مدرسه فمینیستی – اولین بار که جذب “اولین ها”ی یک موضوع خاص شدم ، با دیدن سالنامه زنان نوشین احمدی خراسانی در سال 1376 برایم اتفاق افتاد. آنجا که به معرفی زنانی که در موضوع ها و حوزه های مختلف آغازگر بودند،پرداخته بود، وبعدها نیز در مجموعه مقالات “جنس دوم” در بخش تاریخ شفاهی.
از آن زمان دیگرعادت پرسش درباره اولین ها دست از سرم برنداشت . بی تردید سالنامه مذکور، دغدغه ساز بود. پرسش ایجاد شده بود و میتوانست تا بی نهایت ادامه یابد. هربار با دیدن ویا شنیدن واژه ” اولین” در موضوع های مورد علاقه ام به ویژه در حوزه زنان در صدد شریک کردن بقیه با اولین ها برمی آمدم. همانطور که در سالنامه زنان دیده بودم.
این بار به محض شنیدن خبر انتشار اولین شماره مجله “نگاه زن” در کابل ،به قلم و نوشتن روی آوردم و این مشارکت را از حس و حال شفاهی به سوی سرزمین مکتوب اولین ها هدایت کردم تا که عمری اگر ماند،بعد از این سالی که گذشت و آتشی زیرخاکستر آرام آرام جان گرفت ، خوراک فرهنگی سالنامه های دیگر به تدریج مهیا شود.
میراث ثبت اولین ها ی زنان را که با سالنامه زنانه شروع شد ، ما آخری ها یی که جنبش زنان را در آثار گذشتگان سا لیان از یک سو ودر رد پای راهپیمایان خرداد پارسال تاکنون ازسوی دیگر جستجو می کنیم ،در کوله بارها ی مان جا داده ایم وآرام و استوار پیش میرویم تا که کی و کجاو کدام جوان تازه نفس کوله باراز دوش امان بگیرد وراه پی گیرد. امروزبخشی از این میراث به افغانستان رسیده وگروهی از زنان تازه نفس افغانی باراززمین برداشته اند.
حمیرا ثاقب مدیر مسول این مجله به مناسبت انتشار اولین شماره مجله گفته است که : با انتشار این مجله می خواهد توجه تمام انسانهای مدافع حقیقت را جلب کند و بگوید زن بعنوان یک انسان حق دارد تا هست بودن را در دنیای مردسالارانه تثبیت کند و باورهای جامعه را نسبت به خود تغییر دهد. از منظر او این خواست ممکن نخواهد بود مگر اینکه زنان و مردان با درایت خاص تغییر و تحول تاریخی را در جامعه سنتی افغانستان نسبت به زنان بوجود بیاورند…..
و من به شهلا شرکت فکر میکنم و آرزوهایی که لابد پس از چاپ اولین شماره مجله اش داشته ، به نوشین احمدی فکر میکنم و آرزوهایی که لابد پس از چاپ اولین سالنامه زنان اش داشته ، به شهلا لاهیجی فکر میکنم و آرزوهایی که لابد پس از چاپ اولین کتاب حوزه زنان اش داشته، به منصوره شجاعی فکر می کنم و آرزوهایی که لابد پس از راه اندازی اولین کتابخانه زنان اش داشته، به آن کنشگر کمپین یک میلیون امضا فکر میکنم و آرزوهایی که لابد پس از دریافت اولین امضا اززنان کوچه های دلتنگی داشته ، به اولین تلاش برای لغو حکم اعدام و حکم سنگسار ، به اولین نامه هایی که با آرزوی تغییر قوانین زن ستیز به مجلس ارسال می شد وبه آرزوهای فرستندگان نامه ها ..به خیلی چیزهای دیگر میخواهم فکر کنم اما جوانی و خامی است لابد که بیش از این دو دهه را نمی بیند .
خبر را مشتاقانه دنبال میکنم و میخوانم :این مجله بصورت ماهنامه در 68 صفحه در راستای انعکاس دیدگاههای زنان افغانستان و جهان منتشر می شود مجله نگاه ،نگاهی برابری خواه بین زن و مرد دارد . به گفته خانم ثاقب این مجله سعی دارد نیروها و توانایی های بلقوۀ زن ها را در ابعاد مختلف به نمایش بگذارد . همچنین این مجله قصد دارد عقاید و برخوردهای غیر انسانی نسبت به زنان را از دریچه عقلانی به نقد کشد. مدیرمسئول مجله نگاه روح باور پذیری در زنان را مهم می داند و سعی دارد این روح باور پدیری را در زنان افغان بارور کند.
انتشار اولین شماره مجله نگاه زن بر خواهران هم زبان افغانی امان مبارک و میمون باد . خوشا به حال امان که امید به آینده ای برابر با خواندن خبری کوچک از کابل ، بازهم در دل تنگ امان نورافشانی میکند.
این مجله در آدرس اینترنتی زیر قابل دسترسی است:
afghanwomen.persiangig.com
+ There are no comments
Add yours