مدرسه فمینیستی: متن زیر سخنرانی نسرین ستوده است که قرار بود آن را در مراسمی که مدرسه فمینیستی قصد داشت به مناسبت اهدای جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا به او در فرهنگسرای بانو برگزار نماید، قرائت کند. (عکس : آرش عاشوری نیا
دوستان و همراهان گرامی
در شصتمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر ابتدا لازم می‌دانم خوشحالی عمیق خود را از کنار هم بودن جهت غلبه بر خشونتی که سعی دارد تا همه چیز را در انحصار خود داشته باشد، بیان کنم و خوشحالی خود را از ایجاد این همبستگی که آسان به دست نیامده است ابراز دارم و در همین حال تشکر صمیمانه‌ی خود را از دوستانی که به من افتخار داده و در جمع آوری این مجموعه به مناسبت تعلق اولین جایزه کمیته بین‌المللی حقوق بشر ایتالیا، تلاش کرده‌اند، اعلام نمایم.
می‌دانم که تلاش دوستان عزیزم برای اینکه چند ساعتی با هم باشیم و سخنی داشته باشیم با مخالفت رؤسای صدور مجوز، از هر نوعش، به انجام نرسید و امکان چند ساعتی دور هم بودن از ما سلب شد. اما همچنانکه از ابتدا در انتظار این مخالفت بودم و با احترام به زحمات دوستان، و در دل دعا می‌کردم این جلسه سر نگیرد تا همه آن عزیزانی که چند ساعتی را می‌خواهند در آنجا جمع شوند و با هم سخن بگوئیم و بشنویم، باز هم فرصت چند ساعته‌ای برای کار را از دست ندهیم و کار کنیم که از قدیم گفته‌اند:
دو صد گفته چون نیم کردار نیست. و البته مخالفت رؤسای صدور مجوز، از هر نوعش این امکان را در اختیار ما گذاشت. جامعه مدنی ایران در طی سال‌های گذشته چنان عملگرایی را از خود نشان داده است که توجه بین‌المللی را در این خصوص به خود جلب کرده است و تعلق این جایزه نیز نشان از توجه بین‌المللی به تلاش‌های جامعه مدنی ایران دارد. هرچند این توجه بین‌المللی می‌تواند در پیشبرد و گسترش حقوق بشر در جهان و ایران تأثیر گذار باشد اما اجازه دهید همچنان بر تأثیر شگرف فعالیت‌های داخلی جامعه مدنی ایران تأکید نمایم.
آنچه باعث ارتقاء استاندارهای حقوق بشری در یک جامعه می‌شود، بی‌شک تلاش و کوشش آحاد همان جامعه است که خواهان توسعه‌ی حقوق بشر هستند. این تلاش و کوشش در همبستگی با افکار عمومی جهانیان، قطعاً بی‌پاسخ نمی‌ماند. همچنانکه جامعه مدنی ایران با تلاش سالیان اخیرش توانست به یکی از کانو‌ن‌های توجه جهانی بابت مطالباتش تبدیل شود.
اگر بخواهم مهم‌ترین ویژگی‌های جنبش حقوق بشری در سال‌های اخیر را برشمارم باید از فراگیر بودن، قانونی بودن و مسالمت آمیز بودن این جنبش یاد کنم که نه تنها همه‌ی جنبش‌های اجتماعی را در بر می‌گیرد بلکه بر استفاده از روش‌های قانونی و مسالمت آمیز پای می‌فشرد.
در این میان، جنبش‌های مختلف اعم از دانشجویی، کارگری و معلمان با پرداخت هزینه‌هایی سنگین بابت آزادی و دموکراسی به جهانیان نشان دادند که با انتخاب شیوه‌های مسالمت‌آمیز، حتی با پرداخت هزینه صدور احکام اعدام نیز بر ادامه‌ی روش خود تأکید دارند.
این جنبش که به شایستگی با انتخاب روش‌های مسالمت‌آمیز سعی در تغییر گفتمان در رویارویی با قدرت دارند، به دلیل فقدان نهادی مدنی تاکنون موفق به دسترسی به اهداف خود نشده‌اند، بی‌آنکه امید خود را از دست بدهند. از طرف دیگر، جنبش زنان، حکایتی دیگر دارد. این جنبش نه تنها بازگوکننده‌ی حکایت‌هایی از جنس مرگ و زندگی همنوعانش است بلکه همچنان در کنار دیگر جنبش‌های اجتماعی بر انتخاب راه‌های مسالمت‌آمیز تدبیر می‌کند. تدبیر آنکه چگونه در قبال خشونتی که بر او روا می‌دارند، راه مسالمت‌آمیز خویش را بجوید؟
آنچه در قضاوت افکار عمومی حائز اهمیت است و جایگاه بین‌المللی فعالان جنبش‌های مختلف اجتماعی را به ویژه در نزد خردمندان جهان تعیین می‌کند، پا فشاری فعالان جامعه مدنی ایران بر استفاده از راه‌های مسالمت‌آمیز است و آنچه در پایان راه، خشونت طلبان را در عصر ارتباطات به پیروی از این روش‌های مسالمت‌آمیز مجبور می‌کند، توجه جهانی به تلاش‌های خردمندانه‌ی جامعه مدنی ایران است.
آنان نیز که روزانه در تلاشی عبث، سایت‌ها را میپایند تا فیلترشان کنند، در پایان راه چاره‌ای جز تسلیم به این تلاش جمعی برای غلبه بر خشونت ندارند.
+ There are no comments
Add yours