مدرسه فمینیستی: در پنجم آذر 1391 (25 نوامبر 2012) «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» اتحادیه های کارگری دنیا از دولت ها می خواهند که تلاش خود را برای متوقف ساختن خشونت علیه زنان متمرکز کنند. در حال حاضر خشونت علیه زنان به طرزی گسترده و در شکل های بسیار مختلف در اغلب جوامع بشری، متأسفانه به صورت امری عادی در آمده است . آخرین گزارش ویژه سازمان ملل متحد (در ماه می 2012) نشان می دهد: که قتل و خشونت علیه زنان در سراسر دنیا به اوج خود رسیده است. مسئول اول «کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگران» نیز اظهار می دارد: «دولت ها مسئولند که خشونت علیه زنان را متوقف سازند اما متأسفانه بسیاری از دولت ها هیچ گونه اقدام عملی برای متوقف ساختن خشونت علیه زنان انجام نمی دهند و حتی در برخی از نقاط دنیا خود دولت ها در اعمال خشونت های سیستماتیک و قانونی علیه زنان فعال اند. در بسیاری موارد مردانی که علیه زنان به خشونت دست می زنند هرگز مورد مجازات قرار نمی گیرند. بنابراین ما نیازمند تصویب قوانین دقیق و روشن به همراه یک نیروی اجرایی و مدنی قدرتمند هستیم که هم برای حفاظت از قانون و هم برای جلوگیری از اعمال خشونت علیه زنان و دختران، با قاطعیت وارد عمل شود.»[1]
از سوی دیگر بحران اقتصادی و شدت یافتن روز به روز دامنۀ این بحران، خشونت علیه زنان را گسترش داده است. بنابه پژوهش های کارگری که توسط اتحادیه های کارگری انجام شده است تـاثیرات سیاست های ریاضت کشی اقتصادی و قطع یارانه ها و قطع خدمات اجتماعی ویژه مربوط به زنان در بسیاری از کشورهای دنیا باعث افزایش فشارهای روحی و روانی و انواع خشونت علیه زنان شده است. در حال حاضر عمده ترین تلاش اتحادیه های کارگری و جنبش کارگری میبایست علیه هر گونه خشونتی علیه زنان در محیط های کاری متمرکز بشود. فعالین کارگری میبایست از طریق اقدامات آموزشی و فعالیت های آگاهی بخش در محیط کار و جامعه و خانه نشان دهند که اعمال خشونت امری غیر قابل قبول است و محیط های کاری میباست عاری از خشونت علیه زنان باشند. همچنین بنا به گزارش “کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری” انحادیه های کارگری و فعالین کارگری در سراسر دنیا از تلاش هایی که در 25 نوامبر در سالروز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان سازماندهی شده است حمایت می کنند. در بسیاری از نقاط دنیا اتحادیه های کارگری و فعالین کارگری (مانند اتحادیه های کارگری در کلمبیا، جمهوری دموکراتیک کنگو، اکوادور، هند، ایتالیا، پاناما و موزامبیک) فعالیت های آموزشی و اعتراضی علیه اعمال خشونت سیستماتیک به زنان را سازماندهی کرده اند.
امید این است که فعالین کارگری ایران و کسانی که مدعی دفاع از حقوق کارگران در ایران هستند و از امکانات رسانه ای و دولتی نیز برخوردارند به صورت عملی نشان دهند که مخالف هر گونه خشونتی علیه زنان ـ و زنان کارگر ـ هستند و در جهت پاک کردن خشونت از محیط های کاری کشورمان حقیقتاَ تلاش می کنند و در این روز بین المللی اعتراض به خشونت علیه زنان، همگام با دیگر مردم دنیا با تلاش های آموزشی و حرکت های اعتراضی در جهت متوقف کردن خشونت در محیط های کار و خانه، و در پهنه جامعه علیه زنان و دختران، اقداماتی عملی و تأثیرگذار انجام می دهند.
گزارشی از وضعیت زنان کارگر خانگی در خاورمیانه
این گزارش به مناسبت روز حهانی مبارزه با خشونت علیه زنان توسط “فرح اتییات و تامارا گوسی” تهیه شده است[2] که برای آگاهی هموطنانم از وضعیت دردناک کارگران خانگی در کشورهای آسیایی، بخشی از آن را به فارسی برگردانده ام.
“داییوی”، دختر 14 ساله اهل اندونزی که هنوز زیر سن قانونی است و به عنوان کارگر مهاجر در اردن به عنوان کارگر خانگی کار میکرد تنها به این جرم که گفته بود خوانندگی را بیشتر از کار خانگی و نظافت کردن دوست دارد از جانب صاحب کارش چنان ضرب و شتم شده بود که او مجبور به فرار از خانه کارفرما شد و به سفارت کشور زادگاهش، اندونزی پناه برد. این در شرایطی بود که برای یکسال کار طاقت فرسا، فقط سه ما دستمزد به این دختر 14 ساله پرداخت شده بود. نمونه هایی از این نوع خشونت های وحشیانه علیه کارگران زن خانگی در سراسر دنیا وجود دارد اما آمار این گونه خشونت علیه زنان کارگر خانگی خصوصاَ در خاورمیانه به شدت بالا است . طبق آمار موجود در حال حاضر نزدیک به 100 میلیون کارگر خانگی، به عنوان نظافتچی ـ یا مراقبت از کودکان و یا به عنوان آشپز ـ در خانه ها کار می کنند. طیق آمار سازمان جهانی کار 83 درصد از این کارگران، زن هستند. بسیاری از این زنان کارگر فاقد هر گونه قوانین حمایتی کار و تأمین اجتماعی اند. این کارگران نه فقط از داشتن سندیکا یا هر تشکل صنفی محرومند بلکه قادر به پیوستن به انجمن یا اتحادیه ای هم ـ اگر وجود داشته باشد ـ نیستند. این زنان در شبانه روز با دستمزد اندک مجبور به کارهای شاق هستند و اغلب مورد انواع خشونت های جنسی و نژادپرستانه (و به طور معمول نیز مورد ضرب و شتم) قرار می گیرند. آنها عموماَ دچار کم خوابی و کم غذایی و مجبور به انجام اضافه کاری ـ به اصطلاح «کار اجباری» ـ هستند. این زنان نه تنها مورد تجاوز جنسی قرار می گیرند بلکه در مواردی حتی به قتل می رسند. برخی از آنها نیز به زور تهدید و ارعاب، به بازار مافیایی فاحشگی کشیده می شوند.
با وجود این فجایع اما کارگران خانگی از ترس این که مشاغل بخور و نمیر خود را از دست بدهند ناگزیر به سکوت هستند. در مواردی هم که شکایت می کنند متأسفانه به شکایت آنها رسیدگی نمی شود. برای نمونه یکی از کارگران زن بنام “الما دیچازا”، 33 ساله،اهل کشور اتیوپی، که در بیروت به کار نظافت اشتغال داشت در یکی از خیابانهای بیروت از سوی افراد شرکت و پیمانکارانی که او را استخدام کرده بودند به شدت مورد ضرب و شتم واقع می شود. “الما دیچاز” بعد از انتقال به بیمارستان، خود را حلق آویز می کند. بنابه گزارش سازمان «دیدبان حقوق بشر»، هر هفته یک زن کارگر خانگی در بیروت، به طرز مرموزی کشته می شود یا خودکشی می کند. یکی از این موارد بسیار دهشتبار مربوط به یک زن کارگر خانگی در کشور پادشاهی عربستان سعودی است. زنی 49 ساله از کشور سیرلانکا بنام “ال پی اریاواثی” توسط صاحب کارش با 19 میخ که با چکش به بدن او فرو شده بود به قتل رسید. این نمونه ها تنها گوشه کوچکی از شرایط بسیار دشوار زنان کارگر خانگی را در دنیا نشان می دهد. به همین خاطر است که “کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری” با تمام قوا درگیر فعالیت هایی است که دولت ها را موظف کند که هر چه سریع تر قوانینی را به نفع زنان کارگر خانگی که قربانی خشونت و تجاوز و بی حقوقی هستند، به تصویب برسانند. این کنفدارسیون کارگری در تلاش است که بتواند با جلب نظر 12 کشور دنیا “کنوانسیون 189” را که به بهبود شرایط کار کارگران خانگی کمک می کند را تا روز 12 دسامبر 2012 در سازمان جهانی کار به تصویب برساند.
منابع:
+ There are no comments
Add yours