ادامه محدودیت ها و شرایط نامناسب زندانیان سیاسی زن در بند متادون

22 آذر 1389

کلمه: زندانیان سیاسی زن که از یک ماه پیش در ادامه محدودیت‌ها و فشارهای مسئولان امنیتی به بند قرنطینه متادون انتقال یافته بودند، هم‌چنان در این شرایط به سر می‌برند.

به گزارش کلمه، این درحالی است که سایر زندانیان با جرایم عادی، در زندان از امکانات رفاهی بیشتری برخوردارند. از جمله اجازه شرکت در کلاس‌های فرهنگی، کتابخانه و همچنین دسترسی روزانه به هواخوری.
زنان سیاسی که از یک ماه پیش به دلایلی نامعلوم از بند دو زندان به قرنطینه دربسته ” متادون” انتقال یافته‌اند، در این مدت از حق تماس‌های تلفنی با خانواده خود محروم شده‌اند.

” حق تماس تلفنی” از جمله حقوق ابتدایی یک زندانی به شمار می‌رود که در مورد زندانیان سیاسی نادیده گرفته می‌شود. زندانیان سیاسی زن، در طول یک ماه گذشته تنها هفته‌ای یک بار به مدت ۲۰ دقیقه با خانواده‌های خود ارتباط داشته‌اند و محدودیت‌های موجود در زندان، بر مشکلات و نابسامانی وضعیت آنان افزوده است.

زنان از دسترسی به هواخوری محروم بوده و تنها یک ساعت در روز حق استفاده از هواخوری را دارند. در حالی که حیاط زندان که از آن به عنوان هواخوری یاد می‌شود از ساعت ۷ صبح تا تاریکی هوا در اختیار زندانی های عادی است و زندانی ها می‌توانند در هر زمان دلخواه از هواخوری استفاده کنند، در مورد زنان سیاسی این حق بدیهی زیر پا گذاشته شده است.

همچنین عدم امکان استفاده از کتابخانه زندان که پیش از این، یکی از موارد سرگرم شدن و گذران وقت زندانیان سیاسی بود، موجب نارضایتی زنان سیاسی را فراهم آورده است.

۱۸ زندانی سیاسی زن، هم‌اکنون در بند متادون که به صورت یک سلول دربسته است نگه‌داری می‌شوند و از امکان هرگونه ارتباط با خارج از زندان و یا استفاده از امکانات زندان محرومند.

ادامه فشارها بر زندانیان سیاسی زن درحالی صورت می‌گیرد که حتی در بند ۳۵۰ (بند سیاسی مردان) نیز علی‌رغم فشارها و شرایط امنیتی موجود، زندانیان از هواخوری روزانه و امکان تردد آزاد در محیط بند برخوردارند.

یکی از زنان تازه‌ آزاد شده از زندان در توصیف شرایط جدید زنان در بندعمومی می‌گوید:” از زمانی که امکان حضور در کلاس‌های فرهنگی، سالن ورزشی و کتابخانه را از ما سلب کردند و به بند متادون منتقل شدیم. شرایط بسیار سخت تر از گذشته شده است. چرا که تمام زندگی ما در همان فضای بسته می‌گذرد و گاهی از این همه بی‌عملی خسته می‌شویم. مگر چقدر می‌شود از صبح تا شب خوابید و کتاب خواند.!”

وی می‌گوید:” پیش از این، از سالن ورزشی استفاده می‌کردیم و یا در کلاس‌های فرهنگی زندان شرکت می‌کردیم که به این طریق وقتمان به نحوی می‌گذشت. همچنین ارتباط با خانواده از طریق تلفن، یکی از مواردی بود که زندانیان را به لحاظ روحی تسکین می‌داد و موجب می‌شد تا بتوانیم شرایط زندان را تحمل کنیم. اما به نظر می‌رسد، قطع تمام امکانات حداقلی ما در زندان، تنها به این دلیل صورت گرفته که زندانیان زیر این فشارها بشکنند.”

او روحیه زنان زندانی را خوب توصیف می‌کند، اما می‌گوید:” شما تصور کنید که از صبح تا شب، زندگی‌تان در یک اتاق، بدون هیچ امکاناتی می‌گذرد.” وی ادامه می‌دهد :” من فکر می‌کنم شرایط زنان در زندان به مراتب بدتر از وضعیت مردان است و می‌بایست توجه بیشتری به آنان صورت گیرد، اما متاسفانه، در مورد شرایط نامناسب زنان زندانی کمتر صحبت می‌شود. کسی از غذای بسیار بد زندان حرفی نمی‌زند که زنان زندانی ناچار به استفاده از آن هستند. مردان زندانی به خاطر بهره مند بودن از امکانات آشپزخانه و دسترسی به فروشگاه، لااقل می توانند گاهی برای خود غذایی بهتر درست کنند، امکانی که زنان ار آنان بی بهره اند و به همین دلیل همواره مجبور به استفاده از غذای بی کیفیت زندان هستند.”

ادامه فشار بر زندانیان زن در شرایطی صورت می‌گیرد که چندی پیش یکی از مسئولان زندان، قول داده بود که شرایط ‌آنان پس از انتقال به بند متادون بهتر خواهد شد. قطع تماس‌های تلفنی، نداشتن هواخوری و .. از جمله موضوعاتی است که خانواده‌های زندانیان را نیز آزار می‌دهد.

همسر یکی از زنان زندانی می‌گوید:” ما دو بچه کوچک در خانه داریم، دلخوشی‌ آنها این بود که هر روز بتوانند با مادرشان صحبت کنند، اما پس از قطع تلفنها این حق از آنان سلب شد. این بچه‌ها نمی‌توانند هر هفته برای ملاقات به زندان بیایند.”

۱۸ زن سیاسی زندانی در بند عمومی زندان اوین که بیش از ۷۰ سال حکم زندان دریافت کرده‌اند، با شرایطی سخت، روزگارشان را می‌گذرانند. این درحالی است که در روزهای گذشته، لیلا توسلی نیز پس از تأیید حکم دو ساله‌اش در دادگاه تجدیدنظر به زندان برگشت و به نظر می‌رسد روند بازگرداندن زنانی که احکام حبس قطعی دریافت کرده‌اند در روزها و هفته‌های آینده ادامه پیدا کند.