«زنان، مبارزه بدون خشونت را پیش می‌برند» / دکتر ویکتوریا طهماسبی

25 تیر 1388

رادیو زمانه: در ادامه‏ی فعالیت‏های ایرانیان کانادا در حمایت از تظاهرات اعتراضی مردم ایران، در چند روز گذشته چندین برنامه با موضوعات گوناگون، در شهر تورنتو برگزار شد.

کنفرانس آینده‏ی سیاسی ایران به کوشش دکتر رامین جهانبگلو، استاد علوم سیاسی دانشگاه تورنتو در «مانک سنتر» این دانشگاه، با شرکت خود او، دکتر ویکتوریا طهماسبی، استادیار مطالعات زنان در دانشگاه تورنتو، دکتر پیام اخوان، فعال بین‏المللی حقوق بشر و استاد حقوق دانشگاه مک ‏گیل مونترال، دکتر علی دیزبونی، استادیار کالج نظامی کینگزتن و شهرام خلدی، پژوهش‏گر و کاندیدای دکتری در دپارتمان مطالعات خاورمیانه‏ی دانشگاه منچستر، حضور حدود دویست تن از استادان، دانشجویان و علاقه‏مندان ایرانی و غیرایرانی مسایل ایران، به زبان انگلیسی برگزار شد.

در پایان کنفرانس، با دکتر علی دیزبونی، دکتر ویکتوریا طهماسبی و دکتر رامین جهانبگلو، درباره‏ی موضوع سخنرانی‏های‏شان گفت و ‏گو کردم. گفتگو با دکتر ویکتوریا طهماسبی را در زیر بخوانید:

دکتر ویکتوریا طهماسبی که در هفته‏های پیش از انتخابات و تظاهرات پس از انتخابات در تهران حضور داشته است، موضوع سخنرانی خود را نقش جنبش زنان در تحولات اخیر و تظاهرات پس از انتخابات، تعیین کرده بود.

چهار محور اصلی بحث من در رابطه با چهار روش متفاوتی که زنان توانسته‏اند روی جنبش سبز تأثیر بگذارند، بود. فهرست‏وار بخواهم آن‏ها را بشمارم: اولین آن در این باره بود که جنبش زنان همواره نه تنها جنبشی برای برابری جنسیتی بوده است، بلکه جنبشی بوده که در قلب خود، خواهان تحولات دمکراتیک است. بنابراین قلب جنبش زنان، دمکراتیزاسیون ایران است و این بسیار به جنبش سبز کمک کرده است.

دومین محور بحثم، در ارتباط با نقش مطالباتی است که زنان در دوران انتخابات، در مقابل کاندیداهای مختلف گذاشتند، یعنی مطالبه‏محوری به عنوان یک روش کار. به جای این‌که شما به عنوان هوادار یکی از کاندیداها حرکت کنید، مطالباتتان را در معرض افکار عمومی می‏گذارید و از کاندیداها می‏خواهید موضع بگیرند و پاسخ بدهند.

محور سوم در ارتباط با مبارزه‏ی بدون خشونت جنبش زنان و تأثیر آن روی جنبش سبز بود. زنان سال‏های سال است که مبارزه‏ی بدون خشونت را پیش می‏برند و در تظاهرات‏های اخیر هم نه تنها کمک می‏کردند که دوست مرد، برادر، پدر، همسر و یا فرزندانشان کتک نخورند، بلکه اگر یکی از اعضای پلیس ضد شورش توسط مردم گرفتار می‏شد، آن‏ها به حمایت از او بلند می‏شدند. خود من در تظاهرات ایران، چندین بار شاهد عینی چنین ماجرایی بودم.

چهارمین محور در این ارتباط است که آن‏چه جنبش زنان ایران را به هم پیوند می‏دهد، ایدئولوژی، گفتمان مذهبی و هویت قومی نیست. هرچند این‏ها همه فاکتورهای مهمی هستند، ولی جنبش زنان حول مطالبات دمکراتیک زنان ایران گرد هم آمده‏اند و خواهان آن هستند که در عرصه‏ی عمومی و سیاسی، به عنوان شریک‏های برابر با مردها شرکت کنند.

زنان یاد گرفته‏اند با وجود تفاوت‏هایی که با هم دارند، بتوانند کار مشترک انجام بدهند. فکر می‏کنم این مسأله خیلی خوب در تظاهرات‏های اخیر هم تبلور پیدا کرده بود. شخصاً در این تظاهرات دیدم که زنان مذهبی، زنان غیرمذهبی، زنانی با حجاب کامل، زنان به اصطلاح «بدحجاب»، جوان و پیر، همه دور هم حول یک سری خواسته‏های مشخص گرد هم آمده بودند.