به تیغ کین می زنند همه را

رضوان مقدم-10 فروردین 1388

چو پرده دار به شمشیر می زند همه را / کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

مدرسه فمینیستی: این بار خبر آن چنان عجیب و متحیر کننده بود که باور کردنش برای هرکس که می شنید مشکل بود. این که انجام مراسم دید وبازدید نوروزی تعریف مجرمانه پیدا کند و مامورین وزارت اطلاعات کار را به جایی برسانند که مانع از دید و باز دید های معمول و مرسوم نوروزی شوند. مامورین دستگیر کننده و دستگاهی که این افراد را هدایت می کند هیچ متوجه عواقب و آثار کار خود هستند؟ باید از مسئولین قضایی کشور پرسید چه کسی و یا چه کسانی مخل نظم وامنیت عمومی کشورند؟ آیا چند نفر فعال اجتماعی که بر حسب وظیفه و از روی احساسات و عواطف انسانی به دیدار نوروزی خانواده های زندانی می روند یا آنهایی که بر دست جوانان آگاه و باشرف دستبند می زنند؟ آیا کسانی که اقدام به دستگیری خودسرانه شهروندان ایرانی می کنند امنیت ملی را به مخاطره نمی اندازند؟

در کدام بخش از قوانین مملکت ما آمده است که دیدار با خانواده های اسالو ، زنده یاد زهرا بنی یعقوب و نریمان مصطفوی جرم است؟ شکستن حریم خصوصی افراد تا کجاست؟ از کنترل تلفن ها و پست های الکترونیکی تا دید و بازدیدهای نوروزی، مراسم عزا و عروسی، مهمانی های خانوادگی. این کنترل ها و فشار ها تا کجا می خواهد کشیده شود و ادامه یابد؟ چه نظریه ای پشت این همه فشار و سرکوب نهفته است؟ اساسا بر طبق کدام قانون، ماده، تبصره و آیین نامه دید و بازدید نوروزی جرم است؟ گویا نزد کسانی اصل بر این است که مردم ایران مجرمند مگر این که خلافش ثابت شود. و گرنه چه دلیل، پاسخ و یا توضیحی برای این گونه دستگیری ها که تعدادش کم هم نیست وجود دارد؟

قضات محترمی که با این پرونده ها سرو کار دارند چگونه می توانند شب سر بر بالین بگذارند و فکر نکنند چه ستمی بر زنان و مردان آگاه و شهروندان این آب و خاک می رود؟ چه کسی به خود این حق را می دهد که بر دستان جوانان دستبند زده و با پای بند آنها را روانه قزل حصار کنند، در کلانتری آنها را مورد اهانت قرار دهند و بگویند می خواهیم رفع ظن کنیم و سپس اتهام آن ها را اقدام علیه امنیت ملی و علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران از طریق گفتمان مغایر با مبانی نظام و ارتباط گرفتن با نیروهای غیر خودی عنوان کنند.

این چه رفتاری است، چه هرج و مرجی است این چنین عرصه بر سرمایه های معنوی تنگ می کند. 5 میلیون ایرانی ترک وطن کرده کافی نیست؟ همه در این خانه حقی داریم. انقلاب نکرده ایم که حق دید و بازدید عید را هم نداشته باشیم، که خانواده های دانشجویان زندانی به جرم چیدن سفره هفت سین در پیاده رو مقابل زندان برای احساس نزدیکی با فرزندان شان شب عید روانه زندان شوند؟

باید از مسئولین نظام پرسید آیا درست است که حق هر گونه اعتراضی از مردم سلب شود؟ به هر حرکتی برچسب اقدام علیه امنیت ملی زده شود؟ و بعد هم صدور احکام نامتجانس و… آیا هیچ صدایی، نقدی، اعتراضی حق مطرح شدن در جامعه را ندارد؟ این ره به کجا ختم می شود؟