فشار بر فعالان جنبش زنان در گفتگو با ناهید جعفری

مصاحبه‌گر: کیواندخت قهاری-4 اردیبهشت 1387

روز سه شنبه (۲۲ آوریل) نیز همچون روز پیش از آن خبر صدور حکم زندان و شلاق برای یکی از فعالان حقوق زن در ایران منتشر شد. ناهید جعفری، مادری ۵۰ ساله و داراری دو فرزند، از مادران عضو کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز علیه زنان، از سوی دادگاه انقلاب در تهران به اتهام اخلال در نظم عمومی محکوم به ۶ ماه حبس و ۱۰ ضربه شلاق شد. به گفته دکتر محمد سیف‌زاده، حقوقدان و عضو کانون مدافعان حقوق بشر، اگر چه در ماده ۶۱۸ قانون مجازات اسلامی برای تجمعی که همراه با هیاهو و جنجال باشد، مجازات از سه ماه تا یک سال حبس و تا ۷۱ ضربه شلاق تعیین شده است، اما از سوی دیگر قانون اساسی هر گونه شکنجه و آزار بدنی را ممنوع کرده، و شلاق همانا از مصادیق بارز شکنجه است. و هر کس شکنجه کند، باید زیر پی‌گرد قرار گیرد. افزون بر آن، به گفته سیف زاده، ایران از امضاکنندگان میثاق‌های بین‌المللی است که شکنجه را ممنوع اعلام کرده‌اند. همچنین دادگاه‌های انقلاب فاقد صلاحیت تعیین مجازات هستند.

دویچه‌وله: خانم جعفری، شما کی و به چه صورت از حکم محکومیت‌تان مطلع شدید؟

◀️  من در واقع عضو مرکز فرهنگی زنان هستم. سالها در واقع عضو این NGO هستم و همین‌طور الان یک سال و هفت ماه است که طرح کمیپین شروع شده، من می‌توانم بگویم که، از نظر خودم البته، فعالانه در کمپین شرکت کردم و فعال هستم. الان عضو کمیته‌ی مادران کمپین هستم. به هرحال فکر می‌کنم که مطالباتی که ما داریم، خواسته‌هایی که زنان دارند که کاملا، قبل هم گفتم، شفاف و واضح مطرح شده است از همان اول، هیچ چیز پنهانی در آن نیست واقعا. اعتقاد خودم این است که با دعوا و مرافعه که نمی‌شود کاری را از پیش برد. بعد هم وقتی آدم شیوه حرکتش یک شیوه‌مسالمت‌آمیز است، طبیعتا به زور که نمی‌توانیم متوسل بشویم. این دو شیوه اصلا با همدیگر هم‌خوانی ندارند. و چون شیوه‌ی ما یک شیوه کاملا دوستانه است، با همه‌ی مردم صحبت می‌کنیم، چهره به چهره با آنها حرف می‌زنیم. اگر تمایل دارند که قوانین باید بازنگری و عوض بشود، امضا می‌کنند و به هرحال در نهایت‌‌اش هم طبیعتا این امضاها که جمع بشود، اولین کار، اولین قدمی که باید برداشته بشود برای این امضاها، این است که به دست قانون‌گذارهای خودمان برسد و استناد کنیم به این امضاها و مجلس و قانون‌گذارهای خودمان روی آن فکری بکنند. یعنی واقعا اولین راه و گزینه‌مان این است. و فکر می‌کنم چون با خیلی از زن‌های کشورم همدردم، این است که برای فعالیت‌ام در کمپین خیلی خوشحالم.