق بشر در ایران نیز تصمیم گرفت تا همزمان و پا به پای نهاد های بین المللی، این روز را ارج نهد.
اما در ایران، گفتن از حقوق بشر جرم و دفاع از آن با مجازات روبروست. تلاشگران و پشتیبانان حقوق بشر، زندانی، شکنجه و برخی ناپدید می شوند.
در بیانیه “سازمان جهانی مبارزه با شکنجه” (OMCT) و “فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر” (FIDH) خبر این گونه آمده است:
« روز ۲۱ دسامبر ۲۰۰۸، دفتر کانون مدافعان حقوق بشر در تهران، تنها سازمان غیردولتی مستقل در زمینه حقوق بشر در داخل ایران که یکی از اعضای فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر نیز به شمار می رود، به شکلی وحشیانه و زورگویانه و بدون صدور هیچ گونه حکمی از سوی قاضی پلمب شد… »
مگر در منشور جهانی چه نوشته شده است؟
آیا نباید در قرن ۲۱ از آزادی بیان، قلم، ادیان و مرام و حق تشکیل سندیکاها و از آزادی رسانه های همگانی و آزادی احزاب و برابری زنان و مردان و آزادی گویش، دانش، پژوهش و نمایش و هنر حرفی زده و دفاع کرد ؟
خانم شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، و چند تن از وکلای پایبند به حقوق بشر، دفتری را در تهران دایر کرده اند. این دفتر با پولی که خانم عبادی به عنوان جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۳ به دست آورد، خریداری شده است.
مگر کانون مدافعان حقوق بشر چه کار می کند که مورد قهر و غضب دولت ایران قرار گرفته است؟
این بنیاد دارای سه هدف بزرگ و انسانی است که در اساسنامه و همچنین در نامه اعتراضیه آنان به بسته شدن دفتر خود، آمده است:
« کانون مدافعان حقوق بشر طبق اساسنامه خود سه وظیفه اصلی بر عهده دارد،
◀️ ۴۲ـ شهلا آقاپور، شاعر و کانون نویسندگان ایران در تبعید ـ آلمان.
+ There are no comments
Add yours