مدرسه فمینیستی: به مناسبت اول ماه می روز جهانی کارگر نگاهی داریم به گروهی اززنان که بی هیچ مزد و پاداشی به کاری طاقت فرسا روزگار می گذرانند: زنان پنجشنبه بازارمیناب.
***********
کهره (1)ها را به بازار آورده بودند. کهره ها را به زار(2) خون نمی ریختند. کهره ها را برای فروش آورده بودند . پنجشنبه بازار زنان بز فروش میناب همین جا بود.
خاک بود و آب نبود . رمه بود وعلف نبود . غبار بود و سوار نبود. اما، … صدای خلخال و نرم نرم راه رفتن زنان باد و سریدن پنهان ومغروراین سایه های بلند گارم زنگی (3) ، گواه حضور زنانی بود که بی انتظارسواری،که به نجات از ره برسد، به فروش کهره ای از میان گله نه چندان فراخ خویش آمده بودند.
زنانی خاموش و صورت پوشیده در برقع های رنگین امابا دست هایی توانا و قدم هایی آهنگین و پرمنت بر زمینی سخت که قدم این زنان بر سرش فخر اوست. زنان روستایی و گاه حاشیه نشینی که ارزش مادی کار آنها در سراسر این زمین سخت، نا نوشته مانده اما خانه و کاشانه در انتظار حضور پرنعمت آنان است ، بدان گاهی که بازگردند و دستان جادویی خویش بر سفره خالی خانواده برکشند و شوهر وبچه و حتی هووی خویش را از این خوان مهر، سیر و پر گردانند.
پیش از این، پنجشنبه بازارمیناب(4) را بارها دیده بودم. رنگارنگی سبدهای بافته شده و سرخی سوراغ(5) و قرمزی برقع های زنان ، فقرو سیاهی و سختی این زندگی طاقت فرسا را دمادمی با خود می برد. صدای دریا می آمد انگار از میان شاخ و برگ بافته شده تا سبد، …بوی آبهای پرچین وشکن خلیج می آمد انگاراز عطر نه چندان خوشایند سوراغ، … قصه های دریا را می شنیدی انگار از رازهای ناگفته برقع ها که خود گاه زیباتر از چشمان دریا زده رخ می نمود.
اما، حکایت بازار زنان بزفروش چیز دیگر بود…..باد داغ می آمد و زارمی رسید انگار . خیزران با باد می شکست و باد دریا را برده بود وکهره ها در انتظار خون شدن بر طشت زار(6) له له می زدند انگار. وهم در دل ها لانه می کرد و خیزران بر مصیبت می کوفت و دلواپسی زنان از بخشیده شدن و برخون نا نشستن کهره ها بود و تهی ماندن سفره های در انتظار انگار…..!
به یقین، اینجا پنجشنبه بازار زنان بزفروش محله ” پری تکی” میناب بود.
◀️ 9 . این هم نام یکی دیگر از بادهاست
+ There are no comments
Add yours