پروین دولت آبادی از بنیانگذاران شعر کودک در ایران درگذشت

27 فروردین 1387

ایسنا: پروین دولت‌آبادی – از بنیانگذاران شعر کودک – در آغازین ساعت‌های امروز (سه‌شنبه) در سن 84سالگی درگذشت.

به گزارش خبرنگار بخش ادب خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دولت‌آبادی که به‌دلیل ایست قلبی در منزلش از دنیا رفت، در سال 1303 در اصفهان متولد شد. دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی عکسبرداری داخلی از انگلیس، دکتری آموزش پیش از دبستان از آمریکا و از بنیانگذاران شورای کتاب کودک بود. همچنین با همکاری لیلی ایمن‌آهی به گردآوری گنجینه‌ی ادبیات کودکان پرداخت و از ویراستاران بخش کتاب‌های کودکان انتشارات فرانکلین بود. هجده‌ساله بود که معلم شد و در کنار شغل معلمی به کارهای فرهنگی نیز پرداخت و بویژه در زمینه‌ی شعر کودک تلاش کرد.

از این شاعر، کتاب‌های «شوراب»، «آتش و آب»، «بر قایق‌ ابرها»، «باز می‌آید پرستو نغمه‌خوان»، «شهر سنگ»، «هلال نقره‌سا»، «در بلورین‌جامه‌ی انگور»، «گذری در ادبیات کودکان»، «گنجشک و وزغ» و «جمجمک برگ خزان» به‌جا مانده‌اند.

زهره قایینی – سرپرست گروه پژوهش مؤسسه‌ی پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان – در گفت‌وگو با ایسنا، پروین دولت‌آبادی را از بنیانگذاران شعر کودک در ایران دانست و گفت، او از سویی، غزل‌های ناب بسیاری دارد.

وی در ادامه افزود: درواقع ما با پروین دولت‌آبادی، شعر کودک را در ایران داشته‌ایم. همراه محمود کیانوش، مفهوم شعر کودک را بسط داد و تا پیش از او، ما با شعر کودک به معنای امروزی آن مواجه نبودیم.

این پژوهشگر ادبیات کودک تصریح کرد: پروین دولت‌آبادی در شرح زندگی‌اش گفته از زمانی که در جوانی به پرورشگاه رفتم، به شعر کودک علاقه‌مند شدم. ابتدا برای‌شان لالایی گفتم و بعد برای آن‌ها شعر سرودم، و این سیر را پس از آن‌هم ادامه داد.

نویسنده‌ی مجموعه‌ی گروهی «تاریخ ادبیات کودکان ایران» از پروین دولت‌آبادی، هم به عنوان شاعر کودک و هم شاعری غزلسرا یاد کرد و افزود: دولت‌آبادی به‌خاطر عشق و علاقه‌ای که به کودکان سرزمینش داشت، با گروه پیک کودک همکاری نزدیکی داشت. پیش از آن‌که به گروه پیک کودک بیاید، در مدرسه‌های مختلف کار می‌کرد و همراه بچه‌ها بود و آن‌ها را از لذت شعر بهره‌مند می‌کرد. در پیک‌های کودک و نوجوان هر هفته دست‌ کم یک یا دو شعر برای مقاطع مختلف سنی داشت و این در حالی بود که پیک کودک با تیراژ بالا در بسیاری از شهرها و مدرسه‌های ایران منتشر می‌شد.

قایینی افزود: کودکان با شعر دولت‌آبادی می‌توانستند با طبیعت ارتباط بگیرند. پروین از احساسات بچه‌ها صحبت می‌کرد و آن را با پدیده‌های طبیعی پیوند می‌داد.

او در ادامه اظهار کرد: کم‌تر بچه‌ای از کودکان نسل دهه‌ها‌ی 40 و 50 است که شعرهای دولت‌آبادی را نخوانده باشد. در شرایطی که پیک تعطیل شده بود، تا حدودی کنار نشست و دوست نداشت که از رهگذر هیاهو بخواهد برای خودش نامی به هم بزند و از این‌ کار پرهیز داشت. البته هنوز هم بچه‌ها با شعرهای او ارتباط می‌گیرند و روی بسیاری از شعرهایش آهنگ گذاشته شده شده و به صورت سرود منتشر شده‌اند.

قایینی در پایان گفت: مجموعه‌های غزل‌های نابش در مجموعه‌هایی آمده است و البته برخی منتشر نشده‌اند. تا لحظه‌ی آخر زندگی فعال بود و گاهی خودش می‌گفت، هرچند دیگر دست‌هایم نمی‌نویسد؛ اما شعرهایم را روی خطوط سفید دیوار دنبال می‌ کنم.