زنی از تبار یحیی دولت‌آبادی و آزادی‌خواهی همچون صدیقه دولت‌آبادی

گزارشی از مراسم بزرگذاشت پروین دولت آبادی: الهه باقری -3 اردیبهشت 1389

مدرسه فمینیستی: بزرگداشت «پروین دولت آبادی»، شاعر توانای ایرانی، با عنوان «روزی که نهالی کاشتم» به مناسبت دومین سالگرد درگذشت وی روز پنج شنبه دوم اردیبهشت ماه در اصفهان برگزار شد.

این مراسم که با خوشامدگویی آقای مردانی ، مسئول حوزه هنری سوره، آغاز شد، با سخنرانی دکتر شیوا دولت آبادی، نهضت قریش زاده، دکتر احمد محیط، منیژه ثابت و سیروس دولت آبادی ادامه یافت و درانتها نیز فیلمی درباره این بانوی شعر و ادب ایران زینت بخش مراسم شد.

پروین دولت آبادی: ساده، متواضع و متفکر

پوران فرخزادمی گوید : « دولت آبادی شخصیت والایی داشت که مانند او در میان شاعران امروز به ویژه زن‌ها کمتر پیدا می شود. او بانویی ساده، ‌متواضع و بسیار متفکر بودکه نظیر او را کمتر دیده‌ام».

خاندان دولت آبادی از نسب سیدعبدالکریم (میر محمدکریم) بوده اند؛ سیدعبدالکریم ازعلمای زمان خود بود.از شوشتر به اصفهان مهاجرت کرد ودر روستای دولت آباد ملکی خرید و به زراعت و ترویج دین پرداخت و فرزندان ایشان در اثر ناآرامی های اصفهان به تهران و سایر شهرها مهاجرت کردند و به دولت آبادی شهرت یافتند. میرزا هادی ازعلما و معاریف زمان خود در اصفهان و از سادات مرعشی که چندین قرن در مازندران حکومت داشتند، بود. شش پسر داشت. میرزا احمد، میرزا یحیی، میرزا علی محمد، میرزا مهدی ،میرزا محمد علی و میرزا رضا.

حاج میرزا مهدی، فرزند میرزا هادی، یک پسر دارد به نام عبدالحسین که به حسام الدین شهرت دارد. او سه پسر دارد؛ مهدی ، هوشنگ و بیژن. از این سه، هوشنگ یک پسر به نام هادی دارد. [1]

پروین دولت آبادی فرزند حسام الدین در سال 1314 هـ . ش. در محله احمد آباد اصفهان زاده شد. پدر او حسام الدین نماینده ی مردم اصفهان در مجلس شورای ملی ، شهردار تهران و معاون نخست وزیر بود. وی طبعی شاعرانه داشت واز کودکی شعر می سرود و (پری ) تخلص می کرد.

پروین، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش و سپس تهران به پایان برد. شاگرد مدرسه امریکایی بود. مدتی کوتاه در دانشکده هنرهای زیبا درس خواند, اما رها کرد. او از نوجوانی به شعر فارسی توجه نشان داد و اشعاری به وزنهای نیمایی و قالبهای کلاسیک دارد.

دانش‌آموخته رشته عکسبرداری داخلی از انگلیس، دکترای آموزش پیش از دبستان از امریکا، و از بنیانگذاران شورای کتاب کودک. او با همکاری لیلی ایمن آهی به گردآوری گنجینه ادبیات کودکان پرداخت.

پروین دولت آبادی همچنین از ویراستاران بخش کتاب‌های کودکان انتشارات فرانکلین بود. وی تلاش کرد تا شعر کودکان را از حالت پند گونه خارج کرده و اشعاری که جنبه سرگرمی و تفریح برای ایشان داشته باشد ارائه کند. وی هم چنین آثاری برای بزرگسالان نیز در هر دو سبک سنتی و نیمایی سروده است. وی از معدود نویسندگانی است که آثارش در کتب درسی نیز آمده است. پروین دولت آبادی روز سه‌شنبه بیست ‌و‌هفت فروردین سال ۱۳۸۷ شمسی در سن ۸۴ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

پروین دولت‌آبادی که از خانواده اصیل اصفهان و از نسل یحیی دولت‌آبادی، تاریخ‌نگار و آزادی‌خواهی به نام صدیقه دولت‌آبادی بود نخستین شعرش را در در کلاس دهم سرود. در طول تاریخ می بینیم که شخصیت های مهمی از این خاندان در جامعه شکوفا شده اند و خدمات این خاندان به جامعه فرهنگی ایران حائز اهمیت است .

نهضت قریشی نژاد: پروین در اشعارش آرزو می کرد که آن آدم برفی که در حیاط خانه درست شده، سرما نخورد

نهضت قریشی نژاد می گوید : « کارنامه بانو پروین دولت آبادی ارزشمند است . او در طول بیش از دو دهه برای کودکان شعر سرود . این شاعر بزرگ در دهه ی 40 خورشیدی اشعاری را سرود که مهرورزی ، عاطفه و دیگران را دوست بدارید را به همه آموخت . اشعار پروین خیال انگیز و از نگاه کودکان به مسائل نگاه می کند و کودکان را همنشین ابر و هم کلام باد می داند. پروین خودش را جای کودکان می گذارد و در اشعاری که می سراید آرزو می کند که آن ادم برفی که بچه در حیاط یا بیرون از خانه درست کرده است سرما نخورد، و در عین حال هم تخیلش را غنی و بارور می کند و حتی رقص پروانه را به بچه ها نشان می دهد.»

نهضت قریشی نژاد در پایان سخنان خود آرزو می کند که فرهنگ دوستان و خانواده ی محترم دولت آبادی برای زنده نگه داشتن نام این بانوی فرهیخته کاری انجام بدهند و بنیادی به نام پروین دولت آبادی ایجاد کنند و در چاپ اشعار و مجموعه ی خاطراتش بکوشند .

شیوا دولت آبادی: شعر او پیام مادران برای جهان بود، هرچند خودش مادر نبود

شیوا دولت آبادی هم سخنان خود را به یاد پروین و ملک جهان خانم آغاز می کند . او خواهرش را آرام، مهربان ، دلسوز و شاعر و انسان ویژه ای معرفی می کندو می افزاید: « شعر او پیام مادرانه برای جهان بود،هر چند که او خودش مادر نبود.» دکتر شیوا دولت آبادی به مظلوم ماندن پروین در ادب فارسی اشاره می کند، هرچند در ادمه می افزاید: « پروین دوست نداشت خودش را مطرح کند. » او ادامه می دهد: «بارها از او می شنیدم که می گفت: شعر، او را می سراید، نه او شعر را .»
در همین لحظه است که شیوا دولت آبادی می گوید: « پروین برای کودکان شعر سرود ولی این تنها کار او برای کودکان نبود، او حتی پیک را برای کودکان به ارمغان گذاشت.»

احمد محیط: ریشه شعر پروین در شعر عرفانی و رندانه شاعرانی چون مولوی و حافظ است