کاهش سن فرار دختران از خانه

18 خرداد 1389

به گزارش سرویس زنان جهان؛ آمار سازمان بهداشت جهانی حاکی از آنست که سالانه بیش از یک میلیون نوجوان 13تا19ساله از خانه فرار می کنند. این پدیده درسالهای اخیردر کشورما بسیار شایع شده است هر چند که آمارها نشان می دهدکه سهم دختران فراری کمتر از پسران است اما پیامدهای منفی اجتماعی و خانوادگی،ناشی از فرار نوجوانان دختران بیشتراز پسران است.

علل فراردختران

علی مطصفوی، روانشناس در این باره می گوید: ناسازگاری والدین علت اصلی فرار دختران است و طبق بررسی های انجام شده ۵/۱۹ درصد ناسازگاری با والدین، ۱۶ درصد اغفال، ۱۳ درصد عدم امنیت در خانواده، ۱۵ درصد وضعیت اقتصادی، ۵/۱۲ درصد طلاق، ۷ درصد گرایش به مسائل انحرافی، ۵/۱۲ درصد ازدواج های ناموفق، ۳/۲ درصد اعتیاد و ۵ درصد مشکلات روانی عامل فرار دختران بوده است. همچنین تحقیقات نشان می دهد که ۳۵ درصد دختران فراری سابقه اعتیاد به مواد مخدر چون هروئین و تریاک را دارند.

وی در ادامه اظهار داشت: تحقیقات نشان می دهد که ۲۵ درصد دختران فراری هروئین، ۲۸ در صد تریاک، ۱۵ درصد حشیش و۳۱ درصد سیگار استفاده می کنند. آن چه مشخص است این که دختران پس از فرار برای تامین نیازهای خود اقدام به سرقت و خود فروشی می کنند، آنان در همین مرحله است که گرفتار باندهای فحشاء می شوند.

تحقیقات حاکی از آن است که اکثر دختران فراری پس از بازگشت به خانه مجددا اقدام به فرار می کنند. دخترانی که از خانواده روی گردان شده و فرار می کنند بارها از سوی اعضاء خانواده خود مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند؛ اعمال محدودیت همچون زندانی کردن و تمسخر و تحقیر کردن موجب می شود که فرد فضای خانه را برای ماندن غیر قابل تحمل دانسته و اقدام به فرار مجدد نماید.

این استاد دانشگاه در این باره افزود: طبق بررسی های انجام شده تنها در ۱۴ درصد موارد خانواده پس از بازگشت فرزندشان رفتار مناسب داشته اند. نکته مهمتر اینکه بسیاری از این دختران از سوی نزدیکان خود مورد تعرض قرار می گیرند طبق آمار ۳۶ درصد دخترانی که از خانه مجددا فرار می کنند از سوی اعضاء خانواده مورد سوء استفاده قرار می گیرند؛ ۳۳ درصد تنبیه، ۶ درصد به گدایی و ۱۳ درصد به خرید و فروش مواد مخدر وادار می شوند.

این روانشناس در ادامه تشریح کرد: در ۷۰ درصد موارد والدین مسبب فرار دختران می شوند به طوری که متاسفانه سن فرار دختران از ۱۶ سال به ۱۴ سال کاهش یافته است. با وجود آنکه مسئولان سعی دارند با این معضل برخورد نمایند؛ اما آمار نشان می دهد که پدیده ای به نام فرار دختران رو به افزایش است به طوری که هر سال ۱۵ تا ۲۰ درصد به آمار قبلی اضافه می شود.

باید توجه داشت جمع آوری، و بازگرداندن این دختران به خانه به تنهایی راه حل مناسبی نیست، تا زمانی که فضای خانه و رفتار والدین تغییر نکرده باشد تمامی این عملکردها بی نتیجه خواهد ماند. اگر کانون خانواده به لحاظ عاطفی از پایه های محکمی برخوردار باشد و دختران نسبت به آن چه که پس از فرار در جامعه آنان را تهدید می کند آگاه شوند به طور قطع آمار فرار کاهش خواهد یافت.

گفتنی است که نتایج پژوهش ها حاکی از آنست که شکاف بین نسلهای قدیم و جدید، ازدواجهای اجباری و تعصبات افراطی مذهبی وتربیتی و مهمتراز همه کمرنگ شدن روابط عاطفی بین والدین و فرزندان را از مهمترین دلایل فرار جوانان است.

ایجاد یک رابطه سالم بین اعضای خانواده، تبعیض قائل نشدن والدین بین فرزندان، شناخت وآگاهی والدین از روحیات جوانان و مهمتر از همه ترویج عقاید دینی و مذهبی و درونی کردن آن برای نوجوانان و جوانان، از عوامل مهم کاهش آسیب های اجتماعی و فرار جوانان است که باید در خانواده ها مورد توجه قرار گیرد.