ادبیات جنبشی یا جنبش ادبیات زنان ؟

گفتگوی زرین مناجاتی با بهناز علی پور گسکری-10 مهر 1389

مدرسه فمینیستی- ادبیات زنانه یا زنان در ادبیات ، بحثی است که همزمان با حضورپرتعداد زنان داستان نویس پس از انقلاب ، به ویژه در بیست ساله اخیر یکی از اصلی ترین مباحث نقد فمینیستی بوده است. پرداختن به تئوری های نقد فمینیستی ، معرفی و بررسی آثار زنان،و مصاحبه با زنان صاحب اثر و اهل قلم ، ابزاری است که مدرسه فمینیستی از طریق آن علاقمندان این حوزه را با آنچه که هست و آنچه که میتواند باشد ، آشنا می سازد. مصاحبه زرین مناجاتی و بهناز علی پور گسکری نویسنده و منتقد، از جمله این مطالب است که در زیر می خوانید.

سوال: خانم علی پور در آغاز خواهش می کنم تا مختصری درباره تاریخچه کاری تون شرح بدهید.

◀️  بله، یکی از ویژگی های داستان ها همین است. این که هر یک از داستان های کوتاهم به تنهایی می توانند یک رمان باشند. فکر می کنم اگر یک رمان را بتوان در بیست یا سی صفحه به خوبی پرداخت کرد؛ لزومی ندارد که با اضافه گویی صفحاتش را افزایش بدهیم و رمق کلمات را بگیریم. برای هر داستان زمان زیادی صرف تحقیق می کنم و بعد بازنویسی های متعدد تا در حد مقدور از اضافه ها بزنم و به جوهر زبان نزدیک بشوم. مثلا داستان “ورقهای بی نقش” از مجموعه بگذریم … یا بادهایی که از هندوکش می وزد از مجموعه داستان بماند… هر یک به سادگی امکان تبدیل شدن به یک رمان طولانی را دارند. اما میل به این کار ندارم. در حال حاضر هم که مشغول بازنویسی نمی دانم چندمین رمانم هستم، که تا به حال بیشتر از 5 سال زمان برده، هنوز عمده مشکلم بیزاری از درازنویسی است و بعد از آن پرهیز از تعلیق های مصنوعی برای معلق نگه داشتن خواننده. تعلیق را به عنوان عنصر داستانی لازم می دانم، اما بازی دادن مخاطب را نه.

بسیار از وقتی که صرف کردید تشکر می کنم.