مدرسه فمینیستی: «پوشه» نام شعری است سروده فرانک فرید، شاعر و مترجم، که در زیر می خوانید:
و پوشه حکایه‌هایم[1] که نیست.
و پوشه ترجمه‌هایم…
*
و پرونده‌ام که هی چاق‌تر شده است،
و من لاغرتر
و دریاچه کمآب‌تر
و آبرویم به آب او بسته‌تر!
*
و پوشه شعرهایم که نیست.
و پرنده پوش می‌دهد پرهایش را
که هوا می‌رود که سرد شود.
اما من روپوش نمی‌پوشم، تا در خانه بمانم،
که گروست برای به خانه آمدنم!
مگر برای دیدن مادرم که هست؛
اما حواسش دیگر که نیست،
که نام دخترش درررررررررج شد
در آن جایی که مَجازی بود
و نامُجازش می‌خواندند
و خود واقعی‌اش در آن نامُجاز دربسته!
و گوشم که پر می‌شد از صدای پرشدنِ آب!
و گریه و خنده و شعر زنان دریاچه؛
*
روزهای لبخند دخترانِ بند، با دندان‌های سیاه و ساییده
و دهانِ فحش‌های مردانه
و شبهای پشتِ تورِ نورِ ماه و سرگیجه.
*
ماه که بود؛
و ما، که بر آب و آتش می‌زنیم،
بر آتشی که دامن می‌گیرد و
آبی که شورش در آورده می‌شود و
می‌گیراند زخمهامان را!
*
بغل بغل کتاب‌های فمیـــ… ام که نیست
و آغوش زنان که هست.
و گریه و شیرینی و لبخند
و گلهایی که پرپرشان هجیِ
زیستنی زیبنده‌اند
و آمدن‌هایی که مژدگانی زمین است، زن بودنمان را،
_زمین که
زمان و زن را به خود می‌خواند
زمان- چه- زود و زن- چه- دیر را!
مهر 1390
پانوشت:
[1] – داستانهای کوتاه ترکی
+ There are no comments
Add yours