مدرسه فمینیستی: چه کسی می تواند نام ایران امروز را بر زبان بیاورد و به شجاعت زنان این مرز و بوم اذغان نکند؟ بدون شک جنبش زنان در ایران نه تنها برای زنان سرزمین خود بلکه برای جنبش های مختلف کشور آبروداری کرده و اعتبار آفریده است.
سال 1387 همانطور که انتظار می رفت سالی مملو از پهن کردن فرشهای صورتی و قرمز در پیش پای فرشتگان مبارز راه برابری نبود. بال بسیاری از فرشتگان تنها و تنها به جرم گردآوری امضای آمیخته به لبخندی معصومانه و توضیحی مختصر نسبت به اینکه زن ایرانی نیز همچون دیگر زنان جهان شایستگی نفس کشیدن را هم دارد, با دستان ضمخت و خشن باتون بدستان شکسته شد! فرشتگانی که به تعداد سالهای تحصیل شان به دادگاه انقلاب احضار شده تا با احکام سیاه و خاکستری رد پای نورانی شان کم سو شود، به دفعات به آن دادگاه احضار شدند و هر بار حکم سیاه و خاکستری گرفتند!
بغض مان را با به دار آویختن زنان کشورمان در سال 1387 چندین و چند بار شکستند. معصومه ها به دار آویخته شدند تا ما نیز داستان کهنه گریه را با وکلایشان قسمت کنیم! هر آنچه که در چنته بود را بر علیه فرشتگان به کار گرفتند، آنها را بر آسفالت های سخت زمین کشاندند, سد راهشان شدند, تریبونها را بر علیه آنان بسیج کردند و در نهایت عالیه اقدام دوست را از جمع ما گرفتند و چه مظلومانه او را به پشت میله های اوین فرستادند. خشم ما را نادیده پنداشتند و به دفتر و منزل شیرین عبادی یورش بردند. دفتر کانون مدافعان حقوق بشر را پلمپ کردند و هرچه کردند باز هم پرده سیاه، یارای پنهان کردن قد و قواره بلند و آسمانی خورشید تابناک نشد که نشد!
ایستادگی فرشتگان خالی از دستاورد نبود. خانم نسرین ستوده یک جایزه مهم را در ایتالیا از آن خود ساخت. ممنوع الخروجش کردند اما آن نیز جایزه را پر اعتبارتر ساخت. کمپین یک میلیون امضا نیز جایزه معتبر سیمون دبوار فرانسه را از آن خود ساخت و خانم سیمین بهبهانی با شکوه هرچه تمامتر آن جایزه را به اردوی فرشتگان آورد…
تاکنون هرچه گفتیم از فضایل فرشتگان گفتیم، از ایستادگی آنها و از دستاوردهایی که آفریدند و جوایزی که به خود اختصاص دادند. می گویم «دستاورد» چون منظور و من دقیقا دست آورد است. وگرنه کسی که از شرایط حاکم در فاصله زمانی چهار سال اخیر مطلع باشد و از طرفی حجم شجاعت فوران شده از کوره فرشتگان را ببیند بدون شک دست آورد را به معنای وسیع این کلمه، از آن فرشتگان می بیند…
اما آیا این می تواند تمامی ابعاد قضیه ای باشد که می توانیم آن را بینیم و یا مورد بازبینی قرار دهیم!؟ به نظر من پاسخ منفی است. چرا که این جنبش در سال 1387 باز هم نتوانست نقاط مبهم را به نقاط روشن تبدیل کند! انتظار مردم (نمی گویم انتظار زنان چون اینک دایره انتظارات از زنان جامعه هم فراتر رفته و اینک مردم از این جنبش انتظار دارند) را ولو به شکلی نسبی برآورده کند. شکاف ها در میان مجموعه های مختلف این جنبش نه تنها ترمیم نیافت بلکه عمیق تر شده و متاسفانه فاصله ها نیز بیشتر شد تا ما در برابر این پرسش به جا و در عین حال وحشتناک قرار بگیریم که ذینفع اصلی در تمامی این ماجرا کیست!؟
متاسفانه برخی از فعالان در لایه های مختلف (و البته موازی) این جنبش عملا این تصویر را در پیش روی ما قرار دادند که هنوز هم که هنوز است نتوانسته اند خود را از سطح یک شهروند معمولی که بار هیچگونه مسئولیت و یا انتظار اجتماعی بر دوشش سنگینی نمی کند به سطح یک فعال مسئولیت پذیر و متعهد ارتقا دهند.
من در اینجا به شکلی کلی و اشاره وار از ضعف ها می گویم و اصلا هم به این موضوع اشاره نمی کنم که انتقاد و یا ذکر ضعف ها تا چه حد مهم و حیاتی است، اما حداقل انتظار دارم که مخاطبان در پذیرش این امر بدیهی مرا هراهی کنند. همانگونه که عقیده دارم انتظاراتی که مردم از جنبش فرشتگان دارند می تواند به خودی خود اساسی ترین مرجع باشد و شایستگی این را هم داشته باشد که به خاطر آن از بسیاری از گلایه ها صرف نظر کرده و یا حتی از خود مایه گذاشته و کوتاه آمد.
نوروز 1388 بر عزم نوروزی فرشتگان مبارک باد. من به نوبه خود امیدوارم که در پایان سال 1388 بتوانیم کارنامه ای بس درخشانتر از آنی که پشت سر گذاشتیم را از جنبش فرشتگان ارزیابی کنیم. و بتوانیم در سال پیش رو نقاط ضعف را به نقاط قوت و نقاط قوت را به نقاط اطمینان، ارتقاء دهیم.
+ There are no comments
Add yours