در شهر چه خبر است؟ / مادران کمپین یک میلیون امضاء

11 اسفند 1386

نیمه شب 30/23 عاشورا زنگ در به صدار در می آید و خانم “ن” را احضار می کنند توقع دارید چه حوابی بدهد خوب مسلم است می گوید:

“نه نمی آیم باید احضاریه کتبی دادستانی را ببینم بعد می آیم .”

بعد از ظهر روز بیست ودوم دی ماه زنگ در خانه خانم “خ” را می زنند “باید برای پاره ای سوالات همراه ما بیاید .”

همان طور که انتظار دارید این مادر در پاسخ می گوید:

“مگر در مملکت حکومت نظامی است که شما این چنین به در خانه من آمده اید نه نمی آیم . باید نامه رسمی دادستانی را به دستم بدهید” .

به خانه “خانم ….” زنگ می زنند.

دیگری را از خواب بیدار می کنند و زنگ می زنند و می گویند :

خانم در خانه شما جلسه است ؟

” نیست پس به ما بگویید که چه وقت جلسه دارید؟ شما حق جمع شدن ندارید ؟ “

خوب ! با خود فکر می کنم که مگر خبری شده که آقایان این چینین نگرانند. مگر دور هم جمع شدن عده ای از مادران و صحبت ازحقوقشان خطرناک است . امنیت کشور را به خطر انداخته اند . مگر مادران چه می گویند و چه می خواهند؟

جز این که از جوانان خود که دانش آموز یا دانشجو هستند، حمایت می کنند زیرا که باورهای آنان باورهای مادران نیزهست. جز این است که لحظه ای آن ها را تنها نمی گذارند با حمایت های خود درمحکمه های قضایی و نامه نگاری و جلوی درب زندان ها و اظهار همدری با دیگران فعالان دوش به دوش آن ها و خود نیز دست از تلاش بر نمی دارند. آیا توقعی جز این از مادران است ؟

آیا زنان اگر امروز به دنبال کانون های گرم خانوادگی می باشند ناخوشایند است؟ آیا اگر بخواهند در زندگی با مردانشان از حق وحقوق برابر برخوردار باشند باید برایشان گران تمام شود!. آیا اگر در زندگی نخواهند بر سرشان هوو بیاید و کودکان خود را عاری از تحقیر و عقده در دامانشان رشد دهند این بر هم زدن امنیت جامعه است ؟

درست حدس زده اید . اهداف کمپین هر چه بیشتر گسترش یافته و زنان بیشتری به واسطه فعالیت های این زنان با حق و حقوق خود آشنا شده اند. زنان این جامعه هر جا و هر وقت که دور هم جمع شوند و بخواهند که با آن ها مثل انسان رفتار شود از حداقل حقوق انسانی برخوردار باشند خطرناکند ! آری جامعه مرد سالار را به خطر انداخته اند . زنان و مردان را با هر امضایی که می گیرند به فکر وا می دارند که در چه جامعه نابرابری زندگی می کنیم و با چه ناهنجاری ها و تحقیرها و بی حقی مواجه هستیم و دم بر نمی آوریم .

دیدن زنان در راهروهای دادگستری و اداره سرپرستی آنان که سال ها در حسرت دیدن جگر گوشه خود در راهروهای دادگاه به واسطه قوانین نا برابر شکنجه روحی و روانی می شوند، زنانی که قوانین نابرابر باعث شده در گوشه های دیوارهای اوین در انتظار طناب دار و یا به انتظار کشنده حبس باشند، ما را مصمم تر می سازد که اگر این زنان حق طلاق داشتند اگر این زنان در ازدواج حق انتخاب داشتند و با سنین پایین آنان را شوهر نمی دادند آمار طلاق و قتل های ناخواسته (شوهر کشی) رو به روز رو به فزونی نبود.

گسترش روز افزون فعالیت های مادران و پشتیبانی معنوی آنها از فرزندانشان باعث شده که هر چه سریع تر اهداف کمپین در بین زنان جامعه رواج پیدا کند و این پیوند شاید به مذاق آقایان خوش نیاید.

مادران در دوران پر تلاطم انقلاب و جنگ که بهترین فرزندان خود را از دست دادند مگر چه انتظاری از جامعه داشتند. آنها با فداکاری های خود در فکر ساختن جامعه ای عاری ازفقر و گرسنگی و نابرابری و آزادی بودند. آنها جامعه ای را درسر می پروراندند که در آن قوانین انسانی اعمال شود و زنان جامعه همدوش مردان به سازندگی بپردازند. که متاسفانه این آرزو محقق نشد.

مادران نسبت به مشکلات و اعمال بی حقی و فشار به فرزندانشان نمی توانند بی تفاوت باشند و ناچارند از شیوه های مختلف از آنان حمایت کنند چه با نامه نگاری و درخواست رعایت حقوق شهروندی آنان چه با پیگیری و تجمع جلو زندان و ملاقات و مصاحبه با رسانه ها . چرا که سعادت فرزندانرشد جامعه انسانی است .

کمیته مادران هیچ گاه دست از تلاش برای تغییرات در جامعه نخواهد شست و همچنان به حمایت از فرزندان خود و تلاش آنان چه دانش آموز و یا دانشجو می پردازد. این اولین گام های ماست. آغاز راه است.