مدرسه فمینیستی: این روزها در ایران تب و تاب انتخابات است و زنان با حرکت موثر هم گرائی که در آن از تمام گروههای زنان سهیم بودند به درخواست مطالباتشان در فضای انتخاباتی و از کاندیداها پرداختند بدون اینکه کاندیدای خاصی را پیشنهاد کنند و در این کار هم موفق بودند. انعکاس این حرکت درمیان فعالان زن در جهان نیز واکنش ها و اعلام مواضعی را برانگیخته است .
با استریدشوینوگر مسئول سایت موزه زنان که هماهنگ کننده شبکه موزه های زنان دنیاست برای ابراز نظرش در مورد همگرایی، انتخابات و زنان به گفتگو نشستم و این نوشته حاصل این گفتگوست.
صبریه نجفی: این روزها همگرایی جنبش زنان در ایران با استفاده ار فضای انتخاباتی و حضور در تریبون های عمومی تقاضاهائی از کاندیداها دارد بدینگونه: الحاق به کنوانسیون بین المللی علیه قوانین ناعادلانه ضد زن CEDAW و بازنگری و اصلاح قوانین تبعیض آمیز و به ویژه برخی از اصول قانون اساسی . حال پرسش من از شما این است که شما سئوالات و خواسته های خود را با کاندیداها چگونه مطرح می کنید؟
استرید : ما متدهای مختلفی داریم من یک زن فرهنگی هستم و سعی می کنم در مورد مسائل مهم بحثی راه بیندازم با تشکیل سمینار، نمایشگاه وغیره . من کارم تدریس فرهنگ انتقادی و دموکراتیک به جوانان و زنان است.
صمیمانه باید بگویم که زنان ایران را تحسین می کنم . مرتبأ اتفاقات و اخبار شمارا با توجه دنبال می کنم به نظر من جنبش زنان ایران در دموکراتیک بودن در مقام اول دنیاست و طرز برخورد هوشیارانه شما از دموکراس یهای به خواب رفته اروپائی و حتی از دموکراسی اوباما در امریکا هم بالاتر است.
زنان ایرانی یک چیز خیلی مهم را به همه میآموزانند و آن اینکه می شود از تاریخ درس گرفت، شما یک نزدیکی به غرب و یک انقلاب را پشت سر گزارده اید و یاد گرفته اید که نه غرب زدگی و نه انقلاب پر هزینه، بلکه یک جنبش مسالمت آمیز با پیامها و تقاضاهای روشن و اعتماد به مردم سرزمبن تان، به رشد برسید یعنی موفقیت بدون قربانی دادن.
به نمایندگی از طرف همه موزه های زنان دنیاحمایت خودمان را از جنبش زنان ایران برای برابری اعلام میداریم و برایتان موفقیت آرزو میکنیم.
– نظر شما نسبت به انتخابات در ایتالیا چیست ؟
استرید: همیشه از اینکه تعداد کم وکمتری رای میدهند در تعجب هستم ولی این نشان میدهد که مردم روز بروز اعتمادشان از سیاستمداران کمتر می شودو از آن بیشتراز برنامه ها ئی که قول میدهند و اجرانمیشود ولی این را دلیل بر آن نمی بینم که حقی را که در گذشته دیگران برای بدست آوردنش بسختی کوشش کرده اند را(مخصوصأ زنان) به همین سادگی دور بریزیم گر چه هنوز هم در بعضی از کشورها برای بدست آوردنش جدال است.
به این دلیل من همیشه در انتخابات و هر جا که ممکن است ار این رای استفاده میکنم مثلأ رفراندم امکان بیان افکار مردم است در یک موضوع خاص و رای ندادن یک حرکت غیر دموکراتیک زیرا وقتی یک رفراندم به حد 50% نرسد برای آن تصمیم گیری نخواهد شد.
من بر این اعتقادم که در ایتالیا هنوز هم آموزش دموکراسی لازم است طبیعتأ ما آزادی هائی داریم مثلأ حق بیان که عقیده امان را بدون واهمه ابراز کنیم و برای خواسته هایمان عکس العمل نشان دهیم.
ما در یک رفاه مادی زندگی میکنیم ودر فرد گرائی اما به این دلایل که نباید بخواب برویم, با نگاهی به کشورم باید بگویم که در اینجا هم جای نگرانی هست رئیس جمهوری داریم که رابطه اش با مافیا ثابت شده است. در زمان انتخابات اخباری شنیده می شد که در جنوب ایتالیا رای ها را میخرد. رئیس جمهور صاحب بسیاری از تلویزیون های خصوصی است وهمینطور شمار زیادی از روزنامه ها از آن اوست وهمینطور تأثیر مهمی در تلویزیون های دولتی دارد.
بخاطر اینکه زبان مادری من آلمانی است و زبانهای انگلیسی و فرانسه را هم می فهمم خبر هائی را می خوانم که در ایتالیا گفته نمی شود, رئیس جمهور می خواهد فقط به اندازه ای که او مایل است مردم از اخبار با خبر شوند.
خبر نگارانی که از او انتقاد می کنند بیکار میشوند البته شرایط با ایران قابل مقایسه نیست ولی در یک دموکراسی مثل ایتالیا این اتفاقات نمی بایست پیش بیایند. البته من به علت زندگی در یک استان خود مختار که خیلی مسائل از طرف دولت ایتالیا تصمیم گیری نمیشود از رنج های دیگر استان ها بدور هستم.
ما اقلیت حمایت شده ای هستیم بیش از هر اقلیتی در دنیا. به عنوان مثال شرایط تبت را ببینید که چطور به تقاضای خود مختاری آنها پاسخ داده نمی شودو هزاران منطقه دیگر در دنیا.
باید گفت با رفاهی که ما در این استان داریم حزب مهم ما به یک مونارشی تبدیل شده و اقلیت ها در این استان خود مختار در نابرابری بسر میبرند شرایط خوب ما با یک تغییر کوچک میتواند عوض شود در اینجا ضد ودموکراسی دارد برای خودش جا باز میکندو دلیل آن فراموشی ما از زمان و شرایط مان است وخیلی از آدمها متوجه این موضوع نیستند.
آیا طرفدار یک حزب بخصوص هستید؟ّایا به کاندیدای دلخواهی رای میدهید ویا مثل الگویی که همگرایی زنان در ایران پیش گرفت بدون کاندیدای دلخواه مطالب درخواستی اتان را عنوان میکنید ؟
آسترید: من حزب دلخواهی ندارم ولی میتوانم بگویم که به احزاب چپ نردیکتر هستم وبیشتر کاندیدا را نگاه میکنم تا حزب را ومی توانم بگویم که بیشتر زنان کاندیدا را ا انتخاب می کنم چون آ نان گذشته ای شبیه من دارند ومطمئن هستم که زنان مسائل زنان را به پارلمان میبرند,بله من هم درست مثل شما به کسی رای میدهم که به درخواست های من نزدیکتر است و برنامه هایش برای من مهم هستند و حمتا بعد هم پی گیری میکنم و نگاه میکنم ببینم که آیا برنامه ها انجام میشوند یا نه.
– با تشکر از استرید و شبکه موزه زنان
+ There are no comments
Add yours