مدرسه فمینیستی: «همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات در انتخابات» که تاکنون 35 گروه و بیش از 600 تن از فعالان اجتماعی به آن پیوسته اند، یکی از دو خواسته محوری خود را «پیوستن ایران به کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان» قرار داده است. از این رو فعالان این همگرایی بر آن شده اند برای گسترش یکی از خواسته های محوری خود به برگزاری «کارگاه های آموزشی کنوانسیون» در ستادهای انتخاباتی و مکان های عمومی دیگر همت کنند. با این هدف اولین کارگاه آموزشی «کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان»، روز گذشته (30 اردیبهشت ماه) به همت کنشگران همگرایی جنبش زنان در شیراز برگزار شد. علاوه بر این کارگاه آموزشی، نشست همگرایی جنبش زنان نیز به همت «انجمن زنان پارس» که یکی از اولین گروه های تشکیل دهنده همگرایی است و با سخنرانی دو تن از اعضای همگرایی جنبش زنان یعنی فرزانه طاهری، مترجم و از موسسان «بنیاد گلشیری» و منصوره شجاعی از اعضای مدرسه فمینیستی برگزار شد.
گزارش نشست همگرایی جنبش زنان در شیراز
این نشست که از پیش از ظهر آغاز شد تا ساعت سه بعدازظهر به درازا کشید و حاضران در آن علاوه بر منصوره شجاعی و فرزانه طاهری از هم‌راهان همگرایی جنبش زنان از تهران، مریم یاسمین، مریم بهرمن، غزال شولی‌زاده و مژگان جعفریان، هر چهار نفر از انجمن زنان پارس، نسیم بهمنیان، از دانش‌جویان فعال اجتماعی، و شهاب مباشری، مدیر مسوول مجله‌ی فروغ بودند.
اولین جلسه‌ی سخنرانی، پرسش و پاسخ و نشست هم‌اندیشی همگرایی جنبش زنان در ایران نیز عصر روز چهارشنبه (سی اردیبهشت ۸۸ )، در شیراز برگزار شد. سخن‌رانان این نشست خانم‌ها منصوره شجاعی و فرزانه طاهری و شرکت‌کننده‌گان در این جلسه از فعالان اجتماعی هم‌راه با همگرایی جنبش زنان، تعدادی از دانش‌جویان و علاقه‌مندان و دغدغه‌مندان عرصه‌ی اجتماعی و مسایل زنان در شیراز بودند.
جلسه با اجرای خانم مریم بهرمن از اعضای انجمن زنان پارس آغاز شد و پس از اشاره به دغدغه‌های فعالان اجتماعی این عرصه در باره‌ی گفتمان مطالبه محور در آستانه‌ی انتخابات، فرصت به ارائه‌ی گفتار خانم شجاعی داده شد. وی در سخنان خود به مرور سابقه و تاریخ‌چه‌یی از روند شکل‌گیری همگرایی جنبش زنان پرداخت و یادآور مراسم و نشست‌های مختلف از جمله اتفاقات میدان هفت تیر، آغاز به کار و تداوم کمپین یک میلیون امضا و نیز پی‌گیری فعالان عرصه‌ی حقوق زنان با دیدگاه‌های مختلف و متفاوت برای ممانعت از تصویب «لایحه‌ی حمایت از خانواده» در مجلس شد.
فرازهایی از شروع صحبت خانم شجاعی این است: «بادبادک در دل آسمان چونان علامتی راه‌نشان بود که با پرواز کژ و مژ خویش نشان می‌داد کودک را کجا می‌توان یافت. و هم بدین گونه بادبادک رنگین و سبک‌بال جنبش زنان در دل آسمان برابری‌خواهی پرواز آرام خود را به دستان بی‌تاب و پر آرزوی کودک پرنفس مطالبه محوری سپرد و خود مشتاق هر صعود و خدای ناخواسته منتظر سقوط ماند.»
وی در بخشی از گفتار خود به سابقه‌ی تلاش دولت آقای خاتمی و مجلس ششم برای تصویب لایحه‌ی الحاق ایران به کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان اشاره کرد که با مخالفت شورای نگه‌بان و نهایتا ارجاع آن به مجمع تشخیص مصلحت نظام، هم‌چنان لایحه‌یی معطل‌مانده‌ی تصویب است. در ادامه وی به این پرداخت که: «فرصت انتخابات مجالی مهیا کرده تا گفتمان مطالبه‌محور در راستای طرح مساله‌ی پیوستن به کنوانسیون، بدون این که کلیت همگرایی جنبش زنان را وام‌دار حزب یا جناحی کرده باشد، دو باره زنده شود در زمانی که گوش‌های مسؤولان شنواست، مردم در صحنه‌اند و فعالان اجتماعی هشیارانه نمی‌توانند بی‌تفاوت بمانند.»
پس از صحبت‌های خانم شجاعی، بدون وقفه، فرصت سخن به خانم طاهری سپرده شد و وی در مقدمه‌ی گفتار خود به مناظره‌ی اخیر خانم ها منصوره شجاعی و شهلا شفیق در صدای آمریکا اشاره کرد. خانم شهلا شفیق از تحریم‌کننده‌گان شرکت در انتخابات است و در مناظره‌ی خود مدعی شده که طرح و برنامه‌ی همگرایی جنبش زنان و گفتمان مطالبه محور نوعی لابی کردن با مناصب قدرت و حاکمیت است و این روند، عدم استقلال فعالیت این کنشگران زن و اصیل نبودن رویکرد همگرایی جنبش زنان را نشان می‌دهد. خانم طاهری بنا را بر این گذاشت تا سخن خود را بر محور نقد این گفتار ارائه کند و در آن ضمن بر شمردن نفس شرکت در انتخابات به عنوان یک حق، از استقلال همگرایی جنبش زنان و فعالانی که در لوای این برنامه گرد هم آمده‌اند، بگوید. وی در بخشی از سخن خود با اشاره به رویکرد نامنصفانه‌ی منتقدانی ازاین دست ، چنین بیان داشت: «… چشم می‌بندند بر غلبه‌ی گفتمان حقوق زنان و حقوق بشر و آزادی‌های مدنی مشخص و نه کلی‌گویی‌هایی چون کرامت زن و لفاظی‌هایی که سال‌هاست می‌شنویم، با بی‌انصافی تمام متهم‌مان می‌کنند که داریم فرآیندی را تایید می‌کنیم که عادلانه و دموکراتیک نیست و کاری ندارند که در بیانیه‌ی همگرایی چه گفته‌ایم و چه خواسته‌ایم و چه‌گونه نام‌زدها را به اعلام نظر مشخص در باره‌ی مطالبات‌مان کشانده‌ایم.» خانم طاهری در ادامه‌ی همین جملات افزود که: «کشاندن نام‌زدها به سخن گفتن از کنوانسیون رفع تبعیض و سایر مطالبات زنان دست‌آورد اندکی نیست در جایی که در موتورهای جست‌وجویش در اینترنت، کلمه‌ی زن به هر زبانی که بنویسد فیلتر شده است. کشاندن این بحث‌ها به مناظره‌های نام‌زدها در رسانه‌ی ملی، که مهم‌ترین ابزار آگاهی‌رسانی در این کشور است، یعنی کشاندن آن به خانه‌های دورافتاده‌ترین و محروم‌ترین نقاط این کشور، جایی که زنان‌اش تا مغز استخوان به محرومیت و تبعیض دچارند و زبان و کلمه برای بیان‌اش ندارند و پیش رویشان جز سوختن و ساختن و نهایتا ریختن پیت نفت بر سر راهی نمی‌بینند، کم فرصتی نیست…. هیچ کدام از ما که در این همگرایی مشارکت کرده‌ایم، آن قدر ساده‌دل نیستیم که فکر کنیم همه‌ی این‌ها با انتخاب یک فرد برآورده می‌شود. می‌دانیم که تلاش‌هامان و مبارزه‌هامان ادامه یابد، و این بار مشروعیت نامزدی که مشخصا در دیدار با نماینده‌گان همگرایی این مطالبات را پذیرفته است در گرو عمل به این وعده‌هاست، حتا به بخشی از آن … تسلیم شدن به یاس واگذاشتن میدان به دیگران است که قطعا زن‌ستیزند و به حقوق برابر انسان‌ها باور ندارند. دوستانی یاس تزریق می‌کنند و منتظر قربانی‌اند تا با دست‌های پاک بر سر بزنند. هر حرکتی که کم‌هزینه‌تر باشد، به زعم ان‌ها حتما یک جایش می‌لنگد.» وی در ضمن به هم‌راهی بخش بزرگی از فعالان کمپین یک میلیون امضا و تلاش ایشان برای وا داشتن ساز و کارهای قانون‌گذاری برای اصلاح قوانین تبعیض‌آمیز اشاره کرد و یادآور شد که این تلاش‌ها موکول به تغییر کل قانون اساسی نیست و این مبین رویکرد اصلاح‌گرانه و رفرمیستی اهداف جنبش زنان است. کشیده شدن این گفتمان به سخنان نام‌زدهای انتخابات، نشان‌گر فرهنگ‌سازی در سطحی‌ست که نباید آن را دست کم گرفت. این جملات بخش پیانی سخنان خانم طاهری بودند: «گفتمان مطالبه‌محور برنامه می‌طلبد و مبنایی می‌شود برای استنطاق‌های بعدی. و مهم تر از همه، باید تلاش کنیم که این همگرایی و هم‌گرایی‌های دیگر که در این فضا شکل گرفته‌اند به نهادی مدنی تبدیل شوند که نیک می‌دانیم هیچ فرصتی را برای نهادینه شدن حرکت‌های مدنی از دست داد.»
بعد از این گفتار که با استقبال مخاطبان هم‌راه شد، فرصتی برای طرح پرسش و گفت‌وگوی مستقیم با حاضران در جلسه فراهم آمد. هرچند در صحبت‌های خانم شجاعی به دلیل عدم انتخاب یک نامزد در بیانیه‌ی همگرایی اشاره شد، اما در پرسش صریح یکی از مخاطبان، عملکرد فعالان همگرایی جنبش زنان در طرح مطالبات از کاندیداها بدون برنامه یی برای اعلام حمایت از نامزدی که قول حمایت از این خواسته‌ها را بدهد، به شدت به چالش کشیده شد. در پاسخ به این پرسش، هم خانم شجاعی هم خانم طاهری به این مساله پرداختند که برنامه‌ی همگرایی صرفا معطوف به انتخابات و خاصه انتخاب یک نفر از نام‌زدها نیست. فراتر از این، طیف فعالان در همگرایی که با هم ائتلاف کرده‌اند چنان گسترده است که حتا برخی تصمیم به شرکت در انتخابات ندارند و برخی تصمیم‌شان را برای رای دادن به یک نامزد خاص گرفته‌اند. به این ترتیب، اگر چنان تصمیمی گرفته شود که به نام همگرایی جنبش زنان یک انتخاب کلی و واحد اعلام گردد، با زیر سؤال رفتن حق انتخاب فردی ایشان، روزنه‌یی برای بروز اختلاف پیش میان ائتلاف‌کنند‌گان پیش می‌آید و همگرایی فرو می‌پاشد.
در انتها نیز با تعدادی دیگر از فعالان کمپین یک میلوین امضاء با جمع حاضر در نشست به هم‌اندیشی و رای‌زنی پرداختند.
گزارش کارگاه آموزشی کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان
چهارشنبه، سی اردیبهشت ۸۸، شیراز: در فرصت و مجال فراهم‌شده، با حضور منصوره شجاعی و فرزانه طاهری در کنار اعضای انجمن زنان پارس و تنی چند از فعالان اجتماعی شهر شیراز، دو نشست کارگاه و سمینار در جهت رسیدن به اهداف و برنامه‌های «همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات» با توجه به استفاده از فضا و فرصت انتخابات، با موفقیت و استقبال مدافعان حقوق برابر این شهر، برگزار شد.
در نشست کارگاهی صبح چهارشنبه که به صورت یک برنامه ویژه‌ی آموزش آموزش‌گران برگزار شد، منصوره شجاعی با گشایش بحث ضمن اشاره به پیشینه و کارکرد مثبت و تاثیرگذار رویکرد کارگاهی، و در پیش گرفتن روش قهوه‌خانه‌یی، ضرورت برگزاری کارگاه‌های آموزشی جهت اطلاع‌رسانی برای اعضای ستادهای تبلیغاتی کاندیداها در باره‌ی طرح گفتمان مطالبه محور درباره‌ی خواسته‌های زنان از رییس‌جمهور آینده را مورد تاکید قرار داد. وی گفت خواسته‌های همگرایی جنبش زنان حول دو محور کلی پیوستن به کنواسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان و تلاش برای رفع قوانین تبعیض‌آمیز و بازنگری در چند اصل از قانون اساسی متمرکز است.
پس از مقدمه‌ی جلسه و ورود به قهوه‌خانه‌ی کارگاه، جلسه آموزشی کارگاه با یک پرسش آغاز شد: «اگر رییس جمهور بودید، در باره‌ی تبعیض‌های موجود علیه زنان چه می‌کردید؟»
گفتنی‌ست که در این کارگاه آزمایشی، به همت حاضران جلسه و انگیزه قوی آنان برای غنا بخشیدن به این رویکرد، بخشی از کارگاه آموزشی تبدیل به یک جلسه‌ی راه‌بردی برای بازتعریف روند آموزش و اطلاع‌رسانی برای طرح مطالبات زنان ارتقاء پیدا کرد و به این ترتیب اولین کارگاه آموزشی «همگرایی جنبش زنان» با توجه به تجارب کنشگران همگرایی در شیراز تکمیل شد.
+ There are no comments
Add yours