بیانیه شورای ملی صلح: از مسولان می خواهیم: صلح به جای خشونت

6 مهر 1388

کانون مدافعان حقوق بشر: «شورای ملی صلح» با انتشار بیانیه ای با توجه به نقض حقوق اساسی ملت، بروز پدیده خشونت و وقایع ماه های اخیر، خواستار فراهم شدن شرایط لازم برای آشتی ملی شد. به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، در بیانیه این سازمان مردم نهاد که خطاب به مسئولان امر داده شده، آزادی زندانیان سیاسی، پیگرد و مجازات متخلفان، رعایت حقوق اساسی ملت، پرهیز از خشونت وایجاد گفتمان مسالمت آمیز و صلح طلب به عنوان بخشی از زمینه اعتماد سازی ملی اعلام شده است. به اعتقاد شورای ملی صلح، جامعه ایران در معرض رفتارهای خشونت آمیزی قرار گرفته که اهداف صلح طلبان را به مخاطره افکنده است. متن بیانیه شورای ملی صلح که چهارم مهر ماه 1388 منتشر شده به شرح زیر است:

از مسولان می خواهیم: صلح به جای خشونت
برگزاری همایش علمی “صلح پایدار، راهی پر فراز و نشیب” در بحبوحه تهدیدهای نظامی آمریکا علیه فعالیت های هسته ای ایران صورت گرفت و شورای ملی صلح در پیامد این همایش به عنوان یک نهاد مدنی با اهداف چهارگانه زیر اعلام موجودیت کرد:

1- ایجاد، تحکیم و تقویت مبانی صلح و حقوق بشر و توسعه پایدار در ایران

2- نفی و جلوگیری از هرگونه برخورد نظامی، تروریستی و خشونت‌آمیز

3- زمینه‌سازی برای رفع مبانی هرگونه تحریم علیه ایران و جلوگیری از تشدید تحریم‌ها

4- پایان دادن به شرایط نه جنگ و نه صلح
خوشبختانه تهدیدهای نظامی، با مخالفت صریح روشنفکران و نخبگان و جامعه مدنی کشور ایران و همزمان با ضعف نسبی آمریکا در جنگ با دو کشور افغانستان و عراق و بحران اقتصادی شدید آن کشور موجب شد که تا حدود زیادی این تهدیدها کاهش یابد، اما به صورت آتشی زیر خاکستر باقی بماند.

اکنون در شرایط پس از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و دهمین دوره ریاست جمهوری ایران، جامعه ما در معرض رفتارها و سیاست های خشونت آمیز جدیدی قرار گرفته که هر چهار هدف فوق را در مخاطره قرار داد است. این خشونت ها تا کنون ده ها کشته به جای گذارده، تعداد بیشتری زخمی روانه بیمارستان ها کرده، هزاران نفر دستگیر و زندانی شده اند. تعدادی از کشته ها و آسیب دیدگان جسمی و روحی مربوط به بازداشتگاه‌های مخوف و غیر انسانی از جمله کهریزک بوده که با پایمردی و مجاهدت شجاعانه دو نامزد معترض ریاست جمهوری و حمایت های مردمی در معرض دید و داوری افکار عمومی جهانیان قرار گرفت. پس از تعطیلی بازداشتگاه کهریزک، بیش از صد نفر از قربانیان خشونت در این بازداشتگاه جرات و جسارت یافتند تا رسما به قوه قضاییه شکایت ببرند و تعدادی از قربانیان نیز از آنچه بر جسم و روانشان وارد آمده بود، در نزد افکار عمومی پرده برداشتند که بخشی از آن در نامه ها و مستندات جناب آقای کروبی منعکس شد. در همین فضای رعب آور، کشته شدن تعدادی از هموطنان بر اثر شلیک گلوله و اصابت باتوم در خیابان ها، بازداشت های غیر قانونی و بازجویی های طولانی و بدون حضور وکلای مدافع انتخابی و برگزاری دادگاه‌های نمایشی و به کار گرفتن رفتار و ادبیات حذفی و خشونت طلبانه جلوه‌ دیگری از خشونت علیه مردم را شکل داد. همه این خشونت ها به منظور حفظ نظام و حراست از حقوق حاکمیت سیاسی صورت گرفته است. غافل از این که حاکمیت های سیاسی، مشروعیت شان را از مردم کسب می کند و نظام چیزی جز مردم نبوده و ملزم به رعایت حقوق آن ها می باشد. طبق مفاد فصل سوم قانون اساسی، برابری حقوقی آحاد مردم در اصل نوزدهم، مصون بودن جان و مال و حقوق مردم از هر گونه تعرض در اصل بیست و دوم، آزادی عقیده و ممنوعیت تفتیش عقاید دراصل بیست و سوم، آزادی بیان و نشر مطبوعات در اصل بیست و چهارم، حفظ حریم خصوصی و مصون بودن مردم از تجسس در زندگی در اصل بیست و پنجم، آزادی احزاب و جمعیت ها در اصل بیست و ششم، آزادی تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها در اصل بیست و هفتم، تامین حقوق متهم در اصل سی و دوم، رعایت حقوق افراد در دادخواهی در اصل سی و چهارم، حق انتخاب وکیل در اصل سی و پنجم، اصل براعت در اصل سی و هشتم و ممنوعیت شکنجه برای اقرار و کسب اطلاع در اصل سی و هشتم، ممنوعیت هتک حرمت و حیثیت کسانی که به حکم قانون بازداشت، زندانی یا تبعید شده اند در اصل سی و نهم از مواردی است که به بهانه‌ی قرار دادن “حفظ نظام” در مقابل سلطه طلبی دشمنان خارجی به طور گسترده ای نقض شده اند. دشمنان مورد ادعا کشورهایی هستند که در حفظ و حراست منافع ملی خودشان بسیار جدی بوده و در این مسیر منافع شان را به هر نحو، از جمله با استفاده از ضعف داخلی کشور های دیگر تامین می کنند. مقابله با استفاده های نا روا از ضعف های داخلی کشورها، نه از طریق دشمن سازی و دشمن تراشی، بلکه از مسیر ایجاد وحدت ملی در داخل کشور میسر است. متاسفانه در شرایط حاضر بخش مهمی از مردم کشورمان در اعتراض به نتایج انتخابات همدلی و همراهی لازم را با دولت حاکم ندارند و این نقیصه طبعا می تواند به ضرر منافع ملی باشد. انکار لفظی نسبت به این واقعیت ها، کشورهای دیگر را از پیگیری منافع شان منصرف و مایوس نخواهد کرد. در این صورت اگر بنا باشد که چنین کشورهایی را در جبهه دشمن قرار بدهیم، اکثر جوامع جهان در جبهه دشمن قرار خواهند گرفت.

لذا مادامی که مسایل و مشکلات داخلی حل و فصل نشده باشد، هر گونه مذاکره، توافق و معامله با کشورهای دیگر بسا مستلزم چشم پوشی از منافع ملی خواهد بود. به طور مثال حق استفاده صلح آمیز از فناوری هسته ای در کشور با صدور چهار قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران، با مشکل های بزرگی مواجه شده است.
“شورای ملی صلح” جهت نیل به آرمان های گرانقدر مردم ایران موکدا خواستار فراهم شدن شرایط لازم برای یک پارچگی و آشتی ملی است. این شورا ضمن تاکید مجدد بر خواسته های مندرج در بیانیه پیشین خود بر آزادی همه‌ زندانیان سیاسی از جمله تنی چند از اعضا و همکاران این شورا: عیسی سحرخیز، کیوان صمیمی، عبدالله مومنی، کاک احمدامینی، دکتر سعید حجاریان، دکتر محمد ملکی، مصطفی تاج زاده و… به عنوان بخشی از زمینه‌ی اعتماد سازی ملی پای می فشارد. این شورا همچنان تشکیل هیاتی مرکب از حقوقدان های مستقل و مورد قبول، برای یافتن راه های خروج از بحران کنونی را برای کاهش فاصله رو به تزاید میان ملت و حکومت مفید می داند. دستیابی به چنان وحدتی در گرو تحقق موارد زیر در حد اقل فرصت ممکن است:

1- آزادی همه زندانیان سیاسی- عقیدتی

2- شناسایی و پیگرد قانونی آمرین و عاملین متخلف وقایع کوی دانشگاه، کهریزک، زندان اوین، بازداشتگاه ها و زندان های بی نام و نشان دیگر و همچنین شناسایی و پیگرد قضایی نهادهای معروف به خودسر

3-احترام، حفظ و رعایت حقوق اساسی ملت
4- پرهیز از برو‍ز، تداوم و ترویج خشونت در جامعه

5- تصحیح ادبیات شخص محوری، خود برتر بینی و خود نظام بینی و تبدیل آن به گفتمان مسالمت آمیز و صلح طلب.

◀️  4/7/1388