مدرسه فمینیستی: آیا زنان فمینیست می توانند کفش پاشنه بلند بپوشند؟ یکی از دغدغه های مهم فمینیسم، آزادی است و یکی از معانی آزادی حق انتخاب نوع پوشش.
پوشیدن کفش پاشنه بلند فقط در صورتی ممنوع است که برای زن نشان این باشد که “آهای، تو به درد هیچ کاری به جز پخت و پز و تمیزکاری نمی خوری، پس بی زحمت برو یه چایی برامون بریز”. در غیر این صورت پوشیدن کفش پاشنه بلند ذاتا هیچ اشکالی ندارد، مثل پوشیدن خیلی از لباس های دیگه. البته می شود اعتراض کرد که “این مردها هستند که تصمیم می گیرند چه چیزی زنانه است و برای زن زیباست، و زنان را وامی دارند که برای مجله های مردانه، لباس بپوشند و ژست بگیرند” اما این بحث ها واقعا کمکی به فمینیسم نمی کند، به عبارتی بهتر است «سگ خوابیده را فعلا بیدار نکنیم».
فمینیسم اصلا مسئله پیچیده ای نیست. فمینیسم به عبارت ساده فقط به مفهوم برابری است، والسلام. حالا که فمینیسم را فهمیدیم حرف دیگری باقی نمی ماند.
سوال های این چنینی در مقوله فمینیسم کم نیستند. چه چیزی فمنیستی است و چه چیزی نیست؟ خیلی راحت می شد اگر فمینیست ها یک سایت مرجع راه می انداختند و به همه این سوالات با جزئیات جواب می دادند که مثلا چرا و در چه صورتی استفاده از سایه چشم، فمینیستی است اما استفاده از ریمل نه. اما چنین چیزی نمی تواند اتفاق بیافتد.
بسیار دیده شده که یک رفتار جنسی برای کسی مطلوب بوده، اما برای دیگری نشان از سرکوب گری و ظلم مردسالارانه دارد، چرا؟ چون زنان فقط “زن” نیستند. بلکه افرادی متمایز از یکدیگر هم هستند با ویژگی های شخصیتی و رفتاری و مطالبات متفاوت. افرادی چه بسا بسیار باهوش که در جای لازم می توانند بگویند که کدام احساس و نیاز از جامعه مردسالار به آنها تحمیل شده و کدام نیاز میل شخصی خود آنهاست. بنابراین مسئله فمینیسم در نمای عمومی “برابری” است و در جزئیات (مانند ازدواج، تمایلات جنسی، پاشنه کفش) در دایره انتخاب فردی می گنجد. و این انتخاب هرچه باشد خیلی هم خوب و قابل احترام است.
فمینیسم برای زنان حق انتخاب قائل است و اینکه آیا زن می تواند کفش پاشنه بلند بپوشد یا نه جزئی از همین حق انتخاب اوست. من شخصا کفش های پاشنه بلند را دوست ندارم. هرچند از بیست تا سی سالگی همیشه کفش هایی می پوشیدم که قدم را ده سانتی بلندتر نشان بدهد و احساس می کردم که دنیا از آن بالاتر طور دیگری است. هرچند این حس چند دقیقه بیشتر دوام نمی آورد چرا که نمی شد توی آن کفش ها به چیزی به جز زمین نخوردن فکر کرد. اما زنهایی را هم می شناسم که فکر می کنند که پوشدن کفش پاشنه بلند به آنها احساس قدرت می دهد و حس می کنند با کفش بدون پاشنه مثل اردک راه می روند و حتا وقتی مناسبت خاصی در کار نیست از کفشهای پاشنه بلند استفاده می کنند. اما خوب، من یکی از آن زنها نیستم. کفش های پاشنه بلند برای من بیش از اندازه فانتزی هستند و به ندرت می توانم با کفش پاشنه بلند همان احساس راحتی را بکنم که در کفشهای معمولی دارم. معمولا در مجالسی که کفش پاشنه بلند به پا دارم بیشتر یک جا می نشینم و عملا آنها باعث محدودیت ام می شوند.
من ترجیح می دهم درصورتی که واقعا بخواهم کفش پاشنه بلند بپوشم به پاشنه های سه سانتی رضایت بدهم، کفش پاشنه بلندتر را فقط در صورتی می پوشم که در کل مهمانی فقط قرار باشد بنشینم. چرا که با آن کفشها حتا برای مسافت چندصد متری باید تاکسی بگیرم، چه برسد که بخواهم با آنها برقصم.
می دانم که خیلی از زنها نمی توانند تصور کنند که با کفش های پاشنه کوتاه حتا از در خانه بیرون بروند و احساس شلختگی می کنند، از طرفی برای بعضی ها پاشنه هرچقدر هم که کوتاه باشد باز هم زیاد است و هرگز نمی توانند جز در کفش های تخت، احساس راحتی کنند.
اما خانم های عزیز، خبر خوب این است که ما همه حق داریم اندازه پاشنه کفش مان را انتخاب کنیم.
من در کفشهای پاشنه سه سانتی ام احساس تحرک، راحتی، اعتماد به نفس و خوش پوشی می کنم و از همه مهمتر احساس می کنم که خودم هست. و چیزی از این حس، فمینیستی تر پیدا نمی شود.
منبع:
این مقاله ترجمه ای است از مطلب زیر که در ژانویه 2013 در نشریه گاردین منتشر شده:
+ There are no comments
Add yours