تاریخچه « 22 خرداد »، روز همبستگی زنان ایران

14 خرداد 1387

شکل‎گیری جمع هم‎اندیشی فعالان جنبش‎زنان

اهدای بالاترین جایزه صلح در جهان ـ نوبل صلح ـ به شیرین عبادی سبب‎ساز برگزاری نشستی در مهرماه 1382 با حضور شیرین عبادی و فعالان مختلف زنان از طیف‎های گوناگون شد. این نشست آغازگر سلسله نشست‎های جمع گسترده ای بود که بعدها به نام «جمع هم‎اندیشی فعالان جنبش زنان» عنوان‎بندی شد. از دل این سلسله نشست‎ها نیز ایده‎ی تجمع 22 خرداد 1384 در مقابل دانشگاه تهران شکل گرفت.

تجمع «22 خرداد» سال 1384

فراخوان تجمع 22 خرداد در مقابل دانشگاه تهران در 16 خرداد به روی سایت ها رفت. در این فراخوان نوشته شده بود: «سال‎هاست که زنان برای دستیابی به حقوق برابر تلاش می کنند. دشواری ها و موانع بسیار جدی بر سر راه آنان وجود دارد. بن بست های قانون اساسی و قوانین مدنی و جزایی حاکم بر جامعه یکی از مهمترین این موانع است. ما زنان برای پیگیری و دستیابی به حقوق برابر از تمامی شیوه های مسالمت آمیز بهره می جوییم تا با یاری یکدیگر صدای اعتراض خود را به قوانین موجود هرچه رساتر اعلام کنیم».

به‎مجرد آن‎که فراخوان برگزاری تجمع صلح‎آمیز زنان در مقابل در ورودی دانشگاه تهران ـ با عنوان «نقض حقوق زنان در قانون اساسی» ـ منتشر شد، گروه‎ها، افراد، سازمان‎های زنان، و بسیاری از انجمن‎های مدافع حقوق برابر، از شهرهای مختلف ایران به آن پیوستند. این حرکت و فراخوان آن به همدلی و توافقی بی‎سابقه بین گروه‎ها و گرایش‎های مختلف زنان و شخصیت‎های گوناگون فرهنگی، اجتماعی و سیاسی دست یافت. تشکل‎ها و افراد و انجمن‎ها از تبریز، اصفهان، کردستان، چهارمحال‎بختیاری، خراسان، کرمان، سیستان و بلوچستان، لرستان و کرمانشاه از این حرکت به‎طرزی شایسته و امیدبخش، استقبال کردند و با پیوستن به فراخوان تجمع (یا با بیانیه‎های مستقل خود) به این همایش صلح‎آمیز پاسخ مثبت دادند.

فراخوان تجمع 22 خرداد با استقبال سیصدوپنجاه تن از زنان فعال در حوزه‎های مختلف و امضای بیش از نود تشکل، شامل انجمن‎های: زنان، محیط زیستی، جوانان، آموزشی، و انجمن‎های‎اسلامی دانشگاه‎ها همراه شد که به «کاروان اعتراض به قوانین تبعیض‎آمیز علیه زنان»، پیوستند. همچنین یکصدوچهارده نفر از دانشجویان دانشگاه تهران و شصت تن از اعضای دفتر تحکیم وحدت، و فراتر از چهارده نشریه مستقل دانشجویی نیز فراخوان تجمع 22 خرداد را امضاء کردند. در این میان یکصدوبیست‎وهشت وبلاگ با اعلام حمایت پرشور خود در این حرکت شرکت فعال داشتند. حتا «کانون وبلاگ‎نویسان» هم بیانیه‎ای حمایتی در این زمینه منتشر ساخت. از سوی دیگر اعلام حمایت بیش از یکصدو پنجاه تن از مردان آزاداندیش طی نامه‎ای جداگانه منتشر شد. زنان خارج از کشور نیز با انتشار بیانیه‎های مستقل خود و نیز برگزاری تجمع‎هایی در محیط زندگی خود، از اعتراض مسالمت‎آمیز خواهران خود در داخل کشور، استقبال کردند. نزدیک به یکهزار تن از شخصیت‎ها، انجمن‎ها، گروه‎ها از جمله حقوق دانان برجسته دنیا، پنج تن از برندگان جایزه صلح نوبل، اساتید پرآوازه دانشگاه‎ها، دیده‎بان حقوق‎بشر، گروه‎های فمینیستی، سازمان‎های مدافع برابری و آزادی، نویسندگان و شاعران خارج کشور و … با انتشار بیانیه‎های متعددی به حمایت و پشتیبانی از تجمع مسالمت آمیز زنان برخاستند.

بدین ترتیب پیش از تجمع 22 خرداد، جمع کثیری از جامعه به حمایت از آن بپاخواستند و هنگامی که روز 22 خرداد، تجمع در برابر دانشگاه تهران و با سختی بسیار برگزار شد، بیش از شش‎هزار تن از زنان و مردان فقط در محوطه‎ی سر در دانشگاه تهران گرد آمدند و بسیاری از علاقمندان نیز به دلیل ممانعت پلیس و متفرق ساختن آنها در واقع نتوانستند به تجمع بپیوندند. برگزاری موفقیت‎آمیز تجمع 22 خرداد سال 1384 باعث گسترش خواسته های جنبش زنان و مطالبات حقوقی این جنبش شد. همچنین اعلام قاطع حمایت و همبستگی گسترده نسبت به آن، سبب شد که این «روز» به عنوان نقطه عطفی در مبارزات معاصر جنبش زنان ایران، به‎یادگار بماند.

دومین سالگرد روز 22 خرداد: تجمع زنان در میدان هفت تیر ـ 1385

در سالگرد آن تجمع یعنی در 22 خرداد 1385، گروه‎هایی از زنان به مناسبت برگزاری سالگرد 22 خرداد که روز همبستگی زنان در ایران را شکل داده بود، بار دیگر فراخوانی را برای تجمع در میدان هفت تیر و با خواسته «تغییر قوانین تبعیض‎آمیز» منتشر کردند. در فراخوان این تجمع نیز خواسته حقوق برابر مانند سال گذشته پیگیری شد: «از زمان تدوین قوانین در انقلاب مشروطه، طی یکصد سال گذشته، تلاش زنان ایرانی همواره متوجه دستیابی به حقوق برابر و انسانی بوده است. اما با وجود تمامی این تلاش ها، در کلیه قوانین از جمله قوانین مدنی و جزایی، حقوق اولیه زنان همچنان نادیده گرفته شده و بن بست های قانونی بسیاری را بر زندگی زنان جامعه ایرانی تحمیل کرده است.

ما زنان در 22 خرداد سال گذشته یک دل و یک صدا اعتراض خود را به کلیه قوانینی که حقوق زنان را نقض کرده ابراز داشتیم اما مطالبات بر حق ما همچنان بی پاسخ مانده است. بدین سبب امسال نیز در پیگیری قطعنامه 22 خرداد سال گذشته دوباره گرد هم خواهیم آمد و خواسته های مشخص خود را از جمله منع چندهمسری، لغو حق طلاق یکطرفه مرد، حق ولایت و حضانت بر فرزند توسط پدر و مادر به طور مشترک، تصویب حقوق برابر در ازدواج (مانند حق بدون قید و شرط اشتغال و حق تابعیت مستقل زنان متاهل و…)، تغییر سن کیفری دختران به 18 سال، حق شهادت برابر، و… دیگر قوانین تبعیض‎آمیز اعلام خواهیم کرد».

در پی این فراخوان که توسط جمعی از فعالان جنبش زنان برای برگزاری تجمعی مسالمت‎آمیز در اعتراض به قوانین زن ستیز، اعلام شده بود، جمع وسیعی از مردان و زنان آزاداندیش به رغم تفاوت‎های فکری و عقیدتی‎شان از این حرکت پشتیبانی کردند و فراخوان به امضای بیش از دو هزار تن از افراد و گروه‎ها از طیف‎های گوناگون رسید. این حمایت گسترده و امیدوارکننده، در مدت کمتر از یک هفته، از امضاهای فردی به گروه‎ها و سازمان‎های مدنی، سیاسی، دانشجویی، و سندیکایی نیز تعمیم یافت. نهادها و گروه‎هایی که از تهران و شهرستان‎ها چون تبریز، کردستان، اصفهان، گرگان، ارومیه و… ‌هم‎چنین دانشگاه‎های مختلف تهران و شهرستان‎ها، انجمن برندگان جایزه نوبل صلح، نزدیک به چهل و یک سازمان‎ بین المللی زنان از دیگر کشورها مانند لیگ فمینیستی قزاقستان، سازمان منطقه‎ای ”زنان تحت قوانین اسلامی“ (ولوم)، ائتلاف زنان آسیا و خاورمیانه، و سازمان‎های حقوق‎ بشری همچون سازمان بین‎المللی عفو بین الملل و سازمان حقوق بشر اول، بیش از یکصد نفر از اساتید و روشنفکران غیرایرانی و نزدیک به یکصدوسی وبلاگ و تعدادی از سایت‎های مستقل از برگزاری تجمع مسالمت‎آمیز زنان در 22 خرداد در میدان هفت تیر تهران حمایت کردند.
از میان خیل‎عظیم حمایت‎کنندگان از تجمع، هم‎چنین می‎توان به فمینیست‎های برجسته‎ای هم‎چون ”گایاتری اسپیواک“ و شش برنده‎ی جایزه‎ی نوبل: شیرین عبادی (ایران)، جودی ویلیامز (آمریکا)، بتی ویلیامز (ایرلند)، ونگاری متاعی (کنیا)، ریگوبرتا منچو (گواتمالا)، آلفرید جلنیک (برنده جایزه نوبل ادبیات) و…، اشاره کرد. همین‎طور نشریات دانشجویی را نیز می‎توان به لیست حامیان پرشور این حرکت مردمی، افزود.

در این میان دفترچه‎های «تاثیر قوانین در زندگی زنان» به‎همراه فراخوان تجمع در نسخه‎های فراوان، توسط گروه هماهنگ‎کننده چاپ و در سراسر شهر تهران به مدت یک هفته پخش شد. این دفترچه‎ها که متن اولیه دفترچه‎های کنونی «تاثیر قوانین در زندگی زنان» کمپین یک میلیون امضاء است، پیش از تجمع در متروها، در خانه‎ها و در میان مردم توزیع شده بود. حتا پیش از تجمع دو سه نفری در مترو به دلیل پخش این دفترچه‎ها به طور کوتاه مدت بازداشت شدند.

به هر حال تجمع روز دوشنبه 22 خرداد 1385 ساعت 5 بعد از ظهر آغاز شد اما به مجرد آغاز حرکت، زنان و مردان تجمع کننده در میدان هفت تیر مورد ضرب و شتم خشونت آمیز نیروی انتظامی قرار گرفتند. در این میان هفتاد تن بازداشت شدند که به‎تدریج طی یک تا هفت‎روز با قرار تعهد، یا ضمانت، آزاد شدند. اما برای برخی از آنان پرونده‎های قضایی تشکیل شد. پیش از تجمع به در خانه برخی از زنانی که جزو گروه هماهنگ کننده تجمع بودند، ریختند و البته تنها توانستند یک نفر از آنان را پیش از تجمع بازداشت کنند.

با وجود همه این فشارهای فزاینده اما پس از تجمع 22 خرداد در میدان هفت تیر، گروه‎های گوناگونی که در تجمع حضور داشتند بار دیگر گرد هم آمدند تا برای پیگیری قطعنامه آن تجمع، حرکتی مسالمت‎آمیز و گسترده را شکل دهند. بدین ترتیب کمپین یک میلیون امضاء برای تغییر قوانین تبعیض آمیز سرانجام در 5 شهریور 1385 متولد شد. تولد کمپین، آغازگر حرکتی گسترش یابنده در سطح ملی و بین المللی شد که مطالبات حقوقی زنان را در سطحی وسیع تر مطرح و عمومی ساخت.

سومین سالگرد 22 خرداد

احضارهای تلفنی و کتبی، پرونده‎سازی برای کنشگران جنبش، ابلاغ حکم‎های سنگین و بی‎تناسب برای مدافعان حقوق‎برابر یعنی برای کسانی که از مرز حرف و شعار عبور کرده و به وادی عمل (اعتراض خیابانی) ارتقا یافته بودند و خط‎قرمزها را شکسته و نادیده می‎گرفتند، در کنار فعالیت‎های شبانه‎روزی و نفس‎گیر در جنبش یک میلیون امضاء، در مجموع، کنشگران جنبش را به این نتیجه رساند که پاسداشت و برگزاری یادمان‎های مربوط به سالروز 22 خرداد _ به‎رغم شیوه‎های اعتراض خیابانی که طی دو سال پیش، انجام گرفته بود _ در سومین سالگرد به صورت سمینار در فضای سرپوشیده انجام گیرد. به‎خصوص که وجود پر برکت و ثمربخش کمپین و روش «گفتگوی چهره به چهره» در واقع تداوم‎بخش همان سیاست‎های خیابانی برای تماس مستقیم و گفتگو با شهروندان است. چنین شد که 700تن از فعالان جنبش حقوق‎برابر در بیانیه مبسوطی، همه این موارد را به اطلاع عموم رساندند.

در زیر، بخش‎هایی از بیانیه سومین سالروز 22خرداد آورده شده است:

«ما مدافعان حقوق برابر در آستانه 22 خرداد، سالگرد روز همبستگی زنان ایران، با توجه به شرایط بغرنج و پیچیده جامعه و با وجود رنجی که از خشونت های اعمال شده به اقشار مختلف در قلب دردمندمان داریم، از یک سو به مسئولان کشور هشدار می دهیم که این برخوردها و خشونت های نابخردانه برخی از مسئولان امنیتی، کل جامعه را در معرض تنش شدید قرار خواهد داد. و از سوی دیگر به پاس فعالیت های تعمیق یافته جنبش زنان در قالب «طرح آموزش چهره به چهره» در شناخت قوانین تبعیض آمیز و جمع آوری یک میلیون امضاء، و مقاومت مداوم، یکپارچه و آهسته و پیوسته ای که جنبش زنان طی یکسال اخیر در قالب کمپین های مختلف پی گرفته، همچنین به منظور تداوم و تثبیت فرایند همین تلاش ها، امسال (1386) سالروز 22 خرداد را به جای تمرکز بر کنشی اعتراضی به صورت برگزاری تجمع در یک میدان و در یک شهر، با پی گیری و گسترش روش «گفتگوی چهره به چهره» که جنبش زنان پایه گذارده، خواسته های خود را در تمام کشور همچنان تکثیر می کنیم. ما به این طریق (یعنی تغییر آگاهانه روش خود به منظور تثبیت دستاوردهای ارزشمند یک سال گذشته) نشان خواهیم داد که تحمل و صبوری را برای رسیدن به خواسته های انسانی مان فراگرفته ایم، اما بی شک تا دستیابی به مطالبات بر حق زنان، همچنان به فعالیت و تلاش خود به طرق مختلف ادامه خواهیم داد. در این میان به مسئولان گوشزد می کنیم که اگر به جای پاسخی منطقی و شنیده شدن مطالبات برحق زنان، روندهای خشونت آمیز علیه زنان همچنان تداوم یابد و سیاست های منطقی از سوی مسئولان در جهت تغییر قوانین تبعیض آمیز (به ویژه نابرابری موجود در قوانین خانواده) اتخاذ نشود، بی شک تراکم خواسته های برحق زنان و عدم پاسخگویی به آن، نه تنها زندگی زنان که حیات اجتماعی کل جامعه را دچار بن بست های علاج ناپذیری خواهد کرد».

22 خرداد 1386 را سایت های «زنستان» و «کانون زنان ایرانی» با ویژه نامه هایی در رابطه با 22 خرداد پاس داشتند. در سومین سالگرد 22 خرداد، در دفتر تحکیم وحدت مراسمی به این مناسبت برگزار شد و نیز مراسم دیگری با حضور بیش از 100 تن از فعالان جنبش زنان در خانه ای برگزار شد که در این مراسم فعالان جنبش زنان این روز را در کنار یکدیگر پاس داشتند. در این مراسم «خدیجه مقدم» گفت: «هیچ وقت شیرینی 22 خرداد 84 و تلخی خشونت 22 خرداد 85 را فراموش نمی کنم و 22 خرداد را روز ملی زنان ایران می دانم.»

سپس منصوره شجاعی، مجری برنامه خاطرنشان کرد:«کمپین های مختلف جنبش زنان مانند کمپین سنگسار و کمپین یک میلیون امضاء به عنوان تجسمی واحد از مطالبات حقوقی زنان نیز از آن دست زمین لرزه هایی است که تکانه هایش نه ویرانی که امید آبادانی را به جنبش زنان پیشکش کرده است… حضور زنان در خرداد ماه های داغ اخیر جرقه های نه چندان کوتاه عمر جنبش را به آتش پایدار کمپین یک میلیون امضاء و خیزش های پرشور دیگر تبدیل کرد و اینک در این خرداد داغ نیز به پاسبانی آتش خویش نشسته ایم. با این مقدمه بود که شجاعی از «سیمین بهبهانی»، که با دم گرم شعرش این آتش مهربان را به پا نگاه داشته درخواست کرد تا مراسم را با اشعارش آغاز کند.»

در این مراسم، شهلا لاهیجی نیز گفت: «گاهی بعد از 27 سال جنگیدن احساس خستگی می کردم و می پرسیدم کارهایم حاصلی داشته؟ امروز، 22 خرداد سال قبل و سال قبل تر و همه روزهایی که چیزی به نام جریان مستقل زنان را به چشم دیده ام پاسخم را گرفته ام و مطمئن شده ام که پیروزی از آن ماست».

«نسرین ستوده»، که وکالت بسیاری از حاضران در جمع را بر عهده داشت، به نمایندگی از این زنان حقوق دان کنار ترازوی عدالتی که نماد کمپین است، ایستاد و ورود وکلای زن به جنبش زنان و اصرار زنانی که مشکلات حقوقی دارند به گرفتن وکیل زن را اتفاق فرخنده ای نامید که حاصل تلاش این سال هاست.

بهاره هدایت که به قول منصوره شجاعی سمبل پیوند جنبش زنان و جنبش دانشجویی است، گفت:«در 22 خرداد 85 مطالبات زنان در بخشی از جنبش دانشجویی که بیشتر سیاسی بود و این مطالبات را نمی شناخت مطرح شد و فرصتی برای همکاری بیشتر در اختیار هر دوطرف قرار گرفت».

دلارام علی از دستش که شکسته شد گفت و خودش که روی زمین کشادندنش و بازجویی که مدام فریاد می زد، و زندانی که بد است: «می گذرد روزهای زندان. روزهایی که بد است. در جایی که بد است. اما تو خوب می مانی چون می دانی چرا رفته ای و می دانی که باید بایستی و مبارزه کنی. یکبار در میدان هفت تیر و یکبار هم در کوچه پس کوچه های شهر برای جمع کردن یک میلیون امضاء».

رضوان مقدم که تا کنون 5 هزار امضا جمع کرده، به نمایندگی از این جمع گفت:«اولین روز شروع کمپین با خودم عهد کردم ماهی 500 امضا جمع کنم و حالا که 9 ماه گذشته توانسته ام 500 امضا هم بیشتر از تعهدم بگیرم».

«ژیلا بنی یعقوب»، دبیر سرویس زنان و اجتماعی روزنامه سرمایه که از بازداشت شدگان تجمع سال گذشته بود، با یاد کردن از زنان و مردانی که 22 خرداد گذشته به زندان رفتند، گفت: « یادمان نرود 22 خرداد سال گذشته بیش از 70 نفر بازداشت شدند که تعداد زیادی از آنها گمنام بودند و تا امروز هم نام برخی شان را نمی دانیم».

شیرین عبادی تجمع 22 خرداد واعتراض علنی زنان را تلنگری بر وجدان جامعه عنوان کرد و گفت: «بعد از گذشت یک سال از تجمع 22 خرداد سال 85، الان که به پشت سر نگاه می کنیم متوجه می شویم که حرکتمان درست بوده و تردیدها و دلهره های آن روز بی مورد بوده است… ما هزینه دادیم، اذیت شدیم، برایمان پرونده شد، اما یادمان باشد هیچ دستاوردی رایگان نیست و هیچ چیز بی بها بدست نمی آید… کمپین یک میلیون امضاء چنان گستردگی پیدا کرده که هیچ کس حتا خود ما اعضای کمپین هم دیگر نمی توانیم جلوی آن را بگیریم و متوقف اش کنیم».

نوشین احمدی خراسانی در این مراسم گفت: «از این فرصت می خواهم استفاده کنم و فقط احساس خوشحالی و غرور خودم را به عنوان یک عضو کمپین یک میلیون امضاء اعلام کنم، من واقعا آدم خوشبختی هستم که در حرکتی سهیم هستم که می توانم از تجربه و درایت پیشکسوتانی چون سیمین بهبهانی، شیرین عبادی و شهلا لاهیجی و از طراوت، خلاقیت، پویایی و شور نسل جوان جنبش زنان بهره مند شوم».

در این مراسم دیگر فعالان جنبش زنان از جمله شهلا انتصاری، ناهید کشاورز، مینو مرتاضی، فخرالسادات محتشمی پور، محبوبه عباسقلی زاده، شادی صدر، پروین اردلان، سوسن طهماسبی و بسیاری از اعضای کمپین یک میلیون امضاء حضور داشتند.

محل دفتر «تحکیم وحدت» نیز در سالگرد 22 خرداد میزبان فعالان زنی بود که آمده بودند تا اندیشه های متفاوتی را مطرح کرده و به بحث بگذارند.

محبوبه عباسقلی زاده در این مراسم صحبتهایش را در مورد «چشم انداز آینده جنبش زنان ایران» با تبریک «22 خرداد، روز ملی همبستگی زنان ایران»»و یادآوری «سالروز بازداشت مهندس موسوی خوئینی» آغاز کرد:«وقتی از چشم انداز اینده جنبش زنان حرف می زنیم به این معناست که این جنبش یک نهاد و سازمان مشخص است و حالا این افراد دور هم جمع شده اند و یک چشم انداز برای فعالیتهایشان تعریف کرده اند، ولی چنین چیزی در مورد این جنبش وجود ندارد پس ما فقط می توانیم برداشتها و تحلیلهای شخصی و قرائت های گروههای مختلف از چشم انداز جنبش زنان را بیان و بررسی کنیم. و در این مورد می توانیم به این دو رویکرد بپردازیم: یکی آنکه جنبش زنان به کجا می رود و دیگری انکه چشم انداز خواسته های جنبش زنان چیست».

فاطمه صادقی سخنرانی اش با عنوان «از فمنیسم سیاسی تا فمنیسم اجتماعی» را با تعریف این دو نوع فمنیسم آغاز کرد: «منظور من از فمنیسم سیاسی جنبشی است که بیشتر خواسته هایش را حول قوانین و ساختارهای سیاسی متمرکز می کند و هدفش تغییر در ساختار سیاسی و حقوقی کشور است. و فمنیسم اجتماعی رویکردی است که هدفش وسعت دادن به افق های زندگی و سرنوشت زنان در مناسبات قدرت هرروزه است». او گفت که به نظرش فمنیسم در ایران هنوز بیش از اندازه سیاسی است. وی تدوین منشور و بعضی از NGO ها را مصداق فمینیسم اجتماعی دانست و سپس دلایلی را برای ضعیف بودن فمنیسم اجتماعی در ایران بیان کرد و بر ضرورت حرکت از فمینیسم سیاسی به اجتماعی تاکید کرد: «مساله مشروعیت حرکتهای اعتراضی در جنبش زنان. به نظر من این پرسش که آیا سیاستهای اعتراضی باید دنبال شوند یا نه، به این دلیل است که ما در جایگزین کردن یک فمنیسم اجتماعی به جای فمنیسم سیاسی ناکام مانده ایم. و دلیل دوم این ناکامی؛ فقدان گفتار درون دینی و نقد دین و آموزه های اسلامی است».

فریده ماشینی نیز در این مراسم گفت: «به عقیده من جنبش زنان یک شبکه است که قرار است هر بخش جنبش زنان، مسئولیت قسمتی از کارهای لازم برای رسیدن به اهداف و خواسته هامان را بر عهده گیرد. و ما در این بخش دو فعالیت برای خودمان تعریف کرده ایم: یکی تلاش برای حضور بیشتر زنان در عرصه سیاست و همچنین اهمیت دادن به خواسته ها و مطالبان زنان در این عرصه. و دیگری نواندیشی دینی زنان. چون ما در یک کشور مسلمان زندگی می کنیم و در این شرایط برای تغییر قوانین و ساختارها، باید به قرائتی از اسلام برسیم که بتواند رسیدن به اهداف زنان را نتیجه دهد».

مینو مرتاضی آخرین سخنران این مراسم نیز گفت: «من اعتقاد ندارم جنبش زنان فمنیست است بلکه معتقدم برخی فمنیست ها در جنبش زنان حضور دارند و اگر ما جنبش زنان ایران را محدود به فمنیسم کنیم، آن را از سرمایه اجتماعی محروم کرده ایم».

چهارمین سالگرد 22 خرداد – 1387

امسال درحالی به آستانه‎ی «روز همبستگی زنان ایران» نزدیک می‎شویم که جامعه‎ی ما با بحران‎های اقتصادی و ساختاری متعدد روبه‎رو شده است. فضای اجتماعی و سیاسی به بسته شدن هرچه بیشتر، سمت گرفته است. بسیاری از کنشگران جنبش یک میلیون امضاء با حکم‎های سنگین قضایی مواجه گشته‎اند. با این همه اما فعالان جنبش، و مدافعان حقوق‎برابر لحظه‎ای دست از سعی و فعالیت نکشیده‎اند و هر روز نسبت به روز پیش، با شادابی و امید فزاینده‎تری به مبارزات مسالمت‎جویانه و حق‎خواهانه خویش تداوم می‎بخشند.

به مناسبت روز 22 خرداد، روز همبستگی زنان ایران، در سال 1387 فعالیت های گسترده ای توسط گروه های مختلف انجام شد. صدور بیانیه ای به این مناسبت با بیش از 1200 امضاء یکی از فعالیت هایی بود که توسط گروه های مختلف زنان صادر شد. به مناسبت روز 22 خرداد کمیته هماهنگی شامل فعالان زن از گروه های مختلف تشکیل شد که این کمیته قرار بود مراسمی را در گالری راه ابریشم برگزار کند، اما متاسفانه با دخالت نیروی انتظامی این برنامه لغو و 9 تن از فعالان زن در این روز بازداشت شدند. ژیلا بنی یعقوب، آیدا سعات، سارا لقمانی، جلوه جواهری، ناهید میرحاج، فریده غائب، نسرین ستوده، نفیسه آزاد و عالیه مطلب زاده از جمله بازداشتی ها بودند، به علاوه تعدادی نیز از جمله کیوان صمیمی (مدیرمسئول مجله توقیف شده نامه) مضروب شد. برنامه کوه پیمایی گروه هایی از زنان در دارآباد نیز با محاصره گسترده پلیس روبرو شد.

کلیه مطالب، گزارش ها و اخبار مربوط به مراسم 22 خرداد 1387 را در اینجا می توانید ملاحظه فرمایید.

اسناد 22 خرداد 1384

اسناد 22 خرداد 1385

عکس ها: از آرش آشوری نیا، منصور نصیری، راحله عسگری زاده