چارقد: قصه از اینجا شروع می شود که یک مجری خانم در تلویزیون با مدل خاصی از مانتو برنامه اجرا می کند.
از ساعتی بعدش شبکه های خبری با تیترهایی مثل”مجری با مانتوی توری در صدا و سیما” و … انتقاد می کنند که این چه وضعش است و این کار چه توجیهی دارد و چه دلیلی دارد و ….
چندی پیش از این نیز، مشابه همین انتقادها و سر و صداها –با غلظت کمتر- نسبت به استفاده از چادر ملی قهوه ای رنگ در تلویزیون به پا شد.
راستش ما نه وکیل و وصی صدا و سیما هستیم و نه از عملکرد این سازمان در مورد فرهنگ حجاب و نیز نحوه معرفی زنان در سریال ها و برنامه هایش، چندان دل خجسته ای داریم!
ولی در این مورد خاص چند خطی حرف برای گفتن داریم، این توضیح را داشته باشید که نگارنده اصراری بر حمایت از این نوع لباس خاص و یا رنگ چادر ندارد و فقط سعی دارد ابعاد مخالفت با ابتکارهایی که در حوزه پوشش زنان انجام می شود را بررسی کند.
نخست این که حجاب حدود دارد و معیار همه ی افرادی که دغدغه ی دین و فرهنگ اسلامی را دارند قاعدتاً باید همان حدود باشد. خب مانتوی این خانم که با رنگ روشن، پارچه ی توری و آستر ضخیم و بلند و تقریباً گشاد طراحی و با مقنعه بلند هم استفاده شده، چه مغایرتی با حدود حجاب دارد؟
دوم این که اگر از لحاظ دینی به این نوع پوشش و امثال آن ایرادی وارد نیست ولی ما از نظر عرفی این پوشش را شایسته زنان جامعه نمی دانیم و بیم آن داریم که ترویج مانتوهایی از این دست به اصل حجاب صدمه بزند ، آن گاه آیا سلیقه شخصی خود را بر دلایل منطقی غالب نکرده ایم؟ آیا کسی از ما عباراتی هم چون “به نظر من این لباس مناسب نیست و نباید در رسانه ترویج شود”را می پذیرد؟
سوم این که وقتی در حوزه پوشش های نامناسب و نا هم خوان با فرهنگ دینی ابتکارهای لحظه به لحظه رخ می دهد و هزاران تنوع در رنگ، طرح و مدل و حتا قیمت این جور لباس ها صورت می گیرد، آیا اصرار بر حفظ همین مانتوهای ساده ی تک رنگ برای نمایش حجاب جواب می دهد؟ آیا سلیقه و روحیه ی تنوع طلب دختر جوان امروز می تواند با اصرار بر حفظ نوع خاص و ثابتی از پوشش تا همیشه جمع زده شود؟
چهارم این که در سال های اخیر نمایشگاه ها، جشنواره ها و شوهای مختلفی با هدف معرفی طرح های ابتکاری در چادر، روسری، مانتو، مقنعه و دیگر پوشش های زنانه مطابق با شئونات دینی برگزار شده است و در سایت های مختلف خبری نمونه های این لباس ها را دیده ایم.
لباس مجری تلوزیون هم یکی از همان نوع لباس هاست. چگونه است که ما با ارائه آنها در جشنواره های حجاب مشکلی نداریم و حتا تحسین هم می کنیم ولی به پوشیدن و استفاده ی از آن معترضیم؟
پنجم هم یک خاطره است، مال حدود ده سال پیش، آن روزها تازه اولین اتودهای چادر ملی از راه رسیده بودند. یادم هست خانمی نمونه های آن را برای تبلیغ و فروش آورده بود، مخالفت ها و اعتراض ها و نقدها و گیس و گیس کشی های آن روز را از یاد نمی برم.
عده ای از خانم ها اصلاً این لباس را چادر نمی دانستند و معتقد بودند استفاده از آن ترویج بی عفتی و بدحجابی در جامعه است.
چندسال بعد این نوع چادر –به دلایلی همچون خلاً موجود در طرح های مختلف چادر به ویژه برای جوانان، بد ترسیم شدن سیمای چادرهای سنتی در رسانه ها مخصوصاً سینما و تلویزیون و مطبوعات-با استقبال گروه های مختلفی از دختران و زنان جوان قرار گرفت و این روزها گرچه شاید مورد پسند خیلی ها نباشد ولی کسی به آن اعتراضی هم ندارد.
بعید نیست اعتراض های سطحی و هیجانی این روزهای مان هم از همین دست باشند و روزی مجبور شویم برای این مثلاً که دختر نوجوان خودمان را به داشتن حجاب و آراستگی تواماً مجاب کنیم و دنبال همین طرح های جدید باشیم.
+ There are no comments
Add yours