بیانیه های دانشجویی به مناسبت سالروز 18 تیر

19 تیر 1387

مدرسه فمینیستی: در آستانه 18 تیر 1387طیف های مختلف دانشجویی با انتشار بیانیه هایی مستقل سالروز 18 تیر 1378 را گرامی داشتند و تحلیل خود از شرایط امروز جنبش دانشجویی را ارائه دادند . در زیر متن کامل بیانیه های منتشر شده به مناسبت گرامی داشت 18 تیر از سوی دانشگاه های مختلف را می خوانید:

دفتر تحکیم وحدت در سالروز ۱۸ تیر ۱۳۷۸ بیانیه ای به شرح زیر صادر کرد:

روزهای سوزان تیرماه، یادآور زخمی دیرین بر پیکر دانشگاه است. اکنون ۹ سال از یورش بی‌رحمانه و جفاکارانه به کوی دانشگاه می‌گذرد. ۱۸ تیرماه هرساله یادآور فریاد آزادی و بیداری دانشجوی ایرانی است. بغض فروخفته‌ای در گلوی جوانان ایران زمین که از مشروطه تا به امروز همچنان زنده است. ۱۸ تیرماه ۷۸ روزی بود که زورمداران تزویرگر، جاهلان زورمدار را به شبیخون دانشجویان آگاه و بیدار فرستادند. یورش غیر انسانی و در نهایت خشونت جاهلان بنده قدرت به حریم دانشگاه، خود آشکارترین سند حقانیت فریاد بیداری و آزادیخواهی دانشجویان بود. آنان که در میدان آرام گفتگو و منطق از رویارویی با حریان آزادیخوهی و بیداری عاجز بودند، چماق بدستان بی‌منطق را برای حذف و سرکوب پیشگامان بیداری و آزادی روانه کردند تا در میدان خشونت به جنگ شرافت برخیزند.

۱۸تیرماه روزی است که دانشجوی آزادیخواه ایرانی ایستادگی و مقاومت آموخت و روی پای خود ایستاد. روزی که دانشجویان به چشم خود دیدند که برگزیدگان انتخابات محدود، که انتصاباتی استصوابی است، همواره مدیون تاییدکنندگان خود خواهند بود نه پاسدار امنیت و حرمت فرزندان ملت. پس از فروخفتن اعتراضات تیرماه ۷۸، نه تنها حمله کنندگان به کوی دانشگاه معرفی نشدند بلکه داعیه‌داران جامعه مدنی و توسعه سیاسی چنان کردند که امروز باید به عاملان سرکوبگر نیز جواب پس دهند و متهمان دیروز در جایگاه شاکی نشسته‌اند و آنانی که در پی جنازه آن قاتل زنجیره‌ای روان شدند امروز مدعی آبرو گشته‌اند. دانشجوی آزادیخواه ایرانی در ۱۸ تیرماه بدین مهم رسید که آزادی و مردم سالاری نه صرفا با تکیه بر انتخابات محدود گزینشی که با تعمیق گفتمان آزادیخواهی و دفاع از حق خود، تقویت نهادهای مدنی و ایستادگی بر حقوق بشر دست‌یافتنی است. از قدرت دوری گزید تا به آغوش جامعه بازگردد.

و اما امروز؛ ۱۸ تیرماه در حالی فرا می‌رسد که هوا هر لحظه برای نفس کشیدن دانشجویان و آزادیخواهان سیاه‌تر می‌شود. همچنان دانشجویان فراوانی ستاره‌دار، از تحصیل محروم و در بند می‌شوند. طوری که قریب به ۲۰۰ دانشجو در سال گذشته در فضایی امنیتی بازداشت و تفتیش شده‌اند. منصوبان وزارت علوم دولت مهرورز از هر جهت متعرض کیان دانشگاه شده‌اند. نه تنها حقوق سیاسی و صنفی‌ دانشجویان را محترم نمی‌شمارند بلکه به حریم عصمت اخلاقی ایشان نیز تجاوز می‌کنند. هر اعتراضی بدین تجاوزها و تعرض‌های غیرقانونی و نامشروع با تهدید و سرکوب و محرومیتی سنگین مواجه می‌شود. و اخیرا نیز در آستنه ۱۸ تیرماه و به قصد ایجاد جو رعب و فضای امنیتی، تنی چند از دانشجویان بازداشت شده‌اند.

امروز یکسال از بانگ بیدارباش شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت می‌گذرد. تحصن اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت در ۱۸ تیرماه ۸۶ که اعتراضی بود جدی و در عین حال کاملا آرام و مدنی، پاسخی جز روزها انفرادی و تفتیش دریافت نکرد اما پس از آن فشارها نه تنها فریاد و اعتراض تحکیمیان خاموش نشد که با عزمی راسخ‌تر و به صورت جدی‌تری ادامه یافت. امروز پس از گذشت یکسال از آن واقعه، با هرچه هویداتر شدن بحران‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و به خطر افتادن جدی امنیت ملی و تمامیت ارضی کشوردر نتیجه سیاست‌های غلط حاکمان، بانگ بیدارباش ۱۸ تیرماه ۸۶ رساتر به گوش می‌رسد. از دیگر سو، یکسال توام با فشارهای گونه‌گون نشان داد که سرکوب و حذف و حبس نمی‌تواند اعتراضات را خاموش کند و سرکوبگران را راهی جز کنار نهادن سیاست‌های سرکوبگرانه نیست.

در پایان، دفتر تحکیم وحدت ضمن گرامیداشت ۱۸ تیرماه، اعتراض جدی خود را نسبت به تداوم سیاست‌های عمدتا غلط حاکمان در قبال مسائل کشور، تداوم سیاست‌های آمرانه و تجاوزگرانه در دانشگاه و نگاه امنیتی و سیاست‌های سرکوبگرانه در قبال دانشگاه اعلام می‌دارد و حاکمان را به بازنگری در رفتار خود با ملت فرا‌می‌خواند.اعضا این اتحادیه نیل به آزادی را از طریق ایستادگی مداوم در برابر استبداد و استقرار مردم سالاری را از راه تقویت نهادهای مدنی و اصلاحات جامعه‌محور قابل حصول می‌داند. دفتر تحکیم وحدت پس از گذشت سالی مملو از فشارها و بازداشت‌ها، همچنان بر پایبندی به آرمان‌های جنبش دانشجویی تاکید می‌کند و در راه نیل به آزادی و مردم‌سالاری عزمی راسخ دارد.

دفتر تحکیم وحدت

بیانیه دانشجویان و دانش آموختگان لیبرال دانشگاه های تهران درباره سالگرد قیام دانشجویی 18 تیر

دانشجویان و دانش آموختگان لیبرال دانشگاههای تهران در سالگرد حادثه 18 تیرماه بیانیه ای صادر کردند

18 تیر بی شک، صفحه ای ماندگار در تقویم جنبش دانشجویی کشورمان محسوب می شود؛ به گونه ای که تاریخ کوشش های دموکراسی خواهانه و اعتراضی دانشجویان در کشورهای استبدادی، همواره با دیده احترام و بغضی فروخورده به آن می نگرد.

اگر دوم خرداد را گواهی بر مطالبات سیاسی و آرمان های دموکراتیک ایرانیان تلقی کنیم اما حوادث تلخ و خونبار تیرماه سال 78 آشکارا نشان داد که نظام سیاسی حاکم، تا چه اندازه ای از ظرفیّت انتقاد و اعتراضات دانشجویی برخوردار است. از این رو بیراهه نیست اگر استدلال کنیم که فاجعه 18 تیر، سرنوشت جنبش اصلاحات را، پیشاپیش و به گونه ای آشکار، به تصویر کشید و سیمای پنهان امّا حقیقی استبداد دینی آغشته به نفت را عیان ساخت. براستی افسوس بر نظامی که در مواجهه با اعتراض های دانشجویانی که در همین سرزمین پرورش یافته اند، به انواع سلاح های گرم و سرد و زندان و شکنجه و انفرادی متوسل می شود.

گرچه پیگیری قضایی این فاجعه، همچنان کمترین خواسته جنبش دانشجویی و افکار عمومی محسوب می شود امّا تقلیل 18 تیر تا حد «دزدیده شدن یک ریش تراش» عملاً دهن کجی گستاخانه ای به مجموعه آزادی خواهان، فعالان حقوق بشر و حتی جامعه ایرانی است که به خاطره ای دردناک تر از فجایع آن چند روز تبدیل شد.

جامعه ایران، از انقلاب مشروطه تاکنون، همچنان آبستن مطالبات موکراتیک و آزادی خواهانه است و 18 تیر نیز، کوششی خونبار و ماندگار در راستای نیل به همین آرمان های پاک و مقدس محسوب می شود. اگر بپذیریم که زایش و تکوین دموکراسی، همچون هر تولد دیگر، با رنج و مصائب گریزناپذیری همراه است پس چنین به نظر می رسد که روز به روز، بلکه لحظه به لحظه، بر رنج تکوین دموکراسی در جامعه ایرانی افزوده می شود و در این میان، جنبش دانشجویی همچنان این صلیب شکسته را به دوش می کشد و در این مسیر، مظلومانه امّا مصمم، بیشترین هزینه ها را می پردازد.
ما فعّالان سیاسی- دانشجویی لیبرال دانشگاه های تهران، یاد و خاطره عزت ابراهیم نژاد و تمامی دانشجویان رنج کشیده ای را که در سال های عشق و شور جوانی، به بند در آمدند، گرامی می داریم و بار دیگر، آزادی بی قید و شرط یاران دبستانی در بندمان را خواستاریم.

باشد تا روزی نه چندان دور، در همین کوچه هایی که اینک سرد و استبداد زده اند، در هوای دموکراسی استنشاق کنیم.

دانشجویان و دانش آموختگان لیبرال دانشگاه های تهران

شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سالروز ۱۸ تیر ۷۸ با انتشار بیانیه ای به هراس حاکمیت در پاسداشت روز ۱۸ تیر توسط دانشجویان اشاره کرد. متن این بیانیه به شرح زیر است:

۹ سال می گذرد از روزی که سموم بی رحم میان شکوفه های دانشگاهی وزیدن گرفت، خزانی ترین پائیز و بی رحم ترین زمستان را به جای داغ ترین روزهای تابستان نشاندند تا با تاراج شکوفه های دانشگاهی دوباره لبخند را به لبان آنهایی بنشاند، که از شکفتن شکوفه هایی که با اندیشیدن به آزادی و جوانه هایی که به امید رسیدن به نور و هوای پاک می روئیدند، سخت بیمناک و هراسان بودند.

سموم وزیدن گرفت. شکوفه ها را پژمرد، برگ ها را به زمین ریخت و شاخه ها را در هم شکست. عزت ابراهیم نژاد را در خاک دفن کرد. دهان بند های محکم تری آماده کرد برای آنان که از حنجره شان جز فریاد آزادی و عزت و اعتبار انسان بیرون نمی آمد.

آری، دانشگاه به خاک و خون کشیده شد و دانشجو همچون جنایت کاران مجازات شد. جرم دانشجو سنگین بود. خیلی سنگین !!! چرا که دانشجو تنها کسی بود که همواره در هوای آلوده و مسموم و فضای تیره و ظلمانی هراسی نداشت از ساختن روزنه ای رو به آسمان، رو به آبی، رو به بی کرانی و آزادی که از آن نور و هوای تازه را بگیرد. چرا از نور هراسیدند؟! چرا از روشنایی ترسیدند؟! آنها که می دانستند در روشنایی همگان خواهند توانست حقیقت را ببینند و به قضاوت بنشینند، به فکر چاره افتادند. روشنایی تهدیدی بود برای پایه های مسندشان! فریاد آزادی خواهی دانشجویان آسودگی را از آنان ربوده و غرق کرده بود در پریشانی و اضطراب. تردیدی نیست که آنها شاگردان ممتاز کلاس های درس تاریخ بودند. ۱۶ آذر ۳۲ را به یاد داشتند و بهتر از هر کسی می دانستند که در تاریخ معاصر ایران جز دانشجو کسی نبود که خستگی ناپذیر و بی چشم داشتی برای آزادی این مرز و بوم و سربلندی کشورش از جان خود بگذرد. نه در اندیشه ی گرفتن کرسی قدرت، نه در سودای مقامند، که تنها به ایرانی آزاد و سر بلند اندیشیده بودند. آذر شریعت رضوی، بزرگ نیا و قندچی را خیلی خوب به خاطر داشتند و خیلی خوب می دانستند دانشجو از چه تباری است! می دانستند به زیر خاک رفتن ابراهیم نژاد پریشانی و آشفتگی آنها را مداوا نخواهد کرد.

به یقین تاریخ مبارزات دانشجویان و آرمان طلبی و آزادی خواهی دانشجو را بهتر از خود دانشجویان از بر بودند. و گرنه این طور به فکر چاره نمی افتادند که نام ۱۸ تیر قدغن شود و هر سال در اکثر دانشگاه ها امتحانات دانشجویان را چنان فشرده برگزار کنند که چند هفته قبل از ۱۸ تیر دانشگاه ها تعطیل شوند و از چند روز قبل تا چند روز بعد از ۱۸ تیر برق تعدادی از دانشگاه ها را هم قطع کنند. به راستی وحشت اینان از چیست که حتی اجازه برگزاری نمایشگاه عکس و روزنامه یادبود ۱۸ تیر را هم نمی دهند؟! از چه می گریزند؟ از روشن شدن واقعیت می هراسند که مبادا کسانی که این فجایع را ندیده اند، گوشه هایی از آن زمستان بی رحم را با دیده خود درک کنند؟ هراس از نام ۱۸ تیر تا به حدی است که حتی در برابر تصمیم دولت دیگری واکنش نشان دهند که در گوشه ای دیگر از دنیا می خواهد خیابان شهرش را جاودانه کند به نام ۱۸ تیر و به حرمت کسانی که به پاسداشت آزادی از جان می گذرند. آیا با تعطیل کردن دانشگاه ها در ۱۸ تیر می توان اذهان را هم تعطیل کرد تا کسی به آزادی نیندیشد؟! آیا نمی دانند؟! برای آنها که رویای رسیدن به آرمانی مقدس و شریف را در سر می پرورانند، اسامی و عناوین قراردادی (شنبه، یکشنبه، ۱۵ و ۱۶ و ۱۸، تیر و مرداد و آذر) مفهومی ندارد و تمام این روزها، با هر اسم و عنوانی، فقط راهی است برای پیش بردن آرمان شان. و هرگز کسی نخواهد توانست آرمان ۱۸ تیر را به رخوت و خاموشی بکشاند.

تاریخ مبارزات دانشجویی را خوب از بر بودند، و گرنه چرا این همه فشار به دانشجو، چرا تلاش برای بستن فضای دانشگاه ها؟ چرا این همه رعب و وحشت در فضای دانشگاه؟ چرا حد اکثر سخت گیری برای فعالیت های دانشجویی؟ تنها صف عریض و طویل دانشجویان بی گناه پشت دربهای کمیته انضباطی، که منتظر احکام سنگین دور از انتظار هستند، گواه است که تاریخ مبارزات دانشجویی را خوب از برند وگرنه اصلا چه نیازیست به مداخله ی وزارت اطلاعات در کوچکترین فعالیت های دانشجویی و احضار دانشجویان به دادگاه های انقلاب!؟

۹ سال گذشت، اما هر چه سموم بی رحمانه تر وزید و شکوفه های دانشگاهی را به زمین ریخت و شاخه هایشان را در هم شکست، بیشتر به استحکام ریشه ها پی برد. و می دانیم این ریشه ها آنقدر مستحکمند که کمر سهمگین ترین زمستان ها را در هم خواهند شکست تا سرانجام در بهاری، زیباترین شکوفه ها را برویانند.

شورای مرکزی انجمن اسلامی
دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز
۱۸ تیرماه ۱۳۸۷ خورشیدی

انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در سالروز ۱۸ تیر ۷۸ بیانیه ای صادر کرد که متن آن به شرح زیر می باشد:

۱۸ تیر آمد. روزی که اهالی کوچه استبداد به خواسته های دانشجویانی حق طلب، که آرزویشان احترام به حقوق اولیه انسان ها و آزادی بیان بود، با چماق و گاز اشک آور پاسخ دادند.

ددمنشانی که آزادی بیان، جنبش دانشجویی پویا و مطبوعات آزاد بزرگترین دشمنشان بود، با حمله به دانشجویان و کشته و زخمی کردن تعداد بسیاری از آنان، به خیال خام خود می پنداشتند که فریاد آزادی خواهی و دموکراسی خواهی را برای ابد خاموش کرده اند.

جنبش دانشجویی در این روز هزینه های فراوانی داد ولی نشان داد که شرافت خود را به هر قیمتی حفظ خواهد کرد و در برابر ظلم سکوت نخواهد کرد. آری ۱۸ تیر با همه تلخی هایش جنبش دانشجویی را متحد و قدرتمند کرد و لکه ننگی شد در کارنامه کسانی که ادعای مسلمانی و رعایت حقوق بشر داشتند.

۹ سال گذشته است. هنوز هم صدای استبداد از گوشه و کنار میهن عزیزمان ایران به گوش می رسد. اما امروز جنبش دانشجویی قدرتمندتر و پویاتر از گذشته در برابر زیاده خواهی های دولت احمدی نژاد ایستاده است. برگزاری بیش از ده ها تجمع دانشجویی خود بزرگترین شاهد این مدعاست. دولتی که با گذشت ۳ سال، اندک اندک به پایان دوره قدرت خود می رسد و در این مدت روز به روز دچار تزلزل و ضعف در اداره مسایل مهم و نیازهای اولیه ملت ایران شده است. اما اعتراضات دانشجویی در این مدت بر خلاف سراشیبی دولت، قوت بیشتر و اتحاد برتری یافته است که این نشان از تلاش با جدیت فرزندان ایران زمین در دفاع از آزادی و استقلال آکادمیک و آزادی های مدنی دارد. البته این تلاش ها برای جنبش دانشجویی هزینه های سنگینی داشته است. صدها حکم بازداشت،تعلیق، منع از تحصیل و … تنها بخش کوچکی از این هزینه هاست.

انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل ضمن گرامیداشت یاد و خاطره آن روز به نمایندگی از تمامی دانشجویان حق طلب ایران اعلام می دارد که جنبش دانشجویی تا رسیدن به جامعه ای سرشار از دموکراسی، آزادی و رعایت حقوق بشر تا آخرین قطره خون ایستاده است.

انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل